Ψάξε ενά ποίημα

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ματιά απο επιλογές

Έχεις δυο μάτια θλιμμένα πια

Και ένα πικρό χαμόγελο
Σαν να σε γέρασε ο κόσμος και να σε κούρασε
Δεν ξέρω τίποτα για σένα
Μονό πως χάθηκε η ματιά σου
Κάτω από ένα βάρος ενοχών

Καθόλου δεν μ αρέσει η νέα σου εσύ
Δεν την γνωρίζω
Σαν να μην ήτανε ποτέ η εσύ που γνώρισα
Η εσύ που αγάπησα και αγαπήθηκα από αυτήν

Και σε κοιτώ σαν ξένος
Και προσπαθώ να καταλάβω
Πως ένας άνθρωπος επιλέγει να ζει
Με τον χειρότερο του φόβο
Αυτό που πάντα ήθελε να μην είναι
Και για πόσο

Βέβαια πάντα είναι πιο εύκολο
Να ζεις με τις επιλογές των άλλων και τις δικές σου ενοχές
Παρά με τις επιλογές σου …ένοχος απ όλους τους άλλους.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Δεν έχω κάτι να περιμένω

Η Ζώη μου σε κύκλους
Αλλά πρόσωπα μα οι ίδιες αγωνίες
Ίδιες καταστάσεις
Ιδία αλλοπρόσαλλα ερεθίσματα

Αυτό το φιλί , ξανά και ξανά
Ιδία εκπορνευμένο σαν και το πρώτο μου

Όχι από ανάγκη
Αλλά από υποχρέωση

Ύστερα Εσύ
Σημείο αναφοράς
Και τότε
Και τώρα
Δεν έχω κάτι να περιμένω
Η καρδιά μου στον γύψο
Το φιλί μου στην γύρα
Εσύ σημείο αναφοράς

Δεν έχω κάτι να περιμένω
Αδειάζω τις ώρες μου αναμένοντας
Κάποιο σου ίχνος ζωής
Η κάρδια μου στον γύψο
Το φιλί μου στην γύρα
Εσύ πουθενά

Δεν έχω κάτι να περιμένω
Σ αγαπώ να ξέρεις
Μ ότι έχω και δεν έχω
Το βλέπεις δεν το βλέπεις
Και ξέρω καλά
Από εσένα
Δεν έχω κάτι να περιμένω.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Δούρειος Άνεμος

Συνακόλουθα με κάθε συναίσθημα
ένας δούριος άνεμος
χαλκεύει τα γκέμια μιας οποιασδήποτε λογικής

Εκεί που ανατέλει μια ονειρώδεις έκφανση του κάθε εαυτού μας ,
αγνώστου χώρου προέλευσης ,
αγνώστου ταυτότητας,
αλλά τόσο γνώριμής θερμοκρασίας .

Ενιότε ψυχρής , ενιότε δροσερής .
σημείο μέτρησης το πόσο ζεστός είσαι .

Ο δικός μου δούρειος άνεμός , Εσύ.

Χρωματιστός και ανέμελός
καραμελωμένος με μυρωδιές από λιβάνι και γιασεμί.
Φρέσκος στην γεύση
αλλά αρχαίος στην υφή .

Δικός μου όσο και ξένος.
Δικός μου για όσο του παραδόθηκα με τα μάτια κλειστά
Και ξένος ,
γιατί σε ποιον να ανήκει ένας άνεμος ;

Αλησμόνητες μέρες σε μέτρησα
ξανά και ξανά .
Μην ξεχάσω ούτε κόμμα από κάθε σου φύσιγμα .

Πάντα με τα μάτια κλειστά
πόσο να είσαι , ρωτούσα τα σύννεφα;
Κι ύστερα μια σιωπή σαν νύχτα απλώνονταν
κι ήξερα πάντα πως έφυγες για να έλθεις πάλι πίσω
να χτυπήσεις καμπάνες ,
να κλείσεις πατζούρια ,
να σηκώσει τα φορέματα από κορίτσια , να νιώσουν ντροπή.
Να γύρεις κορφές από αγέρωχα έλατα .
Να φουντώσεις φωτιές κι ύστερα να γεμίσεις τον τόπο καπνούς .

Και πάντα όταν γύνραγα από σένα με τα μαλλιά ανάκατα
και το πρόσωπο κόκκινο,
κάποιος θα ξέρναγε
"Ντύσου θα κρυώσεις , φυσάει ένας αγέρας ολέθριος".

Ύστερα χάθηκες και δεν ξαναμύρισες ποτέ.
κι ακόμα περιμένουν να φυσήξεις
Καμπάνες
Πατζούρια
Φορέματα
Έλατα
Φωτιές

Κι ένας ποιητής στον λόφο με τα μάτια κλειστά
με ξέφρενη και ατίθαση λογική
στο σκοτάδι μιας αχαραυγής μέρας .



Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Απάντηση

Εγώ γεννήθηκα να γράφω παραμύθια
να εξαντλώ της έννοιες στο πασπάλισμα
συντροφιά μόνο με πλάσματα αλλόκοτα.

καμωμένος απο το χέρι κάποιου παιχνιδιάρη εφήβου νου
αιώνιου.


Εγώ γεννήθηκα να ψάχνω το τσουκάλι με τα χρυσά νομίσματα
στην βάση κάθε ουράνιου τόξου .
Μέρες με ήλιο και βροχή
μέρες αναποφάσιστες.

Έχω μια κόρη και έναν γιο μέσα μου ,
αγέννητοι ακόμα .
Κοιτούν τον κόσμο από τον καθρέφτη των ματιών μου
Πότε γαλάζιο
Πότε ροζ
μα ποτέ ίδιο

Ποτέ αντρίκιο ή γυναικείο
πάντα σαν κλεμμένο από παιδί

Εσύ με κοιτάς θύμα των ονείρων σου
πότε παιδί , ποτέ δικός τους
και ντρέπεσαι

Πως θα σηκώσεις στους ώμους μια ζωή πουθενά
μια ζωή καθώς δεν πρέπει

Είσαι αστεία , όπως οργώνεις το μυαλό σου
με ξένα άροτρα
και χτίζεις προσδοκίες ανούσιες
και κλείνεις με το μέλλον ραντεβού ανησυχίας

Μα σ αγαπώ
γιατί ποτέ δεν σκέφτηκες ποιος είμαι ..πάντα γνώριζες.