Ψάξε ενά ποίημα

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Ρεκβιεμ για ενα όνειρο

Σαν νεκρή 
Η φιγούρα σου εντός μου 
Γυμνή απο κάθε συναίσθημα 
Κακό ή Καλό

Όνειρα σκέπασμενα με το χώμα της αλήθειας
Ποτε ξανά  

Κάθε πραξη
Πότισμενη απο ενα αίμα 
Και μια σκόνη 
Αλλοκοτα 

Να φωνάξω θέλω 
Να κλάψω θέλω 

Μα μια γύψινη μάσκα σκεπάζει το πρωσοπο μου 

Εσυ 
Εσυ 
Κυρία στα μαύρα τα πέπλα 
Ζωσμένη εφιάλτες 
Ζωσμενή σημάδια των καιρών 
Απάντησε μου 

Δεν θα κοιτάξεις να με δεις 
Δεν μπορείς 
Δεν θες 

Κοιτάς μακριά στον ορίζοντα 
Και λες 

Ποτε 
Ποτε ξανά .

Τρελός θα πείς
Με μια μανία στο βλέμμα 

Άλλοιμονο

Άλλος ένας νεκρός 
Θα πεις 

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Βίοι Παράλληλοι

Εκεί που ζεις έχει σκοτάδια  ,
αξημέρωτες υποσχέσεις
που σχίζουν την καρδιά,
χιλιοειπωμένες
από πεινασμένους για σάρκα εραστές ,
φιλιά δίχως νόημα,
ψευδαισθήσεις,
εκεί , το νου σου , δεν έχει άλλους.
Είναι όλοι μόνοι.
Το χέρι σου ...
να πιάσω ,θες. 

Εδώ που ζω έχει φως,
λόγια ευθεία, έντιμα .
Σχίζουν  τον φόβο απ την αλήθεια.
Ανήκουστα,
που τα λένε εραστές με το κορμί τους δώρο ,
φιλιά που κόβουν την ανάσα,
ηδονή που μεθά .
Εκεί , έχε στο νου σου , μόνος δεν έχει νόημα.
Έλα ...
και το χέρι κράτα μου .

Εκεί να έρθω δεν μπορώ
εδώ να έρθεις θέλει θάρρος .

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Αληθινός Έρωτας

Θα σε περιμένω ,
εκεί που καμία λέξη δεν χωράει .
Θα σε περιμένω
Στην άκρη των φόβων του μυαλού .
Στο ,δεν μ αγαπά.
Στο ,δεν με θέλει.
Στο , μ’ εκμεταλλεύεται.
Στο δεν σημαίνω τίποτα
και τίποτα δεν είμαι.
Στο ,θα πεθάνω αφίλητος.
Στο , μόνο για το κορμί μου με θέλει.
Στο, δεν νοιάζεται για μένα.

Όρθιος στο χείλος αυτου του γκρεμού της απόρριψης,
ακίνητος.

Εκεί θα σε περιμένω χαμογελώντας,
να έρθεις κάποτε.
Έτοιμη 

Να σου κρατήσω το χέρι
Να σε κοιτάξω στα μάτια
Και να σου πω
Έρωτας είναι να θές

Αληθινός έρωτας , όταν θές και μπορείς.

Κι ύστερα μαζί 
με πλεγμένα τα χέρια να πέσουμε στο κενό .

Κι υπάρχει ένας μύθος που λέει
ότι ο αληθινός έρωτάς 
περπατάει στο κενό
κάθε τι άλλο τσακίζεται στα βράχια των φόβων 

   

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Ο κατά φαντασίαν εραστής

Κοιμάμαι κάθε βράδυ στο στήθος σου
κομμάτια στα χέρια σου η ζωή μου .
Θυμάσαι άραγε;
Μικρές σταγόνες από όνειρα στο τραπέζι μου
εσύ να παίζεις, μικρή πριγκίπισσα
Και εγώ να σιδερώνω.
Θυμάσαι άραγε.

Περνάει μπροστά μου η κάθε εικόνα
Φιλί στο γόνατό και στην παλάμη …μόνο.
Θυμάσαι άραγε;
Σε σκέφτομαι με τα χείλη τρεμάμενα από φόβο και άγχος
από μια υποψία θυμού.     
Σκηνές από θρίλερ στην τηλεόραση
Και δυο χέρια που έψαχναν τον δρόμο για να βρεθούν
Το ένα μέσα στο άλλο

Ματιά που έκαιγαν από προσμονή
Φωνή που βράχνιαζε  ,
Πρώτου αρθρώσει , τυχαία σε συνάντησα.
Ψέμα
Ένα πρωί ολόκληρο μας στοίχιζε η τυχαία αυτή συνάντηση

Θυμάσαι άραγε
Μαλλιά μυρωδάτα , φρέσκα
 Δέρμα ιδρωμένο από την αγωνία και την προσμονή
Θυμάσαι;

Ποτέ δεν σ άκουσα να λες
Θυμάμαι , το ξέρω , το είδα
Ποτέ δεν σ άκουσα να λες σε θέλω.

Ένα πάθος είδα φωτιά μαινόμενη στα μάτια σου
σαν έρωτας μου φάνηκε

Αλήθεια;
Στην φαντασία μου;

Ένας έρωτας έζησε .

Το  που δεν ξέρω.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Μέχρι να σβήσει το τσιγάρο της Εντνας Μιλλευ(απόδοση στα ελληνικά Δ.Καλούπης)

Μέχρι να σβήσει το τσιγάρο της Εντνας Μιλλευ 
ερμηνεία -σπουδή Καλουπης Δ

Μέχρι να σβήσει το τσιγάρο ,
Μια στιγμή μικρή όλες να τις τελειώσει
Οσο να στάξει αθόρυβα η στάχτη του ,
Και η καύτρα του να φτάσει ως το τέλος ,
Έτσι όπως μπλέκει αλλοκωτα καπνός και μουσική ,
Σπασμένη η σκιά σου χορεύει αντίκριστα μου ,
Θα αφήσω μνήμες σου να έλθουν συντροφιά μου ,
Την όψη σου , όπως οι προσδοκίες μου την είδαν ,
Κι ύστερα αντίο - γεια σου- έτσι τελειώνει τ όνειρο.
Δεν μπορω να ξεχάσω το πρωσοπο σου ,
Το χρώμα του και τα χαρακτηριστικά του ,
Τα λόγια σου ποτε , το γέλιο σου ως πότε;
Ολη η Ζωη μου μια μερα, κρύα σαν σήμερα,
Που έδυσε μαζι σου.

Until this cigarette has ended by Edna Milley

Only until this cigarette is ended,
A little moment at the end of all,
While on the floor the quiet ashes fall,
And in the firelight to a lance extended,
Bizarrely with the jazzing music blended,
The broken shadow dances on the wall,
I will permit my memory to recall
The vision of you, by all my dreams attended.
And then adieu,—farewell!—the dream is done.
Yours is a face of which I can forget
The color and the features, every one,
The words not ever, and the smiles not yet;
But in your day this moment is the sun
Upon a hill, after the sun has set.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Μια καλημέρα που χρωστάς


Χαμογελάς στάζοντας πίκρα
Καρφωμένα σταυρουδάκια στα πέπλα σου
Σαν απ' ανάγκη
Με δυσκολία σε αναγνωρίζω
Αλλά είσαι εσύ,
που σ αγαπώ.
Στο δρόμο σου , πάντα.
Στο δρόμο μου ,πάντα.
Το σέβομαι
Αλλά σε αγαπάω
Χαμογελάς και είναι σας να είσαι ένα βήμα πριν να σπάσεις σε λυγμούς
Θύμα ενόχων ,εργάτριων.
Χωρίς λόγο.
Σε σκέφτομαι πάντα,
πρωί, μόλις ξυπνήσω,
και λίγο πριν να κοιμηθώ.
Προσεύχομαι για σένα.
Να είσαι καλά στον πόλεμο.
Τον δικό σου.
Καθένας αξίζει έναν άνθρωπο δικό του,
να τον σταυρώνει και να ξορκίζει γι αυτόν το Κακό.
Για σένα είμαι εγώ.
Κρατάω πάντα την εντολή σου .
Είμαι το πιο λευκό χρώμα στις σκέψεις σου.
Μου είναι αδιάφορη η συμπεριφορά σου.
Στην ανάγκη σου, στέκομαι .
Αντίδωρο.
Που μου στάθηκες, στην ανάγκη μου.
Και ελπίζω .
Κάποτε να καταλάβεις πως η ενοχή , δεν είναι συναίσθημα .
Αλλά έλλειψη εμπιστοσύνης.
Περιμένω.
Κάποτε θα με εμπιστευτείς ξανά .
Και θα αξίζω,
μια καλημέρα .

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Στην αγάπη την κρυφή μου

(a valentine E.A. Poe) Σπουδή Δ.Καλούπης 

Για εκείνη γράφω , για τα λαμπερά της μάτια .
Που σαν τους διδύμους της Λήδας , άστρα υπέρλαμπρα.
Τι όνομά γλυκό , να τις φωλιάσω πρέπει   .
Σε τούτες τις γραμμές που αχόρταγα θα γεύονται αναγνώστες ,
κοιτά καλά ,τι θησαυρό σου κρύβουν.
Ουράνιο , μενταγιόν και φυλαχτό .
Που στην καρδία σου θα φορεθεί . Μετρήσου
Οι λέξεις , οι συλλαβές ! Το νου σου
Το ελάχιστο σημείο , η αλίμονο στον βρόντο όλα .
Όμως υπάρχει ένας Γόρδιος δεσμός .
Που δίχως ξίφος να τον λύσεις δεν μπορείς .
Αν κάποιος δει του σεναρίου την πλοκή
Γραμμένη πάνω στον γραμμών μου την ευθεία
Ματιά θα δει να καίνε γύρω την ψυχή ,  
και  τρεις της λέξεις να ακουμπούνε αλήθεια .
Από ποιητές για ποιητές , και τα όνομά της το ίδιο ποίηση,
Κι όσο τα γράμματα μου στέκουν φυσικά   
Σαν τον ιππότη τον ιερό φρουροί
Και την αλήθεια να προφέρουν προσπαθούν – Σταμάτα .
Αυτός ο γρίφος δεν θα λυθεί , όσο κι αν προσπαθείς .

Ούτε θα μάθεις  μπορεί έρωτας , μπορεί και όχι

Δεν θα σου πει 

A Valentine

For her this rhyme is penned, whose luminous eyes,
Brightly expressive as the twins of Leda,
Shall find her own sweet name, that nestling lies
Upon the page, enwrapped from every reader.
Search narrowly the lines!- they hold a treasure
Divine- a talisman- an amulet
That must be worn at heart. Search well the measure-
The words- the syllables! Do not forget
The trivialest point, or you may lose your labor
And yet there is in this no Gordian knot
Which one might not undo without a sabre,
If one could merely comprehend the plot.
Enwritten upon the leaf where now are peering
Eyes scintillating soul, there lie perdus
Three eloquent words oft uttered in the hearing
Of poets, by poets- as the name is a poet's, too,
Its letters, although naturally lying
Like the knight Pinto- Mendez Ferdinando-
Still form a synonym for Truth- Cease trying!
You will not read the riddle, though you do the best you can do. 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Σκοτεινά σε αγαπώ


(Σπουδή  στο σονέτο 17 του Πάμπλο Νερούδα )

Να σ αγαπώ σαν ρόδο και τοπάζι ,
σαν μπουκέτο από πύρινα γαρίφαλα.
-έτσι θές .
Όμως εγώ σε αγαπώ ,
όπως κανείς αγαπά το σκοτεινό εγώ του,
τα κρυφά , τους ίσκιους της ψυχής .

Σαν το τα φυτό σε αγαπώ ,
που δεν θ ανθίσει .
Αλλά που χάρη στην αγάπη αυτή
κρύβει στο στείρο σώμα του το άρωμά όλων εκείνων των ανθών
που δεν θα γίνουν.

Σ αγαπώ χωρίς να ξέρω τι , το πότε και το αν .
Ευθεία στην καρδία , χωρίς περιπλοκές .
Χωρίς καθόλου περηφάνια .
Έτσι σ αγαπώ , ελπίζοντας κανείς ποτέ να μην σε αγαπήσει έτσι.  
Μ αυτόν τον τρόπο τον δικό μου.

Αλλά γνωρίζω πώς εσύ δεν θα μπορέσεις ,
Πως άλλο χέρι θα βρεθεί στο στήθος σου  
και όχι το δικό μου.
Και πως το χέρι το δικό σου ,
 άλλο στήθος θα το στείλεις να ζεστάνει
και όχι το δικό μου.

Σκοτεινά σε αγαπώ
Και στην πιο τελευταία δική μου στιγμή .
Από αγάπη οίκτο ή συμπόνια .
Θα θελά το χέρι αυτό
να είναι το τελευταίο πράγμα που θα δώ ,


σκοτεινά, σε αγαπώ.


Soneto XVII

o te amo como si fueras rosa de sal, topacio
o flecha de claveles que propagan el fuego:
te amo como se aman ciertas cosas oscuras,
secretamente, entre la sombra y el alma.

Te amo como la planta que no florece y lleva
dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,
y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo
el apretado aroma que ascendió de la tierra.

Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni de dónde,
te amo directamente sin problemas ni orgullo:
así te amo porque no sé amar de otra manera,

sino así de este modo en que no soy ni eres,
tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,
tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.

Η σιωπή σου σε απάντηση μου .

Η σιωπή μου σε απάντηση σου
νεκρή συνείδηση
αδιαφορία
ίσως
μα
Η σιωπή μου σε απάντηση σου
δεν θέλω να σε ξέρω
να σε θυμάμαι  
κοιμάμαι μόνη  
φταις
ως

Η σιωπή μου σε απάντηση σου

Καταλαβαίνω όσα δεν νομίζεις , 
περισσότερα απ όσα ήθελές 
ή μπορείς να ξέρεις εσύ
απλά αλλιώς θωρώ 
την αγάπη και την 
σχέση , εντός ,
ως ελευθέρια 
μεγαλύτερο 
απ το έχω
χωρίς 
εγώ 
Η σιωπή σου σε απάντηση μου , ε και;



Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Απολιτίκ

Σε κοιτώ ευθεία στα μάτια
η σιωπή μου σου μοιάζει αδυναμία.

Παίζω το παιχνίδι σου.
Ακούω.
Περιμένω.
Χαμογελάω.
Υπακούω. 

Μ αρέσει που η σιωπή μου σε κάνει να νιώθεις αμήχανος
μ αρέσει που με λές απολιτίκ
Δεν έχω χρώμα.
Δεν έχω σημαία.
Σε κοιτώ ευθεία στα μάτια
και ονειρεύομαι το κακό σου.

Η σιωπή μου σου μοιάζει αδυναμία.
Εγώ περιμένω.
Οργώνω την σκέψη μου με λεπτομερές.
πότε γελάς , ποτέ κλαις , τι σε φοβίζει.
Απαριθμώ τις κινήσεις σου , τις αντιδράσεις σου 
Ονειρεύομαι.
Το τέλος σου.

Μου μιλάς για το μέλλον
Το μόνο μέλλον που σκέπτομαι , είναι το ματωμένο σου βλέμμα.
Μέσα μου η καταστροφή μοιάζει δημιουργία. 
Υπακούω
Νομίζεις πως φοβάμαι.
Πως κοιτώ το συμφέρον μου.

Σε κοιτώ.
Σε αναλύω.
Σκέπτεσαι πως δεν θα χτυπήσω ποτέ
Πως είμαι μια γενιά ανήμπορη.
Βλέπεις μια σιωπή στο βλέμμα μου.

Σε έχω ήδη σκοτώσει μέσα μου
αυτός ο θάνατος, είναι η σιωπή στα μάτια μου.
Απολιτικ
Κι όταν θα έρθει η ώρα
θα πεθάνεις και σύ .

Δεν εχώ χρώμα 
Δεν εχώ σημαία 
Δεν εχώ φωνή 
περιμένω 

να μην με φοβάσαι 
να με τρέμεις

είμαι απολιτίκ. 

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Σεπτέμβρης

Σεπτέμβρης
Και εντός μου φθινόπωρο , φυλλοβόλα συναισθήματα  .
Το κρύο χέρι της απόστασης,
η απουσία μιας όποια χαράς,
όλα προμηνύουν πως ο χειμώνας είναι εδώ
και καρτερεί να απλώσει την από καιρό σκληρή του άποψη.
Μόνος είσαι .
Θύμισες, από καλοκαίρια ανέμελά ,
προσδοκίες για Μάηδες με κρυφτό , μπουκάλα και τα πρώτα μπάνια.
Αυτά θα μένουν στα ντουλάπια του χρόνου  
Θα τ’ απλώνω να τ’ αερίσω στα κάγκελα της βεράντας των ονείρων μου
σκόρπια θα τα θυμάμαι και αόριστα.
Κάπου εκεί και σύ γερμένη στην κουπαστή που τα πρέπει
χτίσαν γύρω από την αγκαλιά μας .
Μόνη , ασύδοτα μόνη.
Να με κατηγορείς για όσα έπρεπε να συμβούν
και ποτέ δεν συνέβησαν .
Να με συνδέεις με καλοκαίρια που έμοιαζαν όλα απλά ,
πριν τα φθινόπωρά ρίξουν ελπίδες και θέλω  σε τσιμεντένιους δρόμους από πραγματική ζωή .
Εκεί που ζούσε ένας έρωτας
Γλυκός κι ανήσυχος .
Στα νησιά
Σε γλάστρες
Στην θάλασσα.

Στην ζεστή άμμο των μεσημεριών.

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Σε μια κρεολή του Σαρλ Μπωτλαίρ (σπουδή και ερμηνεία Δ.καλούπης )

Στον αρωμάτων την πατρίδα , που αγκαλιάζει ο ήλιος
Στο θόλο που έπλεξαν οι βυσσινιές να στέκεις από κάτω , εκεί γνώρισα ,
και στου φοίνικες που βρέχουν την τεμπέλικη ματιά .
Την κρεολή γυναίκα , που αγνοούσε την γοητεία της .

Με δέρμα απαλό και ζεστό , σκούρο μαγευτικό
Με έναν λαιμό ευγενικό να σχίζει τον αέρα .
Ποδιά λεπτά και ψηλά σαν του αρπακτικού ,
με ήσυχο χαμόγελο και μάτια που υπονοεί  .

Περάστε , κυρία μου , ιδού η αληθινή Γή της δόξας .
Στου Σηκουάνα της όχθες και στο καταπράσινο Λουάρ
Η ομορφιά της τεχνικής που την κοσμούν αρχαία αρχοντικά .

Θα ήθελα (να σας σεργιανίσω ), στα σκιερά τα καταφύγια .
Και στου  Γερμέ τα χιλιάδες σονέτα , μες τις καρδιές των ποιητών ,

Αυτό θα κάμψει την ματιά σας ,  όπως το χρώμα σας (κάμπτει την αξιοπρέπεια σας ).

À Une Dame Créole Charles Baudelaire
Au pays parfumé que le soleil caresse,
J'ai connu, sous un dais d'arbres tout empourprés
Et de palmiers d'où pleut sur les yeux la paresse,
Une dame créole aux charmes ignorés.

Son teint est pâle et chaud; la brune enchanteresse
A dans le cou des airs noblement maniérés;
Grande et svelte en marchant comme une chasseresse,
Son sourire est tranquille et ses yeux assurés.

Si vous alliez, Madame, au vrai pays de gloire,
Sur les bords de la Seine ou de la verte Loire,
Belle digne d'orner les antiques manoirs,

Vous feriez, à l'abri des ombreuses retraites
Germer mille sonnets dans le coeur des poètes,
Que vos grands yeux rendraient plus soumis que vos noirs.

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Πάντα του Pablo Neruda (απόδοση στα ελληνικά Δ.Καλούπης)

Siempre par Pablo Neruda

Antes de mí
no tengo celos.

Ven con un hombre
a la espalda,
ven con cien hombres en tu cabellera,
ven con mil hombres entre tu pecho y tus pies,
ven como un río
lleno de ahogados
que encuentra el mar furioso,
la espuma eterna, el tiempo!

Tráelos todos
adonde yo te espero:
siempre estaremos solos,
siempre estaremos tú y yo
solos sobre la tierra
para comenzar la vida


Πάντα  του Pablo Neruda (απόδοση στα ελληνικά Δ.Καλούπης)

Για όσα πριν , δεν σε ζηλεύω .

Με έναν άντρα έλα  
να κρέμεται απ την πλάτη σου , 
με εκατό έλα πλεγμένους στα μαλλιά σου, 
με χίλιους έλα ανάμεσα στα στήθη και τα πόδια σου , 
έλα σαν ποτάμι 
γιομάτο από πνιγμένους σερνικούς  
που  ξεχύνετε στην θάλασσα, 
στον αιώνιο αφρό , τον καιρό.

Φέρ’ τους όλους 
εκεί που σε περιμένω εγώ, 
πάντα θα είμαστε μόνοι, 
πάντα θα είμαστε , εσύ και εγώ, 
μόνοι σε όλο το στερέωμα  
να ξεκινήσουμε και πάλι την ζωή .

Ψάρι by W.B.Yaets (απόδοση στα ελληνικά Δ. Καλούπης)

The Fish by W.B.Yeats
ALTHOUGH you hide in the ebb and flow
Of the pale tide when the moon has set,
The people of coming days will know
About the casting out of my net,
And how you have leaped times out of mind
Over the little silver cords,
And think that you were hard and unkind,
And blame you with many bitter words.
 
Ψάρι by W.B.Yaets (απόδοση στα ελληνικά Δ. Καλούπης)

Παρότι κρύβεσαι στης άμπωτης το ρεύμα
και στης παλίρροιας την χλομάδα στου φεγγαριού την δύση ,
Θα ξέρει των ανθρώπων το μελλοντικό το σπέρμα
πως μ ένα δίχτυ τα νερά σου είχα κλείσει
Και δεν χωράει ο νους πόσες φορές γλιστρούσες
πάνω από τις κλωστές τις ασημένιες ,
Σκέψεις θα έχουν πως  αγένια και σκληράδα θα φορούσες ,
και θα σε λούζουνε με λέξεις τιποτένιες .
 

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Η δική σου κραυγή ,προσευχή.

Κάθε πρωί
στέκομαι απέναντι από τον ήλιο
και ξεχύνω από μέσα μου,
σε μια κραυγή ,προσευχή,
όλα τα θέλω του ανήθικου εντός μου κόσμου.
Κοιμάται ο άνθρωπος.
Ξυπνάει ο άνθρωπος.
Και στο ενδιάμεσο δουλεύει για τον θάνατο και την ντροπή .
Κάπου , κάπου
στέκονται άνθρωποι απέναντι απ τον ήλιο και φωνάζουν και εκείνοι,
την κραυγή - προσευχή του δικού τους ανήθικου κόσμου
και είναι οι κραυγές σαν μουσική.
Και βράζουν  το αίμα , και ξυπνούν συνειδήσεις ,
ξυπνούν το φόβο και το μίσος .
Θα έρθει μια μέρα που θα πεις και σύ
την δική σου κραυγή –προσευχή.
Που θα σταθείς απέναντι στο ήλιο
με τα μάτια να πονούν,
και τις γροθιές σου σφιχτές.
Για το δίκιο του μέσα σου ανήθικου κόσμου, 
που αντιστέκεται.
Που φορά την αλήθεια της φθοράς και το δέος της ύπαρξης.
Και θα ενώσεις και εσύ την φωνή σου στο τραγούδι μας.
Πιστεύοντας πως ο ανήθικος μέσα σου κόσμος
είναι διαμετρικά αντίθετος από κάθε άλλο.
Και η δική σου κραυγή , αντίθετη από κάθε άλλη.
Όμως ο κόσμος σου,
το τραγούδι της κραυγής σου,
τα σφιχροσφιγμένα χέρια σου γροθιές.
Αυτός είναι ο κόσμος μας , η δική μας πατρίδα
Με ύμνο εθνικό την κραυγή – προσευχή την δική σου,
και σημαία στο κάστρο της ετερότητας , από το οποίο διαφεντεύουμε τον θάνατο ,

την ελπίδα πως κάποιος μας ακούει . 
Και μας περιμένει.

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Σε είδα (- άλλα ντράπηκα να σου μιλήσω)

Σε είδα ,
είχες στα χείλη σου σιωπή από κερί
μαλακή και στιλπνή
τώρα ξέρω τι γεύση έχει το τίποτα .
Δεν πρόκειται να πάρεις θέση
φοβάσαι .  
Μήπως εγώ , δεν φοβάμαι

Σε είδα ,
στα  χέρια σου φτιασιδωμένες προοπτικές ερωτικές
από περιοδικά ποικίλης  ύλης .
99 τρόποι να φτάσετε σε οργασμό .

Σε είδα ,
στη ματιά που με κοίταξες
στο στόμα που κρατιόταν να μη με φιλήσει
στα χέρια που έψαχναν τα μπράτσα μου , σε κάθε άγγιγμα .  

Σε είδα ,
Κοίταξες αχόρταγα τον κόσμο με ασπίδα το κορμί μου
το δικό σου βουνό ,
την σκιά σου.

Σε είδα  ,
να ντύνεσαι για μένα ,
και να κοιμάσαι σε κορμιά ξένα , από ντροπή ,
που μ αγάπησες .

Σε είδα να χάνεσαι

Σε είδα να κλαίς

Σε είδα να κρύβεσαι
και μαζί σου να κρύβεις την αλήθεια .

Όλα τα είδα
και τώρα που στέκεις χωρίς να μιλάς
τάχα μου πιο μακριά από δίπλα,
όλα τα βλέπω  
που με νοιάζεσαι
που με σκέπτεσαι
που τρομάζεις όταν σε αντιλαμβάνομαι.
Που κάνεις αγώνα να μην υπάρχει τίποτα απ όλα αυτά ,
που κανείς αγώνα να ξεφύγεις .
Όλα τα βλέπω .
Όμως τίποτα δεν αλλάζει
Εγώ και εσύ στην άκρη του κόσμου ,
γυμνοί και μόνοι .
Σε δικό σου χρόνο και χώρο.
Την ζωή να διαβάσουμε ,

χωρίς κανείς να το μάθει ποτέ . 

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Κωνσταντινούπολή (σαν χρόνια πολλά στην Νάντια)


Κάτω απ το φώς της βασιλεύουσας
Η δύση και η ανατολή σε ένα χαμάμ γυμνές .
Στα γυμνά τους πόδια ,
έρωτες και μίση και πάθη , χορός από λιβάνι και κύμινο.
Εσύ σαν παιδί που του χάρισαν , ένα πατίνι κόκκινο.
Χαίρεσαι.
Όμορφη  πόλη  η Κωνσταντινούπολη
Έχει τον θεό στο κέντρο , και γύρω μικρές γωνιές να κρυφτείς και να φιληθείς  ,
ως άνθρωπος.
 Στα κάστρα , στις αγορές , στους τόπους του θεού .
Πουθενά ο θεός δεν έχει τόσες ευκαιρίες να τον θυμάσαι ,
όπως και να τον ξέρεις.
Ύστερα θα έρθουν χτισμένα σε ρούχα , κοριτσόπουλα ,
Πλάι σε άντρες πιο σκερτσόζους , απ ότι φαντάστηκα .
Μ ένα μουστάκι πλούσιο και παχύ
να εξιστορεί την ανάγκη τους να είναι αρσενικά  ,
να σε τρατάρουν λογιό γλυκά , του νου και της γλώσσας .
Όμορφη πόλη ,
μεγαλούπολη με ρυθμούς ανατολής .
Με κεφάτη θάλασσα και καιρό κυκλοθυμικό , συναισθηματικό.
Η δική μου Κωσταντινούπολη εσύ ,
όμορφη , κεφάτη ,κυκλοθυμική .
Θέλω να σε ζήσω ,
Να περπατήσω στις γωνιές και στα σοκάκια σου.
Να φιληθώ ξεδιάντροπα στις πλατείες σου.
Να ονειρευτώ κοιτώντας τα παλάτια , αρετές ,
που με κόπο έκτισαν οι εργάτες χρόνοι σου.
Να στερεώσω τις προσδοκίες μου , στο γόνιμο χώμα της πίστης σου.
Δεμένος από την αλήθεια του ονόματος σου , σταθερότητα και επιμονή.
Γοητευμένος από την υπόσχεση της πονηρής ματιάς σου ,
αφήσου.
Αφήνομαι.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Ένοχα Μυστικά


Ένοχα μυστικά
Η ζωή μου
Όσα ήξερες
Όσα ένιωθες
Όσα ποτέ δεν είπα .
Κι ένας  άνεμος πάντα να  κυλά ανεξέλεγκτος
αδιαφορώντας  για τη μετεωρολογική του προέλευση ,
μόνο για να αναστατώνει και να φουντώνει
να ξεσκεπάζει.
Πάντα θα έρχεται ένας άνεμος να φουντώσει
τα βαθιά καλοκαιριά της ρουτίνας και της  απόγνωσης  ,
τότε που τα όνειρά σου θα κείτονται ξερά και ξεχασμένα ,
έτοιμα να λαμπαδιάσουν στο πρώτο αναμμένο χαμόγελο  
κι ύστερα οι  φωτιές θα καίνε ανεξέλεγκτα,
στην αρχή ζέστη,
ύστερα πόνος,
μετά η απειλή του θανάτου·
κι όλα τούτα πίσω από τείχη με κοκκινοκίτρινες ανταύγειες
σ’ αυτό το απαλό, το ρομαντικό, το μουσικό θέαμα της φωτιάς,
καρφωμένος
τίποτα άσχημο δεν υπάρχει όταν καίγονται τα πάντα.
Ο απολογισμός της τέφρας του συναισθηματικού σου κόσμου μετά
είναι άσχημος.
Ένοχα μυστικά
η ζωή μου.
Φωτιές που κάψανε τα πάντα,
τέφρα  που βλάστησε
και ένας άνεμος που φυσούσε κάθε φορά,
από παντού,
για να ανάβει πυρκαγιές από “σε θέλω”.
Τώρα ο ίδιος άνεμος
αναμοχλεύει την τεφρά του κόσμου μου.
Δεν έχει πια βλαστάρια,
μόνο το σκούρο γκρι άνεμο
να σου νεκρώνει τη σκέψη και τη συνείδηση.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Ως τώρα


Από το παράθυρο ,
από τις γρίλιες του κόσμου
από εκεί θα γλιστρήσει ,
η  αλήθεια .
Όλοι είμαστε κουρασμένοι ,
λίγο ή πολύ .
Δυστυχισμένοι , λίγο η πολύ ,
γιατί δεν ξεγελάσαμε την χαρά να κοιμηθεί μαζί μας .

Η λύπη αδέσποτη , καλοντυμένη
Κερδίζει το αμήχανο χαμόγελο
της αναγκαίας παρουσίας .
Όπως όταν παίρνουμε το ασανσέρ με κάποιον άγνωστο,
το μόνο μας κοινό ή συνύπαρξη στον χώρο και τον χρόνο.

Μετρώ τα πόσα «σ αγαπώ» σε υποχρέωσα να πεις
και ντρέπομαι.
Κι υστέρα θυμάμαι με πόσο πόνο και απόγνωση κραύγασες
«ήσουν για μένα ο κόσμος μου».
Αυτό το ήσουν ,
σαν βελόνα ραπτομηχανής
γάζωσε μια συνείδηση αμαρτωλή μέσα μου.

Κανένας και τίποτα δεν θα ξαναδιασταλεί στην καρδία μου.
Ήμουν ο κόσμος , κάποτε για κάποιον .
Κι ύστερα έγινα κόμπος στον λαιμό του
και την σκέψη του .  
Μετρώ τα πόσα βλέμματα σιωπής σε υποχρέωσα να στείλεις
και ντρέπομαι.

Τώρα μετρώ πόσο σου κόστισα
και περιμένω .
Θέλω να δω αν εξαργύρωσα , όλη την φωτιά των ενοχών σου,
ή κάπου εκεί στο γύρισμα των χρόνων ,
θα με ξαναθυμηθείς , ως προοπτική. 

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Ιδού ο Έρωτας


Με σάρκα γυμνή και ματωμένη
Ενδεδυμένος την χλεύη
Αυτός που ευαγγελίζεται τον  παράδεισο

Με τα μαλλιά ιδρωμένα στους ώμους  
Χτυπημένος από τους ίδιους ανθρώπους
που ευεργέτησε

Ο άντρας τον κοιτάει με μίσος
Η γυναίκα τον κοιτάει με φόβο
Αλυσοδεμένος
Πικραμένος

Και εγώ με τα χέρια
πλυμένα με  φόβους και ενοχές
τον κοιτώ ίσια στα μάτια
και αμφισβητώ την αλήθεια του

Ιδού ο Έρωτας
ο Επί ξύλου κρεμάμενος
για την δική μας σωτηρία .

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Ως έχει.....


Κοιτώ την ζωή ως άλλος ,
Ως άλλος κοιμάμαι , ως άλλος ξυπνώ .
Φοβάμαι ως άλλος κι ως άλλος μεριμνώ για το κάθε τι .
Στριφογυρίζω στις έννοιες μου ως άλλος
Και καταπίνω τον καπνό μου ως άλλος .
Ως άλλος σε σκέφτομαι , 
και ως άλλος αρνιέμαι να αρνηθώ τις σκέψεις μου για σένα ,
ως έπρεπε.
Και αναρωτιέμαι ως άλλος ,
ως πότε;
Και αφουγκράζομαι ως άλλος,  τον καιρό ,
τις ως τώρα συνθήκες .
Κι ως είθισται αναμιγνύω πικρό καημό
στα χνώτα των λέξεων μου ,
που ως εξ ουρανού θαύματος
χρειάζεται να πουν τα όνομα σου .   

Ως τώρα
τίποτα δεν μοιάζει τελεσίδικο .
Εγώ και εσύ,ως έρωτας .

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Ο Εραστής της Πατησίων


Υγρό κερί απ το στόμα σου οι λέξεις
παγώνουν στο άκουσμα τους
κι ύστερα κατρακυλούν εύθραυστες στα σεντόνια.
Πώς να διαλέξουν εραστή οι ενοχές και οι φόβοι , αδύνατο.
Θα ντυθείς , θα πλυθείς
δεν θα μιλήσεις.

Το τσιγάρο συντροφεύει αρμονικά τα κορναρίσματα ,
τα  μάτια μου έξω απ το παράθυρο στο πλήθος που ανεβοκατεβαίνει
τα δόντια σου στον λαιμό μου
τα λευκά μας μπλουζάκια στο πάτωμα .
Θα ντυθείς , θα πλυθείς
δεν θα μιλήσεις

Έχω δουλειές , η μόνιμη απάντηση στο κάθε μ αγαπάς
που γράφω στους τοίχους , απέναντι απ την σκέψη σου
το δάκρυ μου στον καθρέφτη σου
η ανάσα μου κοφτή
θα σ αγκαλιάσω , θα γελάσω
θα πνίξω τον φόβο μου.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Τζάμπορι

Εγώ αλήθεια ονομάζω
τον διάλογο με τα όνειρα μου.
Αρκούμε σε ανόητες προοπτικές ,
σαν την μέσα μου πραγματικότητα.
Ευτυχώ πάντα ,
όταν μοιράζω εντυπώσεις.

Εγώ αλήθεια ονομάζω ,
στιγμές που άγγιξαν τις νότες της ύπαρξης μου.
Αγγελίες αγνώστων σε πλατείες ,
πρωινά με ζεστή σοκολάτα ,
το πρώτο της ημέρας τσιγάρο.

Μην μου προσποίησε την αλήθεια
Γέλα , παίξε μαζί μου
κι ίσως μια μέρα ονομάσουμε μαζί αλήθεια
Ότι θα μας ενώνει .

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Πιο κοντά


Τ’  απομεσήμερα ,
τ’  απόβραδα
τ’ αποφάγια ,
ο ερωτά σου .
Νόμισες θα περνάς πάνω στο νάζι
και στην τσαχπινιά , κάθε σου γυμνότητα και σκληράδα .
Όσο λιγότερο σε δένει κάποιο συναίσθημα
τόσο περισσότερο μισείς αυτόν που στο δημιουργεί.
Ανώδυνα να περνά η ύπαρξη σου ,
απογευματινή αύρα , χωρίς σκοτούρες , δροσερά .
Η ευτυχία των ανθρώπων σκηνοθετείτε πάνω σε θυσία και αγωνία
γι αυτό και είναι γλυκεία .
Τι άλλο να σου πω
Έτσι όπως με ξεριζώνεις από την ζωή σου ,
με λόγια σκληρά .
Θυμώνω μόνο μαζί μου .
Που σ έχω έννοια .

Αλλά έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων
Αν είναι ψεύτικες έχουν απόσταση πάντα , ακόμα και όταν με τον άλλο κοιμάσαι μαζί .
Αν είναι αληθινές όσο μακραίνουν , τόσο είναι πιο κοντά .  
Και αυτό το «κοντά» σε άλλους είναι ευθύνη και σε άλλους φυλακή
Και αυτή η «απόσταση» γι άλλους είναι  αδιαφορία , γι άλλους ελευθερία .
Θυμώνεις μαζί μου , που σ έχω έννοια .
Αλλά έτσι δομείτε η δυστυχία των ανθρώπων , σκηνοθετείτε πάνω σε αλλεπάλληλα «μία φορά μόνο» και «να ξεσκάσω» .