Ψάξε ενά ποίημα

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Αερικό

Γελώ με την ελευθερία σου,
την αίσθηση πως ελέγχεις
πως κρατάς στα χέρια σου
το πώς
το τι
το παρατι.
Όλες οι λέξεις σου
ένας χείμαρρος σιωπής
που με ξεπλένει από τα περιττά της ύπαρξης μου.

Γελώ με την ανεξαρτησία σου
την αίσθηση πως ξέφυγες
από τα ρήματα της εξουσίας
θέλω
ανήκω
αγαπώ.
Όλες οι ανάγκες σου
μια θλίψη εκ γενετής
που με δεσμεύει

Γελώ με σένα και με μένα
και την ψευδαίσθηση
πώς κάπου
έχει γραφτεί ξανά αυτός ο έρωτας.

Λες και δεν διάβασα αρκετά να ξέρω.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Serenity

I walk in faith
I know you are somewhere, out there
looking for me
waiting me
deep inside

I walk in tears
a new man
happy
with this serenity of love
your fear granted
for me  

I walk in silence
since
you have no more words
to say

I walk in faith
I walk in tears
I walk in silence
I m coming home
My love

I m coming home 

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Μίλα μου, μόνο

Ανάμεσα μας
θα φυσούν πάντα άνεμοι
και σκληρά καλοκαίρια
θα διψούν
για φιλιά δροσερά.
Θα περιμένω. 

Μίλα μου,
μόνο.
Έχει ο κόσμος ακόμα γωνιές
να χωρέσουν τα λόγια μας.
Μίλα μου,
μόνο.
Μην φοβάσαι να πεις
πως φοβάσαι.

Κι εγώ.

Όμως.
Έχει ο κόσμος
για μας
μουράγια με σκούνες
μ’ ονόματα όμορφα
όνειρο
έρωτας
χάδι
κι ας περιμένουν
να γίνει ο καιρός κατάλληλος 
δεμένα στα λιμάνια της ανάγκης.

Ανάμεσά μας
Θα φυσούν πάντα άνεμοι
όχι  να μας χωρίζουν,
όχι για να τρομάζουν την καρδία.


Μα για να να μας φουσκώνουν τα μυαλά 
να πλέουμε στις θάλασσες του νου.
Γιατί πιο φιλί 
δεν ήταν πρώτα όνειρο
πριν γεννηθεί στο στόμα
από πνοή και
θέλημα ανθρώπινο.

Μιλά μου 
τι να σου συγχωρέσω 
και τι να μου συγχωρέσεις,
τι λόγο έχει η σιωπή, 
είμαστε εμείς
και πως να γίνει το εμείς 
εγώ και εσύ.

Στο νου 
στο στήθος 
και το στόμα
αταξίδευτο ακόμα.


Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

κόκκινα

Κυρά μου με τα κόκκινα
ταξιδεμένη στα φιλιά περαστικών
αγάπη μου,
νιώθω την βαθειά σου ανάγκη
να μην με είχες συναντήσει -ποτέ
και πάλι
ποτέ να μην είχες αφήσει το πλευρό μου.
Νιώθω τα δάκρια σου
που μ έπλυναν απ όλες μου τις αγωνίες
και το χαμόγελο σου , το λευτερωτικό.

Κυρά μου με τα κόκκινα,
κορίτσι τότε,
τώρα γυναίκα  
μια ζωή αφιερωμένη στην δική σου ύπαρξη
έρωτας ;
ψύχωση ή αλήθεια
και ποια η διαφορά;

Γυναίκα με τα κόκκινα
τώρα και πάντα
την σιωπή σου ερωτεύτηκα
κι όχι τα λόγια σου
κι ύστερα , τι αλλάζει άραγε
εδώ ή εκεί
κοντά ή μακριά
τι αλλάζει άραγε.
.
Γυναίκα με τα κόκκινα
στην σιωπή σου καρφώνω
μιαν αλήθεια
αγκαλιά
με καφέ και τσιγάρο
απόγευμα στην θάλασσα
μαζί
και σε αφήνω να μου πεις

ότι δεν είσαι εκεί
μιλάς δε μιλάς.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

θα ρθώ να παίξουμε

Παιχνίδι μεσημεριανό ο έρωτας
και γω θα έρθω
Στην πόρτα σου απ έξω
να σταθώ.
Από ντροπή
τίποτα δεν θα λέω
σαν παιδί
θα σκάω την μπάλα μου
με δύναμη
περιμένοντας ν ακούσεις
κι αν θές και σύ
να βγεις να παίξουμε.  

Στον λόγο μου
θα έρθω
στον λόγο μου
θα φέρω την καλή μου μπάλα

στον λόγο μου
θα περιμένω
να τ αποφασίσεις.

γιατί γνωρίζω

όλοι φοβούνται μην χτυπήσουν στο παιχνίδι.


Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Εγώ ό …απαισιότατος

Τριγυρίζω σαν στοιχειό
ανάμεσα στην θολερή πραγματικότητα
της ψύχωσης και της αλήθειας.
Καταραμένη ψυχή
που κάνει μόνο κακό και φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.

Τι σημασία έχει πια εγώ τι νιώθω
και γιατί.
Καταραμένη ψυχή που φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.

Πίστεψα πώς αλήθεια ήταν μια φαντασία του νου
μια σκοτεινή σκιά
ένας δαίμονάς που σκοπό είχε μόνο
να παίξει με την ανικανότητα μου
να νιώσω.  
Και τώρα νικημένος
με αίμα στα χέρια
από τα σωθικά μου.
Άρρωστος.
Στο κατώφλι ενός θανάτου
φίλου.
Σκοτεινός στην όψη
κρύος και απελπισμένος στην καρδιά.
Φτωχός
αδιάφορος
και δύστυχης.

Από έρωτα
νικημένος.

Ταπεινός πρώτη φορά
εγώ ο …. απαισιότατος.
Αισθάνομαι
απελευθερωμένος
και άξιος.
Καθαρμένος από την απόρριψη
και την αλήθεια.
Τόσο σ αγάπησα
που άξιζε που υπήρξα.

Εγώ ο απαισιότατος
η Καταραμένη ψυχή που φέρνει πόνο

από την ύπαρξη της και μόνο. 

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

her absence filled the world

Time.
Time is nothing more than
relationships.
People we have
and people we have not.

I lean my head to the kitchen window
It’s cold outside
and the rain
smells like you

my world is filled with your  absence
your silence is so loud
and I have to close my eyes
to see

love
love is nothing more than
decisions.
Decisions we made
or not.

I lean my head to the wall
It‘s cold inside
and time

has stopped on you.
painting by William Kentridge 

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Απο...λογισμός

Υπάρχει κάτι από σένα
στο καθετί που κάνω.
Σαν μυρωδιά , σαν αίσθηση
σαν γεύση γλυκιά.

Ξυπνώ, κοιμάμαι κι είσαι εκεί
σαν μουσική.
Δεν είναι κρίμα να μην το ξέρεις
και να με βλέπεις σαν εχθρό.

Μες τον πυρήνα του ποια είσαι
είναι μια ουσία μυστική
ένα κρυφό τραγούδι.
Αυτό αγάπησα
ξέχωρα από σένα
το κορμί σου
τις απόψεις και τα συναισθήματα σου.

Δεν είναι κρίμα να μην το ξέρεις.

Και ας μην αγάπησες ποτέ
το δικό μου κρυφό τραγούδι,
θέλω να ζεις γνωρίζοντας
ότι κάποιος αγάπησε
την μυρωδιά της ύπαρξης σου
και τον συγκλόνισε.

Αδιαφορώντας για την δική σου ανταπόκριση.

ή καλύτερα πάρα την δική σου ανταπόκριση
τον φόβο , την ενοχή
και την αδυναμία να τολμήσεις να πεις
ας δοκιμάσω ένα φιλί  
επώδυνο.

Δεν κλαίω για τον έρωτα που δεν είχα.
Που φοβάσαι να πεις την αλήθεια κλαίω.
Για μια φορά
όποια κι αν είναι
όποιες και αν έχει επιπτώσεις.

Την λυτρωτική αλήθεια.

Θέλω
ή δεν ήθελα ποτέ.   

Όλα τα αλλά είναι φόβος μασκαρεμένος.

Και εγώ είμαι ελεύθερος πια από τους φόβους μου
τους μασκαρεμένους σε λογής δικαιολογίες.
Ξέρω πώς τίποτα δεν θέλησα πιο πολύ.

Ποτέ 
και στο πα.