Ψάξε ενά ποίημα

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Σήμερα

Στεκόμουν κι άκουσα μια φωνή
Το όνομα μου σε μια γλώσσα αλλιώτική
Σε μια γλώσσα ξεχασμένη
Ήσουν εσύ
ή μια φρικιαστική και αναιδής φαντασίωση
Στο δέρμα μου
Στο αίμα μου
Δακρυσμένα γιατί
Να ξεπλένουν τις μνήμες σου
Πόσους ανθρώπους θα χρειαστεί να σηκώσω για να σε βρω
Ποσά να πω σ’ αγαπώ από ταχύτητα
Στην άκρη του δρόμου
Στο χείλος του κόσμου
Με θέα την σκέψη σου
Μαζί συνεχεία
Και μόνοι διαρκώς
Καμωμένοι μαζί
Να ζούμε παράλληλα και χωριστά
Ιση απόσταση από το πρέπει , το θέλω και το μπορώ
Σε κοιτώ συχνά
Καπου κάπου με σκέφτεσαι φωναχτά
Καπου κάπου σου λέω εγώ πως σε σκέπτομαι
Στα κρυφά
Με καραμπόλες συναισθημάτων και μισόλογα
Πνιγμένοι στις υποχρεώσεις των ζωών μας
Στους διαδρόμους των φόβων μας
Στην ανυπομονησία για ένα καινούριο κορμί
Θέλω μαζί να γεράσουμε
Αγνοώντας την συνύπαρξη
Ευνοώντας την ανάγκη
Σε κάποιο νησί
Στην άκρη των καιρών
Μόνοι
Παροπλισμένοι ένοχοι
Ερωτευμένοι

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Σε είδα

Σε μια αγνοία ,
μεθυσμένη υπόνοια της αποχώρησης
εκεί σε είδα.
Σκοτεινές υποσχέσεις στους ώμους σου
Θα μπορούσα να πώ πως δεν σε γνώρισα
Θα μπορούσα
Αλλά μπορώ να σε μυρίσω σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου
Απλά δεν σε γνωρίζω πια
Τι μέλει να είναι
Αυτό
Σκοτεινά μυστικά
Ενοχές υποσχέσεις
Παραθρεμένα θέλω
Φόβοι
Λόγια
Λόγια
Λόγια
Κρέμασα τον κόσμο μου
Σε ανόητες προσδοκίες
Ακόμα μια φορά
Απλά πια μου φαίνετε συνηθισμένο
Και σε θέλω ακόμα
Και ίσως πιο πολύ
Απλά χωρίς γέλιο
Χωρίς κέφι
Σε κοιτώ
Είσαι
Με ένταση αλλά χωρίς ζωή
Μοιάζεις απνοή
Νεκρή
Αφίλητη
Αφημένη
Γιατί;
Δυο κόσμοι εμπρός
Δυο άλλοι κόσμοι
Εσύ και εγώ

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν είναι ότι δεν σ αγαπώ

Δεν είναι ότι δεν σ αγαπώ
Ότι και αν λες , θα γυρίσεις πίσω στην μίζερη ζωή σου
Θέλει κότσια να πετάξεις
Να αγνοήσεις το ύψος
Εσύ απλά βγάζεις φωτογραφίες στο κινητό σου
Αγκαλιά με εμάς που το κάνουμε
Για να γυρίσεις πίσω
Και να λες ιστορίες
Στους φίλους σου
Στις φίλες σου
Στον μικρόκοσμο των νηστικών από ουρανό
Κανείς εντύπωση για λίγο
Αλλά μετά σε ξεχνάνε
Και αρχίζεις πάλι να μας ψάχνεις
Πάω να αγοράσω ουρανό , σκέπτεσαι
Εμείς ελευθερία πουλάμε
Ούτε που ξέρεις τι είναι αυτό
Δεν κάνει εντύπωση στους φίλους σου
Δεν ανεβαίνει στο προφίλ σου
Δεν έχει όμορφη γωνία
Λίγο σκέπτεσαι
ανόητο
κάποτε θα πουλήσεις τις φωτογραφίες σου όλες γι αυτό
όταν σε ξεχάσουν οι φίλοι σου
όταν βαρεθούν τα σκέρτσα και τα καπρίτσια σου
τα γεμάτα ουρανό φιλία σου
και αρχίζουν να βολεύονται στις καρέκλες των πρέπει και των έτσι είναι
δεν είναι ότι δεν σ αγαπώ
απλά έτσι είμαι
σιχαίνομαι την μικρή ζωή των πολλών
τις κοσμοσυρροές
τα λόγια δίχως ουσία
τις ιστορίες , τις ονειρώξεις , τα δήθεν , τα λίγα
ο ουρανός είναι σπίτι μου
η Γή απλά το αντίθετο του .
Δεν θα βασιλέψω ποτέ τίποτα
Δεν θέλώ τίποτα
Δεν εχώ τίποτα
Δεν είμαι τίποτα
Με σέρνει ο άνεμος
Δεν είναι οτι δεν σ αγαπώ
απλά αλλού είναι ο κόσμος μου

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Μίλα μου

Όλος ο κόσμος μου καταρρέει μπροστά στα χείλη σου ,
Μίλα μου
Πες μου
Τι;
Ανάσανε σου λέω στα στήθη μου
φωτιά και πνοή
εδώ είμαι
μια σάρκινη μπάλα.
Περνά τα χέρια σου γύρω μου και πλάσε με
δώς μου μορφή .
Κάνε με ότι ονειρεύτηκες .
Παραδόθηκα χωρίς όρους στην αίσθηση των δακτύλων σου
ανίκανος
ανέκφραστος
ανέραστος
γυμνός
άπλαστος
μωρό παιδί .
Σπρώξε τα πέλματα σου στους μηρούς μου
λύσε τα μαλλιά σου στα χέρια μου
φίλα με στην κοιλιά και στα γόνατα
κι άκου την καρδιά μου να σπάει .
Τους χυμούς του μυαλού μου γεύσου
πριν γίνουνε σκέψεις και κλαπούν από τις εκφράσεις.
Κλείσε μου το στόμα .
Ότι κι αν πω δεν θ ακουμπά καμιάν αλήθεια .
Όμως μήλα μου
Να ακούω τον ήχο της φωνής σου
να σχίζει απ άκρη σ’ άκρη το δωμάτιο.
Δεν θα έχω δικό μου τίποτα πια
σε σένα όλα
Δεν κατάφερα τίποτα !
Δεν ήμουν τίποτα !
Δεν έγινα τίποτα !
Πέρασα από τον κόσμο σαν ένα δάκρυ
στο μάτι ενός πιτσιρίκα , από την σκόνη
χωρίς σκοπό
από βιολογική αντίδραση του σύμπαντος
στην μονή πραγματικότητα , τον θάνατο.
Και σε σένα βρήκα μια μουσική ,
νόμιζα αγάπη ήταν ,
αλλά ήταν κάλεσμα ερωτικό κάποιου άλλου .
Τώρα ξέρω .
Ας μη μ αγαπάς . κοιτά με
Σφίξε τα δόντια σου γερά στον λαιμό μου
πλημύρισε το στόμα σου
απ το αίμα μου
πάρε την ζωή απ τα χνώτα μου
όμως λυπήσου με , μήλα μου
Κοιτά με
Ας μην μ αγαπάς ,
πριν να σβήσει το φώς
να έχω αγαπήσει εγώ τουλάχιστο.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Φορώντας τακούνια

Εγκλωβισμένη στο φιλί από τον άνεμο
Ονειρεύομαι φωτιά
Μαζεύω τα δάκρια μου να μην την σβήσουν
Τραγουδάω
Ήθελα τόσο να σε δώ να σέρνεσαι για μένα
Όχι για σένα
Όχι για τους άλλους
Για να μπορώ να σε σηκώσω από το πάτωμα
Μου λείπεις
Τραγουδάω
Μένω μόνη φορώντας τις πυτζάμες μου
Τραγουδάω
Ήθελα τόσο πολύ να χόρευα σε μια παραλία
Όχι για μένα
Όχι για τους άλλους
Για να μπορείς εσύ να με στροβιλίσεις ανάμεσα στα χεριά σου
Έτσι ζω
Εγκλωβισμένη πριγκίπισσα του παραμυθιού
Και περιμένω να γίνεις πρίγκιπας
Σφίγγοντας το κορμί μου σε στενά υφάσματα
Φορώντας γυαλιστερά παπούτσια
Για να βρεις τον δρόμο σου σε μένα
Τρελή
από τον κόσμο
Από την μουσική
Από την πιθανότητα να μ αγαπήσεις ξανά

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Άτιτλο

Δεν έχω μνήμες από σένα
Παρά μόνο ωδίνες
Σαν μια άνοιξη
Που έσκισε στα δύο ο χειμώνας
Να βγούνε τα παιδιά να παίξουνε στο χιόνι
Δυσάρεστο , αλλά με καλές προθέσεις
Σ αγαπώ φώναξα
Και συ κοίταξες έξω από το παράθυρο
«κάποιος με ζητάει» είπες
Και ήμουν εγώ που φώναζα
«κάποιος μ αγαπάει» είπες
Κι ήμουν εγώ που περίμενα
«δεν ήρθε» είπες
Κι ήμουν εγώ
Πώς να έρθω ματωμένος από τις έριδες των καιρών
Πώς να έρθω τσακισμένος ταξιδιώτης
Στην γιορτή της ζωής στο σώμα σου
«μονή θα μείνω» είπες
Και έκλεισες τα μάτια και τα αυτιά σου
Τότε έκλαψα
«να πάψει αυτός ο ενοχλητικός θόρυβος» είπες
Σώπασα
Αν λίγο ένιωθες την αγάπη μου
Θα άλλαζε ο κόσμος μέσα σου
Πάλι ίσως τίποτα δεν άλλαζε
Σηκώθηκες να μαζέψεις τα μαλλιά σου
Να σκουπίσεις τον ιδρώτα σου
Ν απαντήσεις στο τηλέφωνο
Ήμουν εγώ που σ αγαπούσα
Ήμουν εγώ που στεκόμουν πίσω απ όλες τις γραμμές των τηλεφώνων
«Δεν απάντησε ο έρωτας» είπες
«Μόνο οι ανάγκες των πιθανών μου εραστών»
Σάμπως μπορούν να ερωτευθούν όλοι , σκέφτηκα
Εσύ έκλαψες
Έτσι με κατηγόρησα
«Μη μιλάς άλλο» είπα
«εσύ φταις»
Εγώ φταίω , ήθελα να πω
Δεν έχω μνήμες από σένα
Παρά μόνο ωδίνες
Τι να γεννιέται;

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Σαγκριά

Χτύπησα το μυαλό μου
Να βγάλω λόγια που ματώνουν την σάρκα
Που σκίζουν την ψυχή στα δύο
Έτσι είμαι
Ανάγωγος απέναντι στην ανοχή
Στη παθογένεια της κατάντιας
Σκληρό ποτό
Και γυμνός ιερέας
Υψώνω την φωνή μου
Ορθώνω την μακρόστενη σιλουέτα μου
Να πιάσω δυο όνειρα
Να γευτώ των παράδεισο
Να κλάψω
Να εναντιωθώ
Πες μου και συ κάτι
Μην μ αφήνεις να τα λέω όλα εγώ
Πες μου
Χτύπα με
Ή φίλα με
Μονό σταματά να με κοιτάς απαθής .

Για μας

Αλλάζω
Κοιμίζω τους πόθους και τα πάθη μου
Αλλάζω
Κρύβω τα θέλω και τα έτσι μου
Δεν τα αντέχει ο κόσμος
Ούτε εσύ
Μαρμαρώνω τον ιδρώτα μου και πετρώνω τα δάκρυα μου
Έτσι με γνώρισες
Έτσι μ ερωτεύτηκες
Παγωμένο , μαρμαρωμένο
Η ζεστή μου σάρκα σου είναι άγνωστη και φεύγεις
Το κοκκίνισμα στα μαγουλά μου σε ντροπιάζει
Η ταχύτητα της ανάσας μου σε τρομάζει
Αλλάζω
Κοιμάμαι
Πετρώνω
Για να μένεις στην σκιά μου
Και να ονειρεύεσαι
Άλλοι θα το πουν εγκατάλειψη
Εγώ αγάπη

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα, μόνος, στον Παράδεισο

Τώρα γράφτηκε
Και ότι γράφτηκε σαν πέτρα χαρακώνει την συνείδηση
Ένα απλό φιλί ήταν
Και υπέστη έκτρωσή κατά τον πρώτο μήνα της κυοφορίας του
Τώρα θα ζούμε με την μνήμη της κακής απόφασης
Όλο κλάματα
Εγώ μόνος ανάμεσα στους άλλους
Και συ με άλλους ανάμεσα στην μοναξιά
Δεν ήταν λάθος
Δεν ήταν σωστό
Ήταν βλακεία
Η άρνηση της ζωής είναι βλακεία ;
Αναχωρώ
Πάντα βλάκας ήμουν
Και θα είμαι
Έτσι
Για να μπορώ να κλαίω , λυτρωτικά
Για σένα
Στον παράδεισο
Για ότι σκότωσαν οι λέξεις
Δεμένες από φόβους κι ενοχές

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

απειλή

Έμαθα φιλουσες κάποιον
Ποτέ δεν θέλω να το δω
Μπορώ να σε δω γυμνή ανάμεσα στο πλήθος
Να κρέμεσαι από χίλια αντρικα κορμιά Μπορώ να σε δω στα χέρια αλλων
Όχι όμως να φιλας
Ο τόπος που γεννήθηκαν οι ανάγκες μας
Είναι φυλακή
Και χωράει μόνο εμένα και εσένα Ανοίγει και κλείνει
Οταν ανοίγουν τα χείλη μου
να θρεψουν με πνοή τα δικά σου
Δεν υπάρχει προδοσία άλλη απ αυτή
Κοιμήσου με χίλιους
Αγαπά δυο χιλιάδες
Αν ανασανεις αλλού
Τελειώσαμε
Δεν πιστεύω τι μου λένε
ή θα με θρεψεις ή όχι
Και στο επόμενο φίλι
Θα ξέρω

Απόσταση Χρόνου

Κοίμισε με στο στήθος σου
Είσαι η πιο όμορφη απ όλες τις απάτες
Περνά απαλά τα δάχτυλα σου στα μαλλιά μου
Και ονειρέψου πως έφυγες
Εδώ σε κρατά το τίποτα άλλο
Μου λες μ αγαπάς
Κι όμως δυο γράμματα άλλαξα
Και μ απατάς
Θα έχουμε τις συντηρητικές ώρες
Οπού αμίλητοι κοιτάζαμε την θάλασσα
Ο ένας μέσα στο χέρι του άλλου
Νόμιζα πως θα μπορούσα
Αλλά δεν μπορώ
Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω να κλάψω
Αλλά δεν μ αφήνει η πίκρα στο στόμα μου
Να κοιμηθείς ήθελες πλάι μου
Και εγώ ξυπνούσα
Να γελάσεις ήθελες και εγώ δάκρυζα
Ανάμεσα μας μια απόσταση χρόνου
Άλλοτε εγώ
Άλλοτε εσύ
Μόνο στην χαρά τα ταιριάξαμε
Κανείς μας δεν χάρηκε ποτέ

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

100 χρόνια (Πρόσκοπος)

Ας μιλήσει απόψε η κραυγή από τα έργα μας
κοινός τόπος.

Σε μια καταρρέουσα
διεύθυνση ευθυνών.
Σε έναν άγονο συναισθηματικά κόσμο.

Εγώ κι εσύ.

Ονειρευόμαστε αλλιώς.
Πολιτικά.

Με κέντρο
μια πυξίδα ιδεών
τον νομό, την υπόσχεση.
Με κέντρο τους άλλους

Με ριζωμένα στο αίμα μας
ιδανικά
την παρέα και τον ιδρώτα
σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αγάπης.

Ποιος ο Σκοπός;
Πρόσκοπος

Το βάλς των ηλιθίων

Βαρέθηκα να ξενυχτάω αλύπητα
Στα μικρά των ανθρώπων ονειράκια
Σε γάμους
Σε βαφτίσια
σε στημένα πάρτυ με κέφι απ’ την εξέδρα
Μ έψαχνες και γω σου υποσχέθηκα πως θα έρθω
Τώρα με πνίγουν κροταλίσματα
Φίλα την
Αγκάλιασε την
Λαϊκή οργή
Έτσι ξεκινάνε οι γάμοι κα τα βαφτίσια με λαϊκή οργή και αγανάκτηση
Δεν έπρεπε να μας βάλουν τόσο πίσω
Τι φαί είναι αυτό
Φίλα την ρεεεεεεεε
Και μετά διερωτάται η άτιμη η ανθρωπότης γιατί τα βαφτίσια βγάζουν άθεους
Και οι γάμοι μοναχικούς ανθρώπους

Το ταγκό της Ρωξάνης

Μωβ στον ουρανό , στο δειλινό
Μια θάλασσα να σε κοιτάει
Και συ να σφίγγεις αγκαλιά τα πόδια σου
Βγάζω τα ρούχα μου επιδεκτικά μπροστά σου
Σε κοιτώ, εσύ ακόμα σκέφτεσαι
Αλλού αγαπάς
Το νερό μπροστά μου
Εσύ πίσω μου , φουστάνια και ουρανός
Τόσο νερό να ξεπλένει το σώμα μου
Μα εσύ κολλημένη πάνω μου , με την σκέψη αλλού
Αλλού αγαπάς εσύ , εδώ σ’ αγαπάνε
Αλλού μ’ αγαπάνε εμένα , εδώ αγαπώ
Με κοιτάς , με χαιρετάς
Πίσω σου ο ουρανός αμείλικτός σκοτεινιάζει την θάλασσα
Μην φορέσεις τα ρούχα σου απόψε
Μην ανάψεις το κόκκινο φώς
Αγόρασα την βραδιά σου με ένα αληθινό σ αγαπώ
Και έχω στο νου μου να σε χορέψω
Έχω στο νου μου να σου φιλήσω το χέρι
Τι ωραία που είναι τα μάτια σου πλυμένα από δάκρια
Αλλού αγαπάς
Μα η βραδιά σου κολλημένη εδώ
Αγορασμένη από ένα αληθινό σ αγαπώ
Υποχρεωμένη
Μην φορέσεις τα ρούχα σου απόψε
Μην ανάψεις το κόκκινο φώς
Εδώ σ αγαπάνε .

Σε είδα

Ξέρω πως έκλαιγες απόψε
Μην με ρωτάς πώς
Ακολουθώ τον πόνο από ένστικτο
Ίσως
Δεν φαινόταν στα μάτια σου
Η κάπου θολά στο πρόσωπο σου
Απλά το ξέρω
Δεν στενοχωριέμαι γι αυτό
Όλοι κλαίμε
Κάποτε
Κάπου
Απλά δεν μπορώ να κοιμηθώ
Ούτε να κλάψω μπορώ
Έτσι καπνίζω
Και κλαίω μαζί σου νοερά
Για σένα
Για μένα
Για τα αφημένα του κόσμου
Για το να καιρό που αλλάζει χωρίς να μας ρωτήσει
Για το ένα φιλί που αφήσαμε στην μέση
Και ύστερα το ξεχάσαμε
Συμπάθα με
Δεν ξέρω τι λέω
Κλαίω

Πικρή σκιά του έρωτα

Η πικρή σκιά του ερώτα
Ανέτειλε πάλι
Μη μου πεις
Μ αγαπάς
Μη μου πεις
Σ αγαπώ
Και τώρα τι θα πούμε ξανά;
Πως θα ξαναμιλήσουμε ;
Φτωχοί θα ζούμε από φρικτές λέξεις
Είμαι
Είσαι
Είμαστε
Μπορούμε
Νιώθω
Νιώθεις
Ξανά
Ποτέ
Πάντα
Γιατί
Αυτός
Αυτή
Μη φεύγεις
Μου λείπεις
Που ήσουν
Ποια ήσουν
Έτσι;
Έτσι.
Κι ύστερα μια δύση από φώς
να σκεπάσει τα πάντα
μη μου πεις
φεύγεις
μη μου πεις
σ αγαπώ

Η ρουτίνα του σ αγαπώ

Απορία ο θάνατος ή απόρροια
Γελάς
Τραγουδάς
Τα μάτια σου γυαλίζουν στο μέσα μου σκοτάδι
Τι να πω
Το σ αγαπώ ακούγετε σαν καθημερινός ήχος
Ευχάριστος αλλά καθημερινός
Εγώ δεν νιώθω τίποτα καθημερινό για σένα
Αλλά το νιώθω κάθε μέρα
Κι ύστερα φεύγεις
Και ένα φιλί σαν θάνατος
Απορία λοιπόν αυτός ο θάνατός
Ή απόρροια ;
Χορεύεις
Συσπάσαι
Γελάς ξανά
Έχω χρόνια να γελάσω
Ξεσπάνε πάνω μου οι λυγμοί του κόσμου
Τα υστέρα και τα απόηχα από τον απανταχού πόνο
Αν δεν κυλούσε και το δικό σου γέλιο Στις φλέβες μου
Θα τρελαινόμουν
Και δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω σε ανταπόδοση
Για το γέλιο
Για τα λαμπερά μάτια που φωτίζουν το εντός μου σκοτάδι
Σ’ αγαπώ θα πώ και σήμερα
Και δεν θα πεθάνω όσο κι αν με φιλάς
Για να φύγεις

Γείτονες στην ίδια δίψα

Λαβύρινθος ο κόσμος
Και εμείς διψασμένοι ταξιδιώτες
Που να σαι απόψε
Βρήκε νερό ;
Ζεστή που κάνει
Όταν ο κόσμος σείετε και λυγίζεται
Όταν η αλήθεια παραπαίει
Τυφλοί
Μαλθακοί
Εραστές
Αισιόδοξα νεκροί
Προσδοκώντας μιαν άνοιξη
Μιαν ανάσταση
Μιαν ανάσα ζεστή
Έναν λόγο καλό
Για να ξυπνήσουμε αύριο
Η ζωή ερήμην μας
Εξελίσσει τους ιστούς της
Ταΐζει ονειρογάλα τα παιδιά
Αδιαφορεί για μένα για σένα
Τάζει φιλία
Κλέβει καρδιές
Γυμνώνει συνειδήσεις
Ραβδοσκόπος
Που λυμαίνεται τις ανάγκες μας
Εδώ νερό , εκεί νερό
Που να σαι απόψε
Έφαγες ;
Σαν να έχω χρόνια να σε δώ
Έτσι σε νοιάζομαι
Που να σαι απόψε
Τα σκοτάδια που μας έσμιξαν
Σκόρπισαν
Τυφλοί
Μαλθακοί
Εραστές
Τι ζητάμε ;
Με θυμήθηκες;
Μ’ αποζήτησες ;
Έσκυψες να μυρίσεις κείνο το ρούχο μου που έκλεψες
Δάκρυσες πάνω από την σκέψη μου
Εγώ όλα τα κάνα
Μήπως και μου χτυπήσεις
Μήπως και μου ζητήσεις νερό δανεικό
Να πούμε
Γεια τι κάνεις υπάρχω , υπάρχεις
Αν
Αλλά όχι καλύτερα
Καληνύχτα

Anorexia nervosa

Ένα ποτήρι νερό
Ένα μήλο
Κι σκέψη σου
Έτσι σε κυλώ μέσα μου
Χωνεύω τα στερημένα από χρόνο χνώτα μας
Έτσι σε σκέπτομαι
Ένα νερό
Ένα μήλο κι εσύ
Λιτό δείπνο
Θυσία για έναν θεό που έδωσε λίγο
Σε τόσα πολλά
Έχουν οι χρόνοι απάγκιο το σήμερα?
Πες μου?
Η μας ταλαιπωρούν για ένα αιώνιο αύριο?
Σκληρό νερό
Στυφό μήλο
Πικρή σκέψη
Εσύ
Μόνο η πείνα
Συναίσθημα που κυριεύει την σκέψη
Εσύ
Σπρώχνω τα δάχτυλα μου
Σφίγγω τα χέρια μου
Η καρδία μου γουργουρίζει
Εσύ?

Παλάμη από ρόζ

-1-
Μαινάδες νύχτες
Στο φόρεμα στον κόρφο
Να ξύπναγες λέει στον αγοριών την ώρα
Όμορφη
Στα κοραλλένια χρώματα
Γεμάτη υποσχέσεις
Τα χέρια απλωμένα στον τοίχο
Τα μαλλιά ριχτά στους ώμους
Όμορφή
Όπως τα τραγούδια της παρέας
Όπως το φιλί
Όπως το πρωινό χάδι την Κυριακή
Σαν ιστορία που ονειρεύτηκε παιδί
Σε μιαν άκρη
Σε δανεισμένο από το κέφι , χορό
Με γέλια
Στα δάκτυλά που ερώτα ξεθύμαιναν
Να τραβήξουν μια φωτογραφία για πάντα
Και να κοιμούνται μαζί της
Όμορφη
Ποθητή να σε λέγαν
Η Ελένη
Να χύνονταν δάκρια και αίμα για σένα
Ή μέλι και σιμιγδάλι
Στον κοραλλένιο τοίχο χέρια ανοιχτά
Όμορφη
Σαν ξέφραγο όνειρό , μικρού περπατητή της φαντασίας
Με τα στήθη της γοργόνας
Και την αψιά μυρωδιά της έλξης
Επικίνδυνα ευχάριστη
Με μια αγκαλιά χάδια και προθέσεις
Έτοιμη να πουλήσεις τον κόσμο για έναν πρίγκιπα
Στο γαλάζιο του άγγελο σκαρφαλωμένο
Και με το σπαθί του τεντωμένο στον ουρανό
Εσύ η καλή
Εσύ ο δράκος και ο πύργος





-2-
Κι ύστερα ήρθαν οι μάγισσές ελπίδες
Με τα στήθη γυμνά και την κοιλιά
Γλύφοντας τις ώρες της ξεκούρασης
Να γίνονται ιδρώτας
Και πικρή αφοσίωση
Λιώναμε κάποτε μαζί
Στον ίδιο πόθο
Θυμάσαι λίγο
Στον όρμο που έσκαγε η δύνη του κόσμου
Και συ φύλαγες τα πιο σκοτεινά αστέρια του ουρανού να μην σβήσουν
Ξύπναγες των έρωτα στα παιδιά
Και τα φύλαγες πρώτη φορά στο στόμα
Άκουγες τον άνεμο να φυσά
Κουλουριασμένη
Όμορφη
Δυο χείλη μόνο για φιλιά
Και ψιθύρους
Στην άκρια του γιαλού
Με τα πέλματα χωμένα στην άμμο
Και τα χέρια να ζωγραφίζουν ερωτηματικά στο στήθος μου
Πότε?
Γιατί?
Άνθη πορτοκαλιάς και παπαρούνες φύλαγες στις τσέπες σου
Τα ξέραινες ύστερα στο μέσο των βιβλίων
Όμορφη
Ποτέ δεν ξανάδα
Με τα απλά να ξυπνάς τις αισθήσεις
Φορώντας δυο βαμβακερές κάλτσες
Λίγο χρώμα στα μάτια
Τινάζοντας τα πόδια σου να πεις εδώ είμαι
Ανάβοντας λευκό τσιγάρο
Εδώ είμαι
Όμορφή
Ανάμεσα στα φιλήματα των παιδιών
Και τις ελπίδες των ερωτευμένων
Ανάσα κλεφτή στον χτύπο της καρδιάς
Ηλεκτρισμένη παρέα
Αμίλητη , λέγοντας μόνο όσα έπρεπε
Με την αφήγηση του βλέμματός
Εδώ είμαι , κοίτα με
Και γω να γυρίζω το βλέμμα μου αλλού
Να μην μάθεις ποτέ πόσο σε ήθελα
Δεν άντεχα να μου κλέψεις την αγάπη μου
Ούτε στην ύπαρξή μα ούτε στην ανυπαρξία
Έτσι σε κοίταγα βουβά
Σε κοραλλένια δωμάτια
Με τα χέρια στον τοίχο
Γλυπτό φόρεμα
Να χαϊδεύει το ανάγλυφο θέλω μου
Αδιάφορό
Αν
Ή αν όχι
Στο πείσμα των λουλουδιών της άνοιξης
Και στην βροχή του χειμώνα
Να φυτρώνει μια πληγή
Καταμεσής της καρδιάς μου
Και να απλώνετε
Πόντο τον πόντο της ανάσας σου
Και στον ήχο της φωνής σου
Όμορφη
Όσο η μέρα που χάνετε στην νύχτα
Όσο η ζωή που σβήνει στον θάνατο
Όσο η σάρκα που τρέμει στο απαλό φώς
Όταν αγγίζετε
Δεν θυμάμαι πως σε έλεγα
Ή αν υπήρξε ποτέ η αγάπη μας
Σε θέλησα όμως
Και ποτέ να μη μάθεις , το θέλησα

Μουσική , δυο άνθρωποί αγαπήθηκαν …ε και ;

Θέλω να σε κρατάω δεμένη πάνω μου
Με το σχοινί της ανάγκης
Να σε βλέπω να ονειρεύεσε για μας
Και να κρύβεις τα όνειρα σου να μην τα δω
Θέλω να σε κυνηγάω στους λαβύρινθους της ενοχής
Και συ να μου κρύβεσαι πίσω από δεν πρέπει . και δεν είναι σωστό
Έτσι θέλω
Μεθυσμένος από το κρασί της υπεροχής
Και της έξαψης
Φιλιά θέλω να πνίγεις με δάκρια
Και στιγμές προσμονής , με αναπάντεχες ενοχές
Δεν θέλω ησυχία , ούτε ευτυχία
Αντάρα και πόλεμο, αυτό θέλω
Να κρύβεσαι θέλω ,
Να πνίγεις τον πόθο , σ ένα χαμόγελό
Και δύο καθημερινές κουβέντες
Να σφίγγεις τα χέρια σου , όταν σ ακουμπάω
Να δαγκώνεις τα χείλια σου
Να βουρκώνεις ,
Αυτό θέλω
Γκρεμισμένος από το βάθρο της ανώτερης ύπαρξης
Στα σκαλιά της πικρής σάλας του έρωτα
Βυθισμένος στον θρόνο του αισχρού
Στα κόκκινά
Μ ένα ποτήρι κρασί στο ένα χέρι
Και με μια ιδέα υπεροψίας στο άλλο
Να με κοιτάς θέλω
Βυθισμένο και θολό
Με αίμα γεμάτο αψεντί και λήθη
Θέλω να σε κρατώ δεμένη πάνω μου
Γυμνή
Με το ψυχρό αεράκι της σήψης
Να σου ηλεκτρίζει το δέρμα
Σε μια παλιά σάλα με χαμηλό φωτισμό
Μαχαίρι η σκέψη να σχίζει την θάλασσα
Να κόβει κομμάτια την υπομονή
Και η προσμονή
Κραγιόν πάνω από μυρωδάτα χείλη
Στην όψη του αίματος
Στην στιλπναδα του ιδρώτα και των χυμών του κορμιού
Εδώ και εκεί
Εγώ και εσύ
Κομμάτια από ένα πάζλ που σέρνετε σπασμένο στο πάτωμα
Με γυάλινη ματιά να κλαίμε τον ερώτα
Και μας να κλαίμε
Φιλί το φιλί στο προσκεφάλι του ανέμελου
Δάκρυ το δάκρυ στο φόβο του αναπάντεχου
Εγώ και συ
Μια παράταιρη νότα και μια σκληρή μουσική
Εδώ
Τώρα
Για πάντα

Ωδή των χαμένων προοπτικών

Μπορείς
Να κόψεις με ένα όχι την αλήθεια
Μπορείς να κοιμηθείς για πάντα
Μπορείς να ξεχάσεις
Μπορείς, ίσως να πεις
Να κλάψεις , να κλέψεις στιγμές
Να προσποιηθείς την ευτυχία
Να μιλήσεις άλλες γλώσσες του μυαλού
Μπορείς να υπάρξεις αλλού
Να ξεχάσεις μπορείς ;
Να μην πονάς τα βράδια;
Μπορείς ;
Ότι δεν έγινε , ποτέ δεν ήταν
Μπορείς να πεις
Προοπτικές να χαράξεις , μπορείς .
Αλλού να ζητήσεις
Αλλού να ξενυχτίσεις , αλλού να κοιμάσαι
Από εδώ δεν θα φύγεις ποτέ ,
Εδώ θα είσαι
Απέναντι
Με γυρισμένη πλάτη να αποκρούει την ανάσα μου
ξαπλωμένοι
Μάτια ξαγρυπνά ανοιχτά
Κορμί της προσμονής και της ανάγκης
Μυρωδιές αλλόκοτες μπερδεμένες
Ένα βήμα πριν
Μια ζωή εφ όσον
Μια φωνή γι αλλού
Μπορείς
Να πεις δεν έγινε
Δεν ήταν να γίνει
Δεν μπόρεσε
Δεν μπόρεσα
Όμως για πες , δεν ήθελα .
Αυτό πες , αν μπορείς
Για μένα πες το , που σώπασα

Ποτέ

Ποτέ δεν θα ξεχάσω
Τα μαγιάτικα στεφάνια με τα κλεμμένα λουλούδια
Την πέτσινη μισοσκασμενη μπάλα που είχες στα χέρια σου
Το στήθος σου να φουσκώνει με τα χρόνια
Το γέλιο σου που χάιδευε απαλά την σκέψη μου
Ποτέ δεν θα ξεχάσω
Τα νύχια σου που άφηναν σημάδια στην πλάτη μου
Τα όνειρα σου που μάτωναν την ανάγκη μου
Τα χείλη σου που μύριζαν φρεσκοκομμένο βασιλικό
Το φιλί σου
Ο καιρός περνά , τρέχει σαν την θύμηση
Αλλά εγώ ποτέ δεν θα ξεχάσω
Το βάρος του σώματος σου
Το σημάδι σου στα σεντόνια μου
Την φωνή σου όταν φοβόσουν
Τον λαιμό σου
Όπως έγερνες να δεχθείς ένα πικρό κλεμμένο φιλί
Ποτέ δεν θα ξεχάσω
Κι όταν τα χρόνια θα στερούν απο το νου
Ότι σημαντικότερο περπάτησε η ζωή μου
Για να μπορώ να σβήσω χωρίς ενοχή
Μια μόνο στιγμή θα κρατήσω
Και θα την σκέπτομαι ξανά και ξανά
Όταν σε είδα να κοιτάς την θάλασσα
Όταν σε έκλεβαν οι άνεμοι των καιρών
Όταν σου φούσκωναν το φουστάνι
για να κοιτάξουν τους μηρούς σου
και φυλάκιζαν τα πέλματα σου στην ζεστή αμμουδιά

Δεν θα σε φιλήσω απόψε

Δεν θα σε φιλήσω απόψε
Οι καρδιές δεν αντέχουν να ζουν στην απόρριψη
Αρνούνται να φορέσουν τα ρούχα της ελπίδας
Καίγονται μόνο για την αποδοχή
Ακόμα κι αν αυτή σημαίνει πόλεμο
Δεν θα σ’ αγκαλιάσω απόψε
Δεν είναι το δικό μου κορμί λιμάνι για τσακισμένα καράβια
Δεν είναι ο ιδρώτας μου πηγή αιώνιας λήθης
Δεν είναι η μυρωδιά μου φρεσκοκομμένο πλαστικό από λούτρινο κουκλάκι
Δεν θα σου μιλήσω απόψε
Βαρέθηκα να γίνονται οι σκέψεις μου κομμένα τριαντάφυλλα για προδομένα βάζα
Ανίκανος στέκομαι μπροστά από τις απατηλές αφίσες που κόλλησαν στο μυαλό σου
Εραστές και έμποροι λαδωμένων εντυπώσεων τυλιγμένων σε χρυσαφένια περιτυλίγματα
Θα κάτσω γυμνός στην άκρη των ονείρων σου
Στυγνή συνείδηση και κακή πρώτη εντύπωση
Δεν θα σου μιλήσω απόψε
Στέγνωσαν οι σκέψεις και ακούγετε μόνο ο απόηχος της ανάγκης
Βάλθηκε η ιεροσύνη του αγαπημένου να θέλγετε την προστυχιά του εραστή
Στο στόμα μια μονή λέξη εσύ
Δεν θα σ’ αγκαλιάσω απόψε
Ελπίζοντας στον χειμώνα που θα φέρουν τα σύννεφα της απόστασης
Προσδοκώντας ένα γαλήνιο θάνατο πίσω από την απόγνωση της ελευθερίας σου
Ανίκανος να φωνάξω τι ένιωθα , για να ζήσει κάτι πρέπει κάτι άλλο να πεθάνει
Δεν θα σε φιλήσω απόψε
Το φιλί μου ανήκει σε κόσμους που χαθήκαν
Το φιλί μου ανήκει σε εραστές που περίμεναν
Το φιλί μου ανήκει σε αγάπες που ονειρεύτηκαν άλλους καιρούς
Το φιλί μου γεννήθηκε να κλέβεται για να αξίζει
Δεν θα σε φιλήσω απόψε
Δεν θα σ΄ αγκαλιάσω απόψε
Δεν θα σου μιλήσω απόψε
Ένα πράγμα μου αρνούμαι να κάνω , να σε αναπνέω

Επίσκεψη της Απουσίας

Ανάσαινα ακόμη άνοιξη
Όταν ήρθε να με βρει η απουσία
Γνώριμη από παλιά
Ένδοξα αναρτημένο στο στήθος της
Το πιο πικρό λουλούδι της ανάμνησης
Μιλήσαμε και για σένα και για τους άλλους
Για όλους μιλώ πια , σαν ποτέ να μην γινίκε τίποτα
Θα θυμάσαι βεβαία την μικρή μου αυτή ιδιαιτερότητα
Μιλάω
Αλλά σωπαίνω αν σκεφτείς πόσο σκέφτομαι
Πόσο σε σκέπτομαι

Μικρό ήταν το μεσημέρι
Έφυγε απαλά από την βεράντα
Αφήνοντας εμένα και την απουσία να κοιτάμε τον ήλιο να δύει
Μικρός και άδοξος είναι ο ήλιος όταν δύει
Σαν το παιδί κρύβεται πίσω από την γραμμή του ορίζοντα
Τι να ξέρει κι αυτός
Πιστός στο καθήκον

Το σκοτάδι απλώθηκε γρήγορα όπως συνηθίζει
Μια κομπανία από αδέσποτα ζώα τ’ αστερία , χυθήκαν στον ουρανό
Παίρνοντας στο κατόπι
Τον αρχηγό τους το φεγγάρι

Πόσοι ποιητές δεν είδαν τον έρωτα τους στο φεγγάρι
Μετά ήρθαν οι αμερικανοί να το κλέψουν κι αυτό
Από ασημένιος δίσκος
Γίνικε cd και το κρεμάσαμε να διώχνει τα περιστέρια από την βεράντα
Μόνο ο έρωτας δεν γνωρίζει τα εμπόδια της βεράντας
Σ εκείνον που στέκει αμίλητος και τον αψηφά
Ειρωνικά τον κοιτάζει
Φεγγάρια , ήλιοι , η απουσία σωπαίνει να μ ακούσει ως αρέσκεται
Αμερικανοί , cd μια απλωμένη κοινωνία στον ίσκιο της έπαρσης
Μετά η σκέψη σου ξανά
Λίγα τα λόγια μου για σένα
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια
Θα μου πεις και τα λίγα , μήπως φτώχεια δεν είναι

Η απουσία διαρκώς , κακομαθημένη όπως είναι, μου ζητούσε να την τρατάρω
Και της έδωσα και κλάματα και σκέψεις και όνειρα και προσδοκίες
Αχόρταγη γαρ σταματημό δεν είχε

Μικρές Ιστορίες

Κάπου ανάμεσα
Λίγο πιο κοντά από την ανάγκη
Λίγο πιο μακριά από την ενοχή
Τα βράδια μόνο
Αισθάνομαι να πηγαίνω άκρια
Ίσως ο πόνος
Ίσως μια ανάμνηση από έρωτες που δεν άντεξαν
Από μικρές ιστορίες που γύρισαν την πλάτη στην αιωνιότητα

Κάπου ανάμεσα
Σε σένα που γνωρίζω
Και όλα αυτά που θα μείνουν ανείπωτα
Τις βροχές μόνο
Μοιάζω να χορταίνω
Ίσως που έμαθα να ονειρεύομαι
Ίσως που μύρισα κάτι από τις καρδιές που μου δόθηκαν

Κάπου ανάμεσα
Εδώ που ζούμε ερήμην του κόσμου
Και στην έρημο που ζούμε τον κόσμο
Με σένα μόνο
Που αγγίξαμε ουρανό και θάλασσά
Που ταξιδέψαμε μαζί , ένας ουρανός μέσα σε μια θάλασσα

Και τώρα
Η άγονη σκέψη της ύπαρξης μετά
Και το μετά από την αγωνία της ύπαρξης
Έρωτας μάλλον
Που σάρκα και αίμα και δάκρυ και χνώτα
Που λίγο , κι ακόμα , και ναι …και σε θέλω

Κάπου ανάμεσα
Έρωτας μάλλον
Ερήμην του κόσμου
Από τις μικρές ιστορίες που θα γυρίσουν την πλάτη στην αιωνιότητα

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Χωρίς τσιγάρα στην άκρη της νύχτας
Στα σύνορα της μοναξιάς
Χωρίς αιτία
Αναίμακτα
Σκόρπιες αισθήσεις ψηγμάτων φαντασίας
Καταδικασμένος στον κόσμο του καλού και του κακού
Στην χαρά της μετάνοιας , από καλό σε κακό ,
Και τούμπαλιν
Αμ δεν σε βρίσκω
Και έχω να σου σούρω τόσα ,
Για μένα , για σένα
Και για όλους τους άλλους
Χωρίς ποτό , σε μια νύχτα με αφόρητο βουητό συναισθημάτων
Σαν κρίση από ουσία ,
Κάνει το κορμί μια να καίει και μια να κρυώνει ,
Αποσταγμένος πάντα από τον μόχθο των άλλων
Ονειροδίετος
Τρεφόμενος αποκλειστικά με τραγούδια ,
Με χρέη πνευματικών δικαιωμάτων
Με αλλόκοτες και αξημέρωτες ενοχές
Για μια ζωή που δεν έζησα ,
Που είχα ίσως ονειρευτεί και ελπίσει να ονειρευτώ
Ίσως
Απογοητευμένος από την ευτυχία
Και τα δεινά της ειρήνης
Ερμεό του ψυχρού πολέμου της κατανάλωσης
Θύμα των ονειρεμένων κουζινών της διαφήμισης
Μπλεγμένος στο γαϊτανάκι
Του ανέραστου ελπιδοφόρου γιάπι
Πρώτος εγώ
Και άνεράστος
Και ελπιδοφόρος
Και γιάπης
Και γιούπης
Και γιουπί για γία
Και yahoo
Και gmail
Και facebook
Και τι έγινε ;
Φρέσκος ανάμεσα στους σάπιους ,
τραγανός ανάμεσα στους χυλούς
χαμογελαστός
εγώ το ξέρω μόνο
ποσό λυπάμαι για όλους και για όλα
ποσό λυπάμαι
για το ανέφικτο του ανθρώπινου των ανθρώπων
αλλά πάλι γεννιούνται και παιδιά
και μέχρι να το καταλάβεις σε ξεγελάνε με το αθώο τους βλέμμα ,
την απόλυτη προσδοκία και ανάγκη που έχουν τους μεγάλους ,
οι άτιμοι δυνάστες
σε πνίγουν με την αγάπη τους , και δεν αντιδράς
ενώ αυτοί μεγαλώνουν να γίνουν προδότες όσον ονειρευτήκαμε
τελικά αθανασία είναι να μην σε υπολογίζει η φύση
για ποσότητα που αξίζει να σκοτώσει
λίγα και θλιβερά θα πεις
είναι τα χρόνια μας
για τόσες σκοτούρες
μα εμείς καλλιεργήσαμε το μυαλό μας
αφήσαμε την Γή ακαλλιέργητη
και αντί για πόνους στην μέση και τα χέρια
πονοκεφάλους θα έχουμε
τύψεις και ενοχές
……. και φτωχό ψωμί