Η κυρία στο πάνω διαμέρισμα

Έκλεισε το παράθυρο

τράβηξε την κουρτίνα

κι υστέρα κούρνιασε στον καναπέ

χάθηκε μες στον κόσμο

που χαράμισε

πως θα ‘ταν η ζωή αλλιώς

αν είχε αγαπηθεί περισσότερο

ή αν είχε αγαπήσει

 όλα όσα έμοιαζαν

θολά και μακρινά

τώρα στα πόδια της σέρνονται

κουφάρια

από χαμένες ελπίδες

όλα όσα κέρδισε

με κόπο

τώρα ζητάνε το κεφάλι της στο πιάτο

και εκείνη αποζητά

όσα της φαίνονταν αδιάφορα

ο θάνατος

ακόμα και αυτός

αρνείται να της δώσει λύτρωση

και στέκει απόμακρος

μια ζωή άλλη έπρεπε να ζήσει

μα την φοβότανε

κι έμεινε έρμαιο της πιο κακής της

φαντασίωσης

ζωσμένη από τους εφιάλτες της

μόνη

κι ο χρόνος δεν τελειώνει

όταν δεν έχεις κανέναν  

 πλατύνετε τόσο

που γίνετε πόνος αδιάκοπος

είχε επενδύσει στον θάνατο

η κυρία στο πάνω διαμερισμα 

μα εκείνος είχε αλλά σχέδια

και στην ζωή δεν είχε τίποτα

να δώσει