Κοιτώντας την ζωή μου πίσω
βρίσκομαι να στέκω
επάνω σε αποφάσεις
και πράξεις
που θεωρούσα κάποτε , αδιανόητες.
Πόσο η ζωή γκρεμίζει την αλλαζωνία μας
και πώς μαθαίνουμε να ζούμε
και να αδιαφορούμε
και ν αγαπάμε
τα όσα ο εαυτός μας φάνηκε , αδύνατος.
Η ζωή κυλά με φόντο τις αδυναμίες μας
εκεί χτίζουμε
προσδοκώντας μια σταθερά
μια φωτεινή αλήθεια
να μας αγαπήσει
όχι για αυτό που είμαστε
αλλά παρότι είμαστε αυτό που είμαστε.