Ψάξε ενά ποίημα

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Θυμήσου με

Αλλάζει ο κόσμος μάτια μου
και μέσα μας
και έξω.

Θα έρθουν στιγμές
που το χέρι μου  
θα είναι το μόνο σου σταθερό σημείο.
Στιγμές που
όλοι θα τους προδώσουμε όλους
και σύ ακόμα.

Αλλάζει ο κόσμος μάτια μου
όπως τα χρόνια κυλούν.
Κι ο θάνατός κάνει την πρώτη του εμφάνιση
στην σκάλα της ζωής.
Όταν οι στόχοι και οι ελπίδες μας, 
αυτοκυριχτούν μάταιες.

Κρατά το χέρι μου
με το σώμα
ή με το μυαλό σου.
Κι όταν ο θάνατός
αμετάκλητα
ρίξει πάνω μας  
την μόνη αλήθεια της ζωής.


Θυμήσου με.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Υπάρχουν Μυστικά



Υπάρχουν μυστικά,
στις καρδιές μας μέσα θαμμένα.
Που αντιστέκονται στον χρόνο.

Λόγια μεγαλύτερα από το μπόι του θάρρους μας,
αποστάσεις για ένα φιλί που δεν διανύθηκαν,
εγώ που αρνήθηκαν να γίνουν εσύ,
φωνές πάθους που αγνοήθηκαν.

Υπάρχουν μυστικά,
στις καρδιές μας μέσα θαμμένα.
Που ανθίζουν τις νύχτες,

και θα ανθίζουν , μέχρι να μας λυτρώσει η αλήθεια τους.

 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Hasta La Victoria Siempre

Ο αιώνας κοιμήθηκε
και μαζί του κοιμήθηκε κάθε κύτταρο δικό μας.
Ο ύπνος σαν μεσημεριάτικός
σε αναπαυτική καρέκλα του κήπου.
Θες η ζέστη
θες η αφόρητη ησυχία.
Κοιμηθήκαμε.

Και ξάφνου μας ξυπνούν αλαλαγμοί
φωνές πολέμου
παιδιά που κλαίνε , απ άκρη σ άκρη στον κήπο μας.

Όλοι έχουν μιαν αιτία ,
ένα δίκιο να υπερασπίσουν
με θάνατο
και μεις που κουβαλάμε την αλήθεια στις πλάτες μας
κοιμιζόμασταν.

Δεν πειράζει.   

Ήρθε ή ώρα
σήκω.
Όταν οι άλλοι νομιμοποιούνται να σκοτώσουν για μιαν ιδέα καρφωμένη στο κεφάλι τους .
Ήρθε η ώρα
σήκω
εμείς θα νομιμοποιήσουμε τον θάνατό στην ιστορία , πεθαίνοντας για την αλήθεια.

Hasta la victoria Siempre.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Αltέρως ή η διαδικασία του ουρανού.

Λογιάζω το πέρασμά σου από την ζωή μου,
ως θαύμα.
Το λίγο αυτό ταξιδάκι,
της επιθυμίας και της απροθυμίας.
Θαύμα το λογιάζω .
Τι να σου πω,
άκουσα κάπου
πως τάχα για μένα αδιαφορούσες.
Αστείο πράγμα ,
λίγοι γνωρίσουν ,
ίσως εγώ μονάχα,
πώς μου δώκες ότι πολυτιμότερο είχες, 
άηχα όνειρα.
Άκουσα κάπου πως με άντρες άλλους
έπλενες την μυρωδιά μου
από πάνω σου.
Αστείο πράγμα ,
λίγοι γνωρίσουν ,
πόσο αυτή η μυρωδιά 
σου έκαιγε το δέρμα.
Κάποιος μου είπε,
πόσο πνιγμένη σε έκανα να νιώθεις,
ποσό απελευθερώθηκες .
Αστείο πράγμα
λίγοι γνωρίσουν ,
ίσως εγώ μονάχα,
πως μπροστά μου στάθηκες γυμνή
ψυχή μονάχα,
πως φόρεσες φτερά αδοκίμαστα
ανέβηκες στον λόφο των ψηλότερων προσδοκιών,
και πριν να πέσεις στο κενό,
με κοίταξες.
Και γω σε έσπρωξα.

Λίγοι γνωρίζουν
πως μου χάρισες το πρώτο σου φτερούγισμα,
σαν έπαψες να είσαι χρυσαλλίδα.
Και να πετάξεις τόλμησες.

Όλοι δοκούν πως ήρωας γεννιέσαι ,
εσύ και γω γνωρίζουμε,
πως είναι το να στέκεσαι γυμνός
με την ψυχή στα χέρια,
και μια σκληρή φωνή ,σαν εντολή
πέσε
να λέει.

πόσος χρειάζεται έρωτας ,
πόσος χρειάζεται θάνατος και πόση ανάγκη
και πόσο δάκρυ,
από ζώό που σέρνεται στην γη

φτερά να βγάλεις.
Και να τολμήσεις ουρανό.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Επανεκκίνηση

Κρατώ στα μάτια τα κλειστά
ένα δικό σου ενσταντανέ
του κοριτσιού
μ ένα αφηγηματικό χαμόγελο
και τα χέρια ανοιχτά
να χωρέσουν τον κόσμο όλο
αγκαλιά.

Πώς πέρασε ο καιρός
να σε πολεμάω με την αγάπη μου.

Να μην θυμώσουν τίποτα
αυτό θα αρκούσε
ούτε σε θέλω
ούτε μπορώ
ούτε όχι
ούτε μεγάλα λόγια
ούτε μικρά.

Να μην με γνώριζες
αυτό θα αρκούσε.
ούτε όνομά να ήξερες
ούτε ποιος είμαι
ούτε το πως
ούτε το τι
και το γιατί.

Και κάπου απέναντί μου
απλά να κοίταγες την θάλασσα.
Ενώ ξεφύλλιζες ένα περιοδικό
μηχανικά
ρουφούσες το τσιγάρο σου
νωχελικά
και έσβηνες με την γλώσσα από τα χείλι σου
μια στάλα από καφέ.

Πρώτη φορά να σ έβλεπα
και την ανάσα να μου έκοβες
πρώτη φορά.

Να μην θυμώσουν τίποτα
από μένα.
Αυτό θα αρκούσε.
Ούτε καλό
ούτε κακό.

Και εκεί απάνω
ανάμεσα σε θάλασσα , τσιγάρο και καφέ
να σου λεγα την πρώτη μου κουβέντα.

Κι όπου μας έβγαζε.





Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Δεκαπενταύγουστος

Με το σεντόνι μια ανυπόφορης ζέστης
ξετυλίγεται το δράμα αυτού του καλοκαιριού.
Βράζει ο τόπος ,
μέσα μας βράζει η απελπισία και το αδιέξοδο,
έξω ο ήλιος φορτίζει την ατμόσφαιρα.

Μέσα σε τούτη την ψυχοβόρα κατάσταση
προσπαθώ με αγωνία να θυμηθώ γιατί ήθελα τόσο να σε φιλήσω.
Ενώ παρακολουθώ να καταρρέει το σύμπαν
γύρω μου,
το μόνο που καταφέρνω να αναρωτηθώ
είναι γιατί αρνήσε να καταρεύσεις εσύ ,
εντός μου,
γιατί δεν μπορώ να σε καταργήσω,
τι σου βρίσκω,
τι μου λείπει και το έχεις εσύ;

Ο κόσμος συνεχίζει
τα νευρά τεντωμένα
ανασφαλείς
σε μια απέραντη κρίση
που απαιτεί έναν χαρακτήρα
που δεν χτίστηκε ποτέ κι από κανέναν μας.

Κλείνω τα μάτια
και κρεμάω πάνω σου
μια ελπίδα.
Σαν να κρατάς το κλειδί για κάποιο μυστικό
συναίσθημα.
Σαν αυτό που είσαι
να ξεκλειδώσει αυτό που είμαι
αυτό που περιμένω να γίνω.

Και αυτή η ζέστη
βράζει μέσα μου την επιθυμία
που σαν λόγος
σήμερα
θυμίζει 

ν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, 
ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· 
μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, 
καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, 
ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν



  

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Το τρίγωνο του φεγγαριού.

Με κέντρο κοινό 
το βλέμμα στο φεγγάρι.
Αγάπη μου, 
καμιά απόσταση δεν θα νικήσει.
Ούτε μέσα,
ούτε έξω.
Εκεί είναι ο τόπος μας,
τρεις γωνιές.
Μιαν εσύ,
μιαν εγώ
και μια το φεγγάρι. 

Μιαν εσύ,
μιαν εγώ
και μια το φεγγάρι.
Και μεταξύ μας 
ούτε λόγος, Αγάπη μου.
Ξέρεις 
και ξέρω.
Και δεν θα νικήσει ούτε ο χρόνος 
ούτε η λησμονιά.

Θα ζούμε μια ζωή 
κι ύστερα μιαν άλλη 
κάθε βράδυ.
Εκεί είναι ο τόπος μας,
τρεις γωνιές.
Μιαν εσύ,
μιαν εγώ
και μια το φεγγάρι. 
Και μεταξύ μας 
ούτε λόγος.

  

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Έχει όνομα ο έρωτας

Για τον καθένα ο έρωτας
έχει ένα όνομα
το κρύβει στα κατάβαθα
της ύπαρξης του
σαν μυστικό, σαν αδυναμία
το θάβει
σε μια απέλπιδα προσπάθεια
ν αντέξει
την ζωή που εξελίσσετε

ο έρωτας συνήθως είναι θύμα
των δημοσιών σχέσεων
των άλλων και των προσδοκιών τους
των μέσα μας , φόβων

Για τον καθένα ο έρωτας
έχει πρόσωπο
που το γρονθοκόπησαν ανάγκες
και βία ιδιοκτησίας
λόγια απέραντα το έθρεψαν
και πράξεις ανείπωτες
το βίασαν

Ο έρωτας, για τον καθένα
έχει στιγμές
εντός
και εκτός
στις στιγμές εντός, σαν παραμύθι εκτυλίσσετε
φεγγοβολώντας , αστράφτει ο,τι καλύτερο έχουμε
και όλα του φαίνονται να λέν “είσαι για μένα”
στις στιγμές εκτός, σαν εφιάλτης , διψώντας για αίμα
τρέφετε απ τον εγωισμό, οτι και αν γίνετε
ακούει πάντα ,“δεν μου κάνεις”

Έτσι , πεθαίνει ο έρωτας
από την ασυνέπεια μας
να είμαστε ίδιοι
μέσα κι έξω.
Και τ όνομα του
και το πρόσωπο του
τα θάβουμε μέσα μας

και μαζί του θάβουμε
τις στιγμές του εντός μας
και φοράμε πανοπλία τον εφιάλτη
των πράξεων μας, τις στιγμές εκτός

απο φόβο,
γιατί, πόσους έρωτες αντέχουμε να θάψουμε.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Σαν θα γεράσεις του Ουίλιαμ Γέητς (μετάφραση Δημήτρης Καλούπης)


Σαν θα γεράσεις και γκριζάρεις και κουραστείς
στο πλάι του τζακιού σου σαν σταθείς , πάρε ετούτο το βιβλίο
Διαβαστό αργά, και την φρεσκάδα ονειρέψου
που χαν τα μάτια σου και την βαθειά σκιά τους.

Πόσοι δεν ερωτεύθηκαν τις λαμπερές στιγμές σου,
και με έρωτα αληθινό ή ψεύτικο την ομορφιά σου αγάπησαν.
Ένας όμως αγάπησε τον θείο αναζητητή , της ψυχής σου
και ερωτεύτηκε τις θλίψεις των αλλαγών ,στο πρόσωπο σου.

Γύρε στην φλογισμένη πυροστιά σου,
ψιθύρισε, ίσως με λίγη θλίψη, πως η αγάπη ανέμισε
και έγινε ριπή για των βουνών τις κορυφές
και κρύψε το πρόσωπο του μέσα σε ένα σμαρί από άστρα.

When You Are Old
By William Butler Yeats

When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.