Ψάξε ενά ποίημα

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

αδιανόητα

Κοιτώντας την ζωή μου πίσω
βρίσκομαι να στέκω
επάνω σε αποφάσεις
και πράξεις
που θεωρούσα κάποτε , αδιανόητες.

Πόσο η ζωή γκρεμίζει την αλλαζωνία μας
και πώς μαθαίνουμε να ζούμε
και να αδιαφορούμε
και ν αγαπάμε
τα όσα ο εαυτός μας φάνηκε , αδύνατος.

Η ζωή κυλά με φόντο τις αδυναμίες μας
εκεί χτίζουμε
προσδοκώντας μια σταθερά
μια φωτεινή αλήθεια
να μας αγαπήσει

όχι για αυτό που είμαστε

αλλά παρότι είμαστε αυτό που είμαστε.  


Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Σαράντα τελώνια

Αυτόματα

ζούμε την ζωή μας σε κύκλους
πρόσωπα και σχέσεις
μας ζητούν
να ράψουμε πάνω τους
τις αμαρτίες μας  

σε όλη την ζωή μας
ένας άνθρωπος
σαν άγαλμα
θα παρουσιάζεται
ξανά και ξανά

μέχρι να τον πούμε
με το κρυφό όνομα του
και να κλείσει ο κύκλος

ένας φίλος
μια ερωμένη
μια ζωή

κι ύστερα τα πρόσωπα κυλιόμενα
να περιμένουν τη σωστή
απόφαση.

Κάποιοι εμμένουμε υστερικά.
Κάποιοι αλλάζουμε.

και πίσω από τα πρόσωπα
ο ίδιος θεός
να δίνει σαράντα ευκαιρίες

για τον παράδεισο.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Κανόνες

Υπάρχει ένα αδιόρατο
σημείο αναφοράς
σαν σύνορο

ένα σύνολο από άγραφους κανόνες
που ορίζουν
αυτό που λέμε συνύπαρξη

μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν τους κανόνες
μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν την συνύπαρξη

υπάρχει ένα αδιόρατο σύνορο
σαν τείχος προστατευτικό
για να σε προστατεύει
απ τους ανθρώπους  
που δεν θα είναι εκεί
στο τέλος

κανόνας πρώτος
σε θυμούνται μονάχα όταν σε βλέπουν
μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν τους κανόνες

μερικοί άνθρωποι δεν θυμούνται

κανόνας δεύτερος
σ αγαπούν όταν είσαι μακριά
μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν την συνύπαρξη

μερικοί άνθρωποι κουράζονται

κανόνας τρίτος
μπορείς πάντα να αγνοήσεις τους κανόνες
μερικοί άνθρωποι επιδεικνύουν θάρρος

αλλά δεν μπορείς να αγνοήσεις τις επιπτώσεις τους

μερικοί άνθρωποι εκπλήσσονται
από την συμπαγή ισχύ
του τρίτου κανόνα

και είναι τόσο απλό
όταν δεν χτίζεις κάτι ,
το γκρεμίζεις  


ή το αφήνεις να το γκρεμίσει ο χρόνος.


Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Η κυρία στο πάνω διαμέρισμα

Έκλεισε το παράθυρο
τράβηξε την κουρτίνα
κι υστέρα κούρνιασε στον καναπέ
χάθηκε μες στον κόσμο
που χαράμισε

πως θα ‘ταν η ζωή αλλιώς
αν είχε αγαπηθεί περισσότερο
ή αν είχε αγαπήσει
 όλα όσα έμοιαζαν
θολά και μακρινά
τώρα στα πόδια της σέρνονται
κουφάρια
από χαμένες ελπίδες

όλα όσα κέρδισε
με κόπο
τώρα ζητάνε το κεφάλι της στο πιάτο
και εκείνη αποζητά
όσα της φαίνονταν αδιάφορα

ο θάνατος
ακόμα και αυτός
αρνείται να της δώσει λύτρωση
και στέκει απόμακρος

μια ζωή άλλη έπρεπε να ζήσει
μα την φοβότανε
κι έμεινε έρμαιο της πιο κακής της
φαντασίωσης
ζωσμένη από τους εφιάλτες της
μόνη

κι ο χρόνος δεν τελειώνει
όταν δεν έχεις κανέναν  
 πλατύνετε τόσο
που γίνετε πόνος αδιάκοπος

είχε επενδύσει στον θάνατο
η κυρία στο πάνω διαμερισμα 
μα εκείνος είχε αλλά σχέδια

και στην ζωή δεν είχε τίποτα

να δώσει  

Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

απόσταση

Υπάρχει κάπου ένας χάρτης
που μέτρα την μεταξύ μας απόσταση.
Μίλια,
χιλιόμετρα,
χρόνος.

Όλα σε συμπαγή νούμερα
καμωμένα να υπαγορεύουν
μια σκληρή πραγματικότητα.

μακριά.

Υστέρα υπάρχει μια απόσταση
που δεν μετριέται
μοιάζει μηδενική

σαν το κορμί σου
να ακουμπάει μέσα μου

σαν άραφη
να ζεις εντός μου
παράλληλα

έτσι κι εγώ
ζω εντός σου παράλληλα
ακουμπισμένος

ανεξάρτητα
από την απόσταση που μας χωρίζει

ενώνοντας όλες τις ελπίδες μου
όχι στον χρόνο
ούτε στον χώρο

αλλά σε κείνο
το ανυπόστατο και αμέτρητο
εντός.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Nocturne

Θα πεθάνω για σένα
κάθε πόντος της σάρκας μου
θα νεκρώσει
κάθε θέλω και κάθε έχω
θα γίνει θέλεις και έχεις

γιατί το εγώ μου
απέτυχε
και στο εμείς
βρήκε μια λύση να υπάρξει

θα πεθάνω για σένα
και νεκρός
θα αναστήσω μια ελπίδα για μας

μα δεν θα ζήσει το εμείς
αν δεν πεθάνεις και συ
εκούσια
από ανάγκη

γιατί το εγώ σου
απέτυχε
και περιμένει στο εμείς
να λυτρωθεί

μα και αν δεν ζήσει
το εμείς
γιατί αρνήθηκες

θα έχω εγώ πεθάνει για σένα
και νεκρός
θα αναστήσω,έστω

μια ελπίδα για μένα 

ο πλανήτης Πλούτωνας όπως τον φωτοιγράφισε η NASA για πρώτη φορά τον Ιούλιο φέτος απο τον δορυφόρο New Horizons

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Ο φόβος της αποθέωσης

πιο πολύ
απο τους φόβους μου
για σένα και για μενα
υπολογίζω εκείνον τον ένα
που το υξώδες των αναμνήσεων του
παχαίνει με τον χρόνο
και την τριβή των προσώπων

εκέινον τον ένα
που κυλά στο αίμα σου αργά
πίσω απ το τώρα
σαν αίσθηση
σημαντικότητας και υπέροχης

η εικόνα εκέινου του άντρα
που σ αγάπησε κρύφα
κι ανομολόγητα
ως πάθος ανείπωτο
απαγορευμένο

και σε είδε ώς παράδεισο
και τόπο χαράς και αναψυχής

ξερώ καλά
τον τόπο αυτό
τον φόβο αυτο
και το σώμα του ψευδούς του

ξερω καλά
το πόσο δύσκολα

κανείς νικά την αποθέωση.

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Αιώνια Σιωπή

Πέρασε ο καιρός
και στήθηκαν στα δύο μέτρα
όλες οι ελπίδες μου
για μένα
περιμένοντας με κλειστά μάτια
μια απελευθερωτική
μεταλλική κραυγή
κι υστέρα τίποτα

για πρώτη φορά τίποτα

ακούς ;

άκουγες ποτέ ;
όσο ανάσενα δαγκώνοντας
σάρκες
κρυφά απ όλους

προσδοκώντας μια μυστική συνάντηση
με την μοίρα μου

να μου πει ότι έχει να μου πει
να ξεμπερδεύουμε

ακούς;

Σκοτείνιασα με το βάρος άλλων
που προσεκτικά
τους έντυνα να μην κρυώσουν
και σκοτείνιασα όταν κατάλαβα
πως δεν προσδοκώ κανένα φώς

μια σιωπή προσδοκώ
στο τέλος των ψίθυρων
που σέρνονται μες το κεφάλι μου

για να μην σέρνονται στις ζωές
των ανθρώπων σου.

Πέρασε ο καιρός
και στήθηκαν στα δύο μέτρα
όλες οι ενοχές μου
για σένα
και περιμένω με κλειστά μάτια
μια απελευθερωτική
μεταλλική κραυγή
κι υστέρα τίποτα.


και προσδοκώ αιώνια σιωπή.

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

Ποια καληνύχτα μας αρμόζει απόψε;

Σε σκέπτομαι
στην άκρη των φόβων μου
ακουμπισμένη σε μια γωνιά αρσενική
με ένα ποτήρι αχόρταγο στο χέρι
να αναλογίζεσαι
τι απόμεινε από μας ,να στέκει
ως κάποια ελπίδα

Αναρωτιέμαι ποια καληνύχτα
μας αρμόζει απόψε
των εραστών
των συντρόφων
ή απλά δυο διψασμένων ταξιδιωτών
που κοντοστάθηκαν πάνω από το ίδιο ποτήρι
και μοιράστηκαν την δροσιά του

σε σκέπτομαι
φορτωμένη με τις κουμπωμένες σου ανάγκες
να τεντώνεις τα χέρια σου
αγκαλιά σε μια συγκυρία ποιο πρέπουσα
όπως θυμάσαι να την χτίζεις κορίτσι ακόμα
μέσα σου

αναρωτιέμαι πια καληνύχτα
μας αρμόζει απόψε   
που ο καθένας διαφεντεύει τον κόσμο του
τρομοκρατημένος από τον κόσμο του άλλου

κι ύστερα ο έρωτας
υπερτιμημένη οντότητα
εμείς στις καληνύχτες επενδύσαμε  

τις πρέπουσες

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Σε βρήκα

σιδερωμένα ταξίδια
με προορισμούς ιλουστρασιόν
και στα χέρια μου
εισιτήρια τοπογραφημένα

και γω που ονειρευόμουν αίμα
και στάλες ιδρώτα στο μέτωπο
και γω που ονειρευόμουνα.

Σιδερωμένες λέξεις
με εκφορές καθωσπρέπει
και στα χείλη μου
φτηνά και αβασάνιστα λόγια

και γω που ονειρευόμουν φωνές
και λέξεις που να σχίζουν τα σύμπαντα
και γω που ονειρευόμουνα.

Υστέρα εσύ εκάνες είσοδο
με χρώμα στα λόγια,
εσύ που γύρισες από τον κόσμο ταξιδεμένη
με την δροσιά της αφέλειας
στα χείλη
και την παρθενιά του αβίαστου


και γω που ονειρευόμουνα
σε βρήκα ακουμπισμένη 
με την βαλίτσα στο χέρι
κατάκοπη

που ήσουνα , με ρώτησες;

αντε να απολογηθώ που σε ψάχνα
εκέι που ταξίδευα
αντε να απολογηθείς που ησουν εδώ 
που ονειρευόμουνα. 

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ανήλιαγα

Οι σκέψεις οργίζουν
τα σώματα
όταν αρνούνται
τον μέσα μας
ήλιο.

Ύστερα λες 
φιλιά είναι ο κόσμος
ανάσες
οργασμοί
και γεύσεις.

Όμως εγώ
πώς να γύρω
το εντός μου παιδί
στην αγκαλιά του αίματος
και της σάρκας
στο ανήλιαγο.

Το μεγαλώνω
δεν το γέννησα.
Το τρέφω 
δεν είναι δικό μου.

Εσύ
θα με κοιτάξεις
και θ αρνηθείς να δεις

πονάει ο ήλιος
τα μάτια
και καίει το δέρμα

θα με κοιτάξεις
και θ αρνηθείς να δεις
θα κοιτάξεις αλλού
από φόβο

και πόνο.

κι ύστερα 
όταν όλα τελειώσουν
κάτω από κάποιο 
σκοτεινό δρομάκι.

θα λες 
φιλιά ήταν ο κόσμος
ανάσες
οργασμοί
και γεύσεις.

ήλιο να μην είχε.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

οταν θα σβήσουν τα φώτα

Στην στενή σου ισορροπία
στέκω εύθραυστος ακρογωνιαίος λίθος  
γεμάτος διάτρητες αλήθειες
μα σ αγαπώ
κι αγάπη αυτή μοιάζει με πέπλο
ενός ονειρώδους ιστού
και μιας πραγματικότητας άλλης
πρωτόφανης  

σ αγαπώ
σα να σουν πάντοτε κομμάτι της ζωής μου
μνήμη παιδική
κι αίσθημα πληρωμένο από χρόνια

σαν τότε
παιδί που ήμουν σ ονειρεύτηκα
και σ αγάπησα τόσο σε κείνο τα όνειρο
που χρωμάτισες κάθε στιγμή μου
κάθε αναζήτηση ερωτική μου
από τότε

σ αγαπώ
από παιδί
από χρόνια
από τότε που υπήρξα

για όλα τα γράμματα που στέκουν στ όνομα σου
όλα τα κύτταρα στο δέρμα σου

κι όλα τα θέλω στο κατάβαθο του νού σου

κι όταν σβήσουν τα φώτα 
αυτό να θυμηθείς

κι ας ξεχάσεις εμένα 

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

dt

Για όσο σου κλέβω
απ όσο έχεις
καρφί δεν μου καίγεται
ζω μ όσο μου δίνεις
στιγμή την στιγμή
επώδυνα

μέχρι ο χρόνος
να κηρύξει
αναμφίβολα το όλο εγχείρημα
με ένα αμετάκλητο όνομα

κι ύστερα
θαμπά θα ατενίζω τον κόσμο
βουτηγμένος στην   
ωμή πραγματικότητα

για όσο σου κλέβω
απ ότι έχεις
καρφί δεν μου καίγεται
μοιράζονται οι άνθρωποι

ή κλέβουν ο ένας τον άλλο. 

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Εξαρτημένος

Ανήκω σε κείνο το ασκέρι
των ανθρώπων
που κάνουν χρήση
ενδοφλέβια
από ουσίες μυστικές και απαγορευμένες

ένα δράμι αλήθεια
διαλυμένη σε κουτάλι μεταλλικό
με πίστη και ελπίδα

Φυτεύω στον κήπο μου
λιβάνι και θυμάρι
και στους καπνούς τους συχνά
αφήνω το μυαλό μου  
να κουράζεται στην σκέψη,
πως η ζωή μπορεί να μην είναι αυτό μόνο

Ανακατεύω αγιασμό
με δάκρυα από γυμνούς μετανάστες
που αποτελούν απειλή
και φτιάχνω το δικό μου αψεντί.

Έτσι ζω
αντικριστά από τον κόσμο των ανθρώπων
και τις φτηνές δικαιολογίες τους
τις ιδεολογίες τους

με την απορία
αν αυτές οι ουσίες με πέρασαν απέναντι

ή αν απέναντι οι ουσίες αυτές είναι τροφή.  

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

#φόβος

Περπατώ με το κεφάλι ψηλά
ανέμελα
δεν έχω μάθει να μου ανήκει τόσος αέρας
πρώτη γνώση
δεν υπάρχει  αλήθεια μεγαλύτερη
από την προδοσία

Περπατώ με το κεφάλι ψηλά
σφυρίζοντας
δεν έχω μάθει να μιλώ με μουσική
γνώση δεύτερη
όλοι είμαστε καμωμένοι
από όνειρο και δέρμα
   
Περπατώ με το κεφάλι ψηλά
πιστεύοντας
ότι αξίζω και γω κομμάτι ουρανού
γνώση τρίτη
όλοι οι νεκροί
κάποτε κάτι πίστευαν  

Σκύβω
ο φόβος σαν θάλασσα
καταπίνει την σκέψη μου
γνώση τέταρτη
μόνο με το κεφάλι ψηλά
δεν κινδυνεύεις να πνιγείς

από την θάλασσα μέσα σου  

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

έφυγες

Ετούτο το μεσημέρι
έχει τοποθετήσει μια γλυκιά θλίψη
ανάμεσα στα κύτταρα
του δέρματος
που τρέφει
η ραστώνη του ήλιου

έφυγες

και ξοπίσω σου
έτρεξαν ώρες αμήχανες
και στιγμές από ξένοιαστα καλοκαίρια
στην θάλασσα
στον ήλιο
στην αυλή την πίσω του παράδεισου

έφυγες

σούρουπο αυγουστιάτικο
μου σκιάζει το σώμα
να επουλωθεί
να αντέξει μια μέρα ακόμα
στον ήλιο
άκαφτο.  

έφυγες

Το κορμί ακίνητο
σε περιμένει

δεν έχει πια που αλλού να πάει.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

ευχέλαιο

Πολύ απολογήθηκα για μένα σήμερα
σε γνωστούς και φίλους,
σε σένα
κούμπωσα ανάμεσα στα λόγια μου
λέξεις
που μου είναι άγνωστες.

Θα προσπαθήσω
Ίσως αύριο
Καλύτερα έτσι
Μάλλον ναι
Ίσως όχι

Πολύ απολογήθηκα
σκεπτόμενος,  
ποινικοποιώντας τα συναισθήματα μου
τις σκέψεις μου.
Για να αρέσω,

αλήθεια;
έτσι σου αρέσω;

Ευχέλαιο ντυμένος
εκ γενετής    
να απολογούμαι,
ανήκουστο

αντέχω τον θάνατο
κάθε θάνατο
ακόμα και τον δικό μου
ίσως και τον δικό σου  

ας έλθει όποιος θέλει πίσω μου.

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

κι ύστερα τι

Σαν πέσουν τα φώτα του κορμιού
μια φράση μένει μόνο
κι ύστερα τι
σαν κραυγή που οργώνει την σκέψη και τις μνήμες  

θυμάμαι τον αέρα να μπερδεύει τα μαλλιά σου
τα μάτια σου λαμπερά
στο φώς του ήλιου
το χαμόγελο σου
το κορμί σου
να ζητά φιλί το φιλί

θυμάμαι πως έγειρες πλάι μου
να σταθείς
με το κορμί σου ορθό απέναντι στον κόσμο
έναν κόσμο εντός σου
που απαιτούσε υποταγή

κι ύστερα τι
σαν κραυγή που οργώνει την σκέψη και τις μνήμες  

κανένας καρδιά μου δεν μπορεί να απαντήσει

στο βάθος είναι ο θάνατος
η μόνη σίγουρη απαίτηση της ζωής.


Όλα τα αλλά είναι πιθανά. 

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Κόκκινο

Την καλημέρα του κόσμου
την χαιρετίζουν σύννεφα
λουσμένα φώς λευκό.

Από κάτω η ζωή ρέει ανεξέλεγκτα
δουλειές, προσδοκίες, απογοητεύσεις
μια παρέλαση από συνθήκες.

Και κάποιες στιγμές
τα σύννεφα σχίζουν για να τρυπώσει λίγο φώς
να χρωματίσει τον κύκλο της ρουτίνας

Κοιτάς δεξιά και αριστερά
για να χορτάσεις χρώμα   
μα μονό το κόκκινο του έρωτα θα χαρακτεί στην μνήμη σου

Μόνο το κόκκινο του έρωτα θα αναζητάς
στο γκρίζο που θ αφήσει πίσω του
ο ήλιος σαν θα φύγει.

Θα το ζητάς

σ ανθρώπους , σε πράγματα, σε ιδέες
γιατί το κόκκινο του έρωτα 

είναι η μνήμη του Ήλιου. 

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Πως να στο πώ

Κάπου ακουμπάς κάποιο χέρι
σήμερα
δεν έχω να σου πω άλλο μέσα μου
από το χέρι αυτό να απλώνει την σκέψη σου
δεν σκέπτομαι άλλο
από το χέρι αυτό  να χαϊδεύει τα όνειρα σου

Κάπου ακουμπάς κάποιο χέρι
προσεύχομαι
δεν έχω άλλο να  ευχηθώ , στέρεψα
δεν ελπίζω άλλο
από το χέρι αυτό να μακρύνει τους ορίζοντες σου

χωρίς εσένα δεν θα ξέρα τα όρια
του εσύ μέσα μου
την ελευθερία από το εγώ
και το θέλω

ο τελευταίος μου έρωτας
στάζει αγιασμό
ορθός

να σ’ ονειρεύομαι χωρίς εμένα 

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Sheket Bevakashah

Σηκώνω το χέρι ψηλά
γροθιά
σκασμός, παρακαλώ.

Σήμερα είμαι σιωπηλός σπουδαστής
που φωνάζω
γιατί δεν άντεξα το αντριλίκι και την μαγκιά
χτές ήμουν μετανάστης
που δεν χώραγε στην χωρά σου
προχτές η χοντρή συνάδελφός σου
ο μυτόγκάς
ο αυτιάγκουρας
η αδελφή που δεν χώραγε στην αισθητική σου

Σηκώνω το χέρι ψηλά
το αίμα τρέχει
είμαι ο πούστης γείτονας σου
ο ντιγκιντάγκας  
ο λελές
η ξενέρωτη
η βλαμμένη
ο γύφτός

κρύψου σήμερα σε δακρύβρεχτα σχόλια
πώς τάχα νοιάζεσαι.

Κι αύριο που θα με ξεχάσεις
και θα θυμηθείς ποιος είσαι
να θυμηθείς ποιος είμαι κι εγώ.

Sheket Bevakashah
σήμερα μιλάω εγώ
όχι οι τύψεις σου

Εγώ είμαι ο αποδιοπομπάιος τράγος σου
Πάντα στο Σταυρό
Πάντα μόνος
Πάντα απέναντί σου

ο εβραίος
ο ξένος
ο παράξενος


ο νεκρός  που δεν χωρούσε στη  φυλή σου.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Ακούς αγάπη μου;

Ένας δρόμος είναι η αλήθεια
που δεν τον περπατά κανείς.
Τον φόβο προκαλεί
και την ανατριχίλα.

Ακούς αγάπη μου;

Ένας δρόμος.

Μια παρουσία είναι η αλήθεια
μ’ όψη δυσάρεστη.
Αηδία προκαλεί
και στενοχώρια.

Ακούς αγάπη μου

Μια παρουσία.

Μα εσύ γυρεύεις να την βρεις
μες τις ιδέες
μες στου νου τ’ αγάλματα
και τους μυαλού τους κήπους.

Να βλέπεις θέλεις , παρά ν ακούς.

Λαμπερή την θέλεις
την αλήθεια.
Κι αστραφτερή σαν τον καθρέφτη.

Μα είναι διάφανη
μήτε έχει φώς , μήτε γυαλάδα
στο μάτι εύκολη.

Υπόσταση έχει.
Βάρος και όγκο.
Και αν επάνω της δεν πέσεις
στέκει αόρατη.  

Μ' ακόμα κι αν την αισθανθείς
θέλει κουράγιο να την δεις.


Ακούς αγάπη μου; 

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Νύχτα

Όταν με σκέπτεσαι
Τρομάζω.
Ξυπνώ με γεύσεις από μνήμες,
ένοχες.
Που δεν σου στάθηκα
αντρίκια.

Να κλέψω το φιλί σου,
όταν δεν ήσουν σίγουρη
αν έπρεπε
ή όχι.

Μα η ζωή αντρειεύει
ακόμα και τους πιο δειλούς.

Ότι δεν έγινε
θα γίνει.


Γιατί μονό για σένα τρομάζω.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Σαμαγίμ (ουρανοί)

Τρία ταβάνια έχει η πλάση.
Τρεις ουρανούς.
Τον έναν θωρούν τα μάτια,
τον άλλο η ψυχή και τον τρίτο κανένας δεν ξέρει να μας πει.

Ο πρώτος ουρανός μας πρόδωσε
μας καταδίκασε σε θάνατο.    
Ο δεύτερος μας μισεί
στέκει σαν όριο απαράβατο,
να μας κρατάει μακριά από τον τρίτο.

Ο τρίτος είναι το σπίτι μας,
ο τόπος της μελλοντικής μας ευτυχίας,
ο παράδεισος.

Στους δύο πρώτους
ουρανούς σου ανήκω,
όχι με απόφαση δική μου
ή με θέλημα.
Ούτε με απόφαση αλλονών ή θέλημα.
Αλλά ως προϋπόθεση εισόδου στον τρίτο ουρανό,
μαζί.  

Στους δύο πρώτους ουρανούς μου παραδώθηκες
και τώρα ζεις με την σφραγίδα μου.
Στο κορμί σου.
Στην ψυχή σου.

Πώς μου ζητάς να κάνω πω δεν βλέπω,
τι γίνετε στον ουρανό.
Όλοι γνωρίζουμε.
Είναι ρηχός και γαλανός στην άκρη
μα σκοτεινός και απέραντος στα αβαθή.

Έτσι κι η αγάπη σου
για μένα.
Ρηχή και γαλανή  στην άκρη
και απέραντη στα αβαθή.

Πως μου ζητάς να κάνω πως δεν βλέπω.   
και πώς να βγω;
Που όπου κι αν γύρω, με πλημμυρίζει η αγάπη σου.

Εμείς, 
είμαστε θέλημα δικό σου
και απόφαση.
Αν σε κούρασε στείλε μου πίσω το κουτί με την καρδία μου.

Όπως εγώ κάποτε
σου έδωσα πίσω την δική σου
να την χαρίσεις όπου θες.

ή την δική σου ξαναστείλε.
Και άσε την αγάπη μου να μπει ,
ως φως.

Είναι θέλημα δικό μου

και απόφαση. 

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Εμμονές

Οι καλύτεροι μου φίλοι
οι εμμονές μου.
Μαζί χτίσαμε μια ζωή
όνειρο.
Και αγοράσαμε
ένα κομμάτι ουρανού.

Δεν φοβάμαι πια
τίποτα και κανέναν.
Όλες μου οι ελπίδες
διαψευσμένες.
Άνθρωποι
έγνοιες
οράματα
και φιλοσοφίες.
Λιγότερες των περιστάσεων.

Οι καλύτεροι μου φίλοι
οι εμμονές μου.
Εκεί πάνω έστησα την ύπαρξη μου
ανόητος
και ξεκομμένος από κάθε τι ανθρώπινο.
Αφοσιωμένος στην ίδια μου
την ιστορία.

Δεν φοβάμαι πια
μήτε εσένα.
Κουκίδα είσαι κι εσύ
σε μια ιστορία

που κανείς δεν νοιάζεται να γράψει.    

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ανάρμοστο

Δεν αρμόζει στις λέξεις
να μιλούν για θάνατο.

Όμως
αλλιώς πώς, να μιλήσει
κανείς γι  αυτόν.

Ετών τριάντα
ξεβράστηκε σαν σκουπίδι
στις ακτές της Βουλιαγμένης.

Πλήρης ενοχών.
Γυναίκα.

Στο νοσοκομείο απλά
διαπιστώσανε το αυτονόητο.
Και το δηλώσαν με ανακοινωθέν
Ιατρικό. 
Κρίμα, επισήμως.

Κι όμως
ο θάνατός
δεν είναι παρά μια απόλυτα
φυσική εξέλιξη της ζωής.

Στο νοσοκομείο
απλά διαπιστώνουν το αυτονόητο.
Αυτό που ήταν,
δεν είναι πια. 
και το διατυπώνουν 
με ευφυολογήματα.  

Το τι ήταν
και τι είναι, άγνωστο.

Αμέτρητο.

Θέλοντας ίσως να πουν
δεν πρόλαβε
να ζήσει λίγο ακόμα
και λίγο ακόμα να

να τι;

Δεν μετριούνται όλες οι ζωές
ακριβότερες
από έναν αμέτρητο θάνατο.

Κάποιες ζωές απλά
ξεβράζονται στην βουλιαγμένη
σα σκουπίδια
κι ίσως εκείνοι
να βρίσκουν το αμέτρητο του θανάτου
πιο ενδιαφέρον
έχουν μετρήσει την ζωή τους
άλλωστε



άλλωστε.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Αχ

Όλη η σοφία του κόσμου
σε δύο μόνο γράμματα.

Αυτή είναι η απάντηση
σε όλα τα ερωτήματα 
όσων ζητούν να μάθουν.

Δυο γράμματα 
που λιώνουνε πριν βγουν στο στόμα,
που  
γεμίζουν το στήθος προσδοκίες
και που από αδικίες το αδειάζουνε

κι η σκέψη

και αχ

η σκέψη
να ζούσα μακριά απ όλους κι όλα
που τόσο αστεία
καμώνονται τα σοβαρά

μα αχ

πως θα μπορούσα,
θα έπρεπε
να σβήσω από την μνήμη
ή την φαντασία
εσένα 
και την ματιά σου 
να παίζει
ανάμεσα στα χείλη
και τα μάτια μου,
ενόσω
πνέεις στο πρόσωπο μου.

Ανίκανοι
φιλί να κάνουμε
την σκέψη  

αχ

δυο γράμματα μόνο
γεμίζουν το μυαλό θυμό
κι ελπίδα.

Τα  λες, 
κι απογοήτευση
φωλιάζει στην καρδιά,
μαζί με νέο θάρρος
παράτολμο

αχ
δυο γράμματα
δυο κόσμοι
αλλά μια έννοια αδιαίρετη  

αρκεί
αχ

κι υστέρα τα όνομα σου.


Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

In uterus (born again)

Your silence
creates an uterus
that my hopes are nurturing

fluids of faith
your love
as certain
as invisible

I grow in you
I feel you
you feel me

but we don’t know each other

your faith in me
is dissolving
by your experience of man
those lovers that make you bleed
you feel me
but you don’t know me

my faith in you
apart me from everyone else
put me in your
uterus of silence
these lovers that bleed for me
make me see
make me see myself as a problematic creation   

and I dyed to be born
in your silence
believing
that you will rise me from the dead someday
with just a word

when you believe in me again. 

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Προσωπικός Ήρωας (γενέθλια αφιέρωση στην Σοφία)

Υπάρχουν ήρωες πολλών ειδών
κάποιοι που ζουν
με το μαχαίρι στο χέρι
και κάποιοι που ζουν
με το μαχαίρι στο βλέμμα

Σε θαυμάζω
ντυμένη 
με την κομψότητα του πάθους
να ψάχνεις τρόπους
να ντύσεις τον άνθρωπο
να τον προετοιμάσεις
να νικήσει την ζωή
ελεύθερος.

Λίγοι άνθρωποι
μου κλείσανε το στόμα , αγαπημένη
και αυτό κι αν είναι ηρωισμός

Σε θαυμάζω
όχι τώρα,
από πάντα  

μα τώρα ζυγώνω
απέναντι
στο χρώμα και το σχήμα
της τέχνη σου
κι αλλάζω

Υπάρχουν ήρωες πολλών ειδών
μα κάθε ένας
έναν έχει στην ζωή του
σαν ήρωα προσωπικό
να μετριέται.


εγώ έχω εσένα.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Transcendental truth

I can see your soul wandering
among the must
and the must not
among the can and cannot
those that are and those that are not
I feel your pain

But there is a transcendental truth
when all other option for truth are impossible
what remains is truth
even improbable

I say to you
love another
beyond you and me
and claim happiness, please try

and yet you can’t as I cannot  

if this is impossible
then it’s only you and me
for us
to gain happiness
as improbable as it seems
and difficult 
and no one can see the way

I know only one chance there is
to
live in faith and fly
or in fear and crowl

time will pass
either way

in between all we have is words

words you need to have and I own
words you need to give and I need

try

wait no more
fear not

Αριέλ της Σύλβιας Πλάθ (απόδοση στα ελλήνικα Δ.Καλούπης)

Το σκοτάδι σε στάση
υστέρα το άυλο μπλε
ρεύσεις από όγκους και αποστάσεις

Θεία λέαινα
πως κανείς να μεγαλώσει,
ουρά από φτέρνες και γόνατα. Να οργώνεις την γη

Χωρίζουν και πας , αδελφούλα
η ώχρινη αψίδα
η άπιαστη κορφή.

Θολούρα
καρποί που είναι καταραμένοι    
σ αγκιστρώνουν

νεκρό, γλυκό αίμα, γεμίζει το στόμα
σκιές
ένα αλλιώτικο πράγμα

αναδεύω
μηροί , τα μαλλιά μου
στα πόδια μου λέπια νεκρά

Λευκό
Θεέ μου, ξεφλουδίζω
άκρα νεκρά, νεκρά και σκληρά

Και τώρα εγώ
σταρένιος αφρός, η γυαλάδα της θάλασσας
η κραυγή από μωρό που κλαίει
λιώνει στο τοίχο

Και γώ
είμαι το βέλος,
δροσιά στα μόρια του ανέμου
που πνέει , αυτοκτονικά
στην αυγή

Μάτια
πρωινό μαγκανοπήγαδο.

  

Ariel
By Sylvia Plath
Stasis in darkness.
Then the substanceless blue   
Pour of tor and distances.

God’s lioness,   
How one we grow,
Pivot of heels and knees!—The furrow

Splits and passes, sister to   
The brown arc
Of the neck I cannot catch,

Nigger-eye   
Berries cast dark   
Hooks—

Black sweet blood mouthfuls,   
Shadows.
Something else

Hauls me through air—
Thighs, hair;
Flakes from my heels.

White
Godiva, I unpeel—
Dead hands, dead stringencies.

And now I
Foam to wheat, a glitter of seas.   
The child’s cry

Melts in the wall.   
And I
Am the arrow,

The dew that flies
Suicidal, at one with the drive   
Into the red


Eye, the cauldron of morning.

Χιόνι

Στάζουν λευκά κομμάτια ουρανού
στα βήματα μου
και αφήνω ευδιάκριτα
στο χώμα αποτυπώματα
βαρύς , λογιάζομαι
για περιπατητής του

περπατώ και συλλογίζομαι
πόσος μου ανήκει ουρανός
να περπατήσω

στάζουν λευκά κομμάτια ουρανού
κρίμα
που δεν τα βλέπουμε
μαζί
να χω την γνώμη σου

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Αερικό

Γελώ με την ελευθερία σου,
την αίσθηση πως ελέγχεις
πως κρατάς στα χέρια σου
το πώς
το τι
το παρατι.
Όλες οι λέξεις σου
ένας χείμαρρος σιωπής
που με ξεπλένει από τα περιττά της ύπαρξης μου.

Γελώ με την ανεξαρτησία σου
την αίσθηση πως ξέφυγες
από τα ρήματα της εξουσίας
θέλω
ανήκω
αγαπώ.
Όλες οι ανάγκες σου
μια θλίψη εκ γενετής
που με δεσμεύει

Γελώ με σένα και με μένα
και την ψευδαίσθηση
πώς κάπου
έχει γραφτεί ξανά αυτός ο έρωτας.

Λες και δεν διάβασα αρκετά να ξέρω.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Serenity

I walk in faith
I know you are somewhere, out there
looking for me
waiting me
deep inside

I walk in tears
a new man
happy
with this serenity of love
your fear granted
for me  

I walk in silence
since
you have no more words
to say

I walk in faith
I walk in tears
I walk in silence
I m coming home
My love

I m coming home 

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Μίλα μου, μόνο

Ανάμεσα μας
θα φυσούν πάντα άνεμοι
και σκληρά καλοκαίρια
θα διψούν
για φιλιά δροσερά.
Θα περιμένω. 

Μίλα μου,
μόνο.
Έχει ο κόσμος ακόμα γωνιές
να χωρέσουν τα λόγια μας.
Μίλα μου,
μόνο.
Μην φοβάσαι να πεις
πως φοβάσαι.

Κι εγώ.

Όμως.
Έχει ο κόσμος
για μας
μουράγια με σκούνες
μ’ ονόματα όμορφα
όνειρο
έρωτας
χάδι
κι ας περιμένουν
να γίνει ο καιρός κατάλληλος 
δεμένα στα λιμάνια της ανάγκης.

Ανάμεσά μας
Θα φυσούν πάντα άνεμοι
όχι  να μας χωρίζουν,
όχι για να τρομάζουν την καρδία.


Μα για να να μας φουσκώνουν τα μυαλά 
να πλέουμε στις θάλασσες του νου.
Γιατί πιο φιλί 
δεν ήταν πρώτα όνειρο
πριν γεννηθεί στο στόμα
από πνοή και
θέλημα ανθρώπινο.

Μιλά μου 
τι να σου συγχωρέσω 
και τι να μου συγχωρέσεις,
τι λόγο έχει η σιωπή, 
είμαστε εμείς
και πως να γίνει το εμείς 
εγώ και εσύ.

Στο νου 
στο στήθος 
και το στόμα
αταξίδευτο ακόμα.


Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

κόκκινα

Κυρά μου με τα κόκκινα
ταξιδεμένη στα φιλιά περαστικών
αγάπη μου,
νιώθω την βαθειά σου ανάγκη
να μην με είχες συναντήσει -ποτέ
και πάλι
ποτέ να μην είχες αφήσει το πλευρό μου.
Νιώθω τα δάκρια σου
που μ έπλυναν απ όλες μου τις αγωνίες
και το χαμόγελο σου , το λευτερωτικό.

Κυρά μου με τα κόκκινα,
κορίτσι τότε,
τώρα γυναίκα  
μια ζωή αφιερωμένη στην δική σου ύπαρξη
έρωτας ;
ψύχωση ή αλήθεια
και ποια η διαφορά;

Γυναίκα με τα κόκκινα
τώρα και πάντα
την σιωπή σου ερωτεύτηκα
κι όχι τα λόγια σου
κι ύστερα , τι αλλάζει άραγε
εδώ ή εκεί
κοντά ή μακριά
τι αλλάζει άραγε.
.
Γυναίκα με τα κόκκινα
στην σιωπή σου καρφώνω
μιαν αλήθεια
αγκαλιά
με καφέ και τσιγάρο
απόγευμα στην θάλασσα
μαζί
και σε αφήνω να μου πεις

ότι δεν είσαι εκεί
μιλάς δε μιλάς.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

θα ρθώ να παίξουμε

Παιχνίδι μεσημεριανό ο έρωτας
και γω θα έρθω
Στην πόρτα σου απ έξω
να σταθώ.
Από ντροπή
τίποτα δεν θα λέω
σαν παιδί
θα σκάω την μπάλα μου
με δύναμη
περιμένοντας ν ακούσεις
κι αν θές και σύ
να βγεις να παίξουμε.  

Στον λόγο μου
θα έρθω
στον λόγο μου
θα φέρω την καλή μου μπάλα

στον λόγο μου
θα περιμένω
να τ αποφασίσεις.

γιατί γνωρίζω

όλοι φοβούνται μην χτυπήσουν στο παιχνίδι.


Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Εγώ ό …απαισιότατος

Τριγυρίζω σαν στοιχειό
ανάμεσα στην θολερή πραγματικότητα
της ψύχωσης και της αλήθειας.
Καταραμένη ψυχή
που κάνει μόνο κακό και φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.

Τι σημασία έχει πια εγώ τι νιώθω
και γιατί.
Καταραμένη ψυχή που φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.

Πίστεψα πώς αλήθεια ήταν μια φαντασία του νου
μια σκοτεινή σκιά
ένας δαίμονάς που σκοπό είχε μόνο
να παίξει με την ανικανότητα μου
να νιώσω.  
Και τώρα νικημένος
με αίμα στα χέρια
από τα σωθικά μου.
Άρρωστος.
Στο κατώφλι ενός θανάτου
φίλου.
Σκοτεινός στην όψη
κρύος και απελπισμένος στην καρδιά.
Φτωχός
αδιάφορος
και δύστυχης.

Από έρωτα
νικημένος.

Ταπεινός πρώτη φορά
εγώ ο …. απαισιότατος.
Αισθάνομαι
απελευθερωμένος
και άξιος.
Καθαρμένος από την απόρριψη
και την αλήθεια.
Τόσο σ αγάπησα
που άξιζε που υπήρξα.

Εγώ ο απαισιότατος
η Καταραμένη ψυχή που φέρνει πόνο

από την ύπαρξη της και μόνο. 

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

her absence filled the world

Time.
Time is nothing more than
relationships.
People we have
and people we have not.

I lean my head to the kitchen window
It’s cold outside
and the rain
smells like you

my world is filled with your  absence
your silence is so loud
and I have to close my eyes
to see

love
love is nothing more than
decisions.
Decisions we made
or not.

I lean my head to the wall
It‘s cold inside
and time

has stopped on you.
painting by William Kentridge 

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Απο...λογισμός

Υπάρχει κάτι από σένα
στο καθετί που κάνω.
Σαν μυρωδιά , σαν αίσθηση
σαν γεύση γλυκιά.

Ξυπνώ, κοιμάμαι κι είσαι εκεί
σαν μουσική.
Δεν είναι κρίμα να μην το ξέρεις
και να με βλέπεις σαν εχθρό.

Μες τον πυρήνα του ποια είσαι
είναι μια ουσία μυστική
ένα κρυφό τραγούδι.
Αυτό αγάπησα
ξέχωρα από σένα
το κορμί σου
τις απόψεις και τα συναισθήματα σου.

Δεν είναι κρίμα να μην το ξέρεις.

Και ας μην αγάπησες ποτέ
το δικό μου κρυφό τραγούδι,
θέλω να ζεις γνωρίζοντας
ότι κάποιος αγάπησε
την μυρωδιά της ύπαρξης σου
και τον συγκλόνισε.

Αδιαφορώντας για την δική σου ανταπόκριση.

ή καλύτερα πάρα την δική σου ανταπόκριση
τον φόβο , την ενοχή
και την αδυναμία να τολμήσεις να πεις
ας δοκιμάσω ένα φιλί  
επώδυνο.

Δεν κλαίω για τον έρωτα που δεν είχα.
Που φοβάσαι να πεις την αλήθεια κλαίω.
Για μια φορά
όποια κι αν είναι
όποιες και αν έχει επιπτώσεις.

Την λυτρωτική αλήθεια.

Θέλω
ή δεν ήθελα ποτέ.   

Όλα τα αλλά είναι φόβος μασκαρεμένος.

Και εγώ είμαι ελεύθερος πια από τους φόβους μου
τους μασκαρεμένους σε λογής δικαιολογίες.
Ξέρω πώς τίποτα δεν θέλησα πιο πολύ.

Ποτέ 
και στο πα.