Ψάξε ενά ποίημα

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Σε βρήκα

σιδερωμένα ταξίδια
με προορισμούς ιλουστρασιόν
και στα χέρια μου
εισιτήρια τοπογραφημένα

και γω που ονειρευόμουν αίμα
και στάλες ιδρώτα στο μέτωπο
και γω που ονειρευόμουνα.

Σιδερωμένες λέξεις
με εκφορές καθωσπρέπει
και στα χείλη μου
φτηνά και αβασάνιστα λόγια

και γω που ονειρευόμουν φωνές
και λέξεις που να σχίζουν τα σύμπαντα
και γω που ονειρευόμουνα.

Υστέρα εσύ εκάνες είσοδο
με χρώμα στα λόγια,
εσύ που γύρισες από τον κόσμο ταξιδεμένη
με την δροσιά της αφέλειας
στα χείλη
και την παρθενιά του αβίαστου


και γω που ονειρευόμουνα
σε βρήκα ακουμπισμένη 
με την βαλίτσα στο χέρι
κατάκοπη

που ήσουνα , με ρώτησες;

αντε να απολογηθώ που σε ψάχνα
εκέι που ταξίδευα
αντε να απολογηθείς που ησουν εδώ 
που ονειρευόμουνα. 

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Ανήλιαγα

Οι σκέψεις οργίζουν
τα σώματα
όταν αρνούνται
τον μέσα μας
ήλιο.

Ύστερα λες 
φιλιά είναι ο κόσμος
ανάσες
οργασμοί
και γεύσεις.

Όμως εγώ
πώς να γύρω
το εντός μου παιδί
στην αγκαλιά του αίματος
και της σάρκας
στο ανήλιαγο.

Το μεγαλώνω
δεν το γέννησα.
Το τρέφω 
δεν είναι δικό μου.

Εσύ
θα με κοιτάξεις
και θ αρνηθείς να δεις

πονάει ο ήλιος
τα μάτια
και καίει το δέρμα

θα με κοιτάξεις
και θ αρνηθείς να δεις
θα κοιτάξεις αλλού
από φόβο

και πόνο.

κι ύστερα 
όταν όλα τελειώσουν
κάτω από κάποιο 
σκοτεινό δρομάκι.

θα λες 
φιλιά ήταν ο κόσμος
ανάσες
οργασμοί
και γεύσεις.

ήλιο να μην είχε.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

οταν θα σβήσουν τα φώτα

Στην στενή σου ισορροπία
στέκω εύθραυστος ακρογωνιαίος λίθος  
γεμάτος διάτρητες αλήθειες
μα σ αγαπώ
κι αγάπη αυτή μοιάζει με πέπλο
ενός ονειρώδους ιστού
και μιας πραγματικότητας άλλης
πρωτόφανης  

σ αγαπώ
σα να σουν πάντοτε κομμάτι της ζωής μου
μνήμη παιδική
κι αίσθημα πληρωμένο από χρόνια

σαν τότε
παιδί που ήμουν σ ονειρεύτηκα
και σ αγάπησα τόσο σε κείνο τα όνειρο
που χρωμάτισες κάθε στιγμή μου
κάθε αναζήτηση ερωτική μου
από τότε

σ αγαπώ
από παιδί
από χρόνια
από τότε που υπήρξα

για όλα τα γράμματα που στέκουν στ όνομα σου
όλα τα κύτταρα στο δέρμα σου

κι όλα τα θέλω στο κατάβαθο του νού σου

κι όταν σβήσουν τα φώτα 
αυτό να θυμηθείς

κι ας ξεχάσεις εμένα 

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

dt

Για όσο σου κλέβω
απ όσο έχεις
καρφί δεν μου καίγεται
ζω μ όσο μου δίνεις
στιγμή την στιγμή
επώδυνα

μέχρι ο χρόνος
να κηρύξει
αναμφίβολα το όλο εγχείρημα
με ένα αμετάκλητο όνομα

κι ύστερα
θαμπά θα ατενίζω τον κόσμο
βουτηγμένος στην   
ωμή πραγματικότητα

για όσο σου κλέβω
απ ότι έχεις
καρφί δεν μου καίγεται
μοιράζονται οι άνθρωποι

ή κλέβουν ο ένας τον άλλο.