Ψάξε ενά ποίημα

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Σίγμα

Απ’ όλα γράμμα του αλφαβήτου
Το σίγμα
Μου είπε τα πιο πολλά
σώμα ,στιγμή, σιωπή, σήμερα
συνέχεια
συ

ούτε το στόμα δεν χρειάζεται ν ανοίξεις
για να το πεις

κάποτε σου έστειλα ένα ποίημα
για μια Μαρίνα
που ο ποιητής
στο τέλος
στυλωμένη την έλεγε

πάλι σίγμα

Απ όλα τα γράμματα του αλφαβήτου
ένα μου έταξε η ζωή
να μου μιλήσει
σοφία, σημείο, σήμαντρο, σφάλμα, σημασία
σχέση
στίγμα
συ

ξέρεις του ονειροπόλου η μοίρα είναι η μοναξιά
όλοι προσγειώνονται στο τέλος

κάποτε σου έστειλα ένα τραγούδι
για ένα κορίτσι
που έφυγε γιατί φοβήθηκε
και για ένα αγόρι που  δεν την κράτησε
γιατί σώπασε

πάλι σίγμα.

αλλά και το σαγαπώ σίγμα έχει
και το σε σκέφτομαι δυο φορές

πολλά μαθαίνεις απ το σίγμα

αρκεί να το ακούσεις στην σιωπή του  

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Together, no more.

Its seems so wrong
For me to be, apart from you
It seems so wrong
The night I ask
The orange dusk
Why you lost your love?

I tremble, I fear
For me to be, apart from you
I tremble, I fear
I long you breath
It feels like death
Why my love is gone?

My body aches
For me to be, apart from you
My body aches
My rotten pray
My slow decay

To whom my love is gone?

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Στον Πάνο

Πώς  μετράς
Έναν άνθρωπο;
Στο ύψος
Στο βάρος
Στον χώρο που καταλαμβάνει.
Στα χρόνια που ζεί;
Πως μετράς έναν αδερφό;

Βαρύς είσαι όταν αγαπάς,
δεν σε μετακινούν εύκολα.
Και χαμηλός στο ύψος,
πάντα κανείς τον άλλο να νιώθει ψηλότερος.  
Καταλαμβάνεις όσο όγκο χρειάζεται
για να χωρέσουν μέσα του ,
αυτοί που πρέπει.

Έτσι σε μετρώ αδελφέ μου
και κάθε χρόνο
σε νιώθω χαμηλότερο , βαρύτερο
και ευρύτερο.
Κάθε χρόνο όλο και πιο σπάνιο 
ανάμεσα στις αγέλες των ανθρώπων.

Από καρδιάς Ακέλα
Χρόνια πολλά κι

Ευχαριστώ.
   

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

το δικό μου σ αγαπώ για σένα

Στις παγωμένες ανησυχίες σου
στο οχυρό της σιωπής σου,
στην απόσταση που βάζεις ανάμεσα μας,  
στην αλήθεια που κρύβεις,
σε μια χαόδη λογική,
στον τρόμο του έρωτα
που έστρεψα εναντίων σου.

Στους χιλιάδες λόγους
που στέκουν μεταξύ μας
και μας κρατάν απέναντι

σε όλες τις αποστάσεις

εκεί φώναξα το δικό μου σ αγαπώ
για σένα

δεν προσδοκώ κανένα παράδεισο
καμία ευτυχία
δεν θέλω κανέναν παράδεισο
καμία ευτυχία

και δεν φοβάμαι πια
καμία κόλαση.
γιατί καμία κόλαση
δεν μπορεί να στηθεί
εκεί που στέκεσαι.

Θ ανάψω ακόμα ένα τσιγάρο,
θα κλείσω τα μάτια
και θα φορέσω  μια στιγμή σου
κατάσαρκα
θα σε ακούσω να αναδιατυπώνεις
το όνομα μου
στο προσωπικό σου ύφος .

κόλαση και παράδεισος,
εκεί είναι ο χώρος μου,

εκεί όπου φτάνει η φωνή σου.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

διατίθεσαι;

Σπάσε την σιωπή σου με μια λέξη
δυο φράσεις
ή μ’ ένα χείμαρρο από λόγια
απλά σπάσε την σιωπή σου.

Ούτε τι είναι
ούτε που πάει , με νοιάζει.
Μαζί σου
μπορώ να στέκω θεατής της ζωής σου
να πρωταγωνιστώ
η να κρύβομαι σ αυτήν
ανάλογα πώς θέλεις.

Ένα μονάχα
αυτό που είμαι
μην νομίζεις πως το ξέρεις.
Όπως εγώ γνωρίζω
πως πλήρως αγνοώ , αυτό που είσαι
και απλά μ αρέσει να το βλέπω
να εξελίσσετε.

Προς όπου.

Συμφωνώ , διαφωνώ
Μ αρέσει , δεν μ αρέσει

Σ αγαπώ γι αυτό που είσαι

και ξέρω
πως και εσύ αγαπάς αυτό που είμαι

ποσό κοντά
πόσο μακριά
αυτήν την απόσταση
την καθορίζουν λέξεις

που δεν τις λες
γιατί φοβάσαι
μην σου στερήσω την ελευθερία σου 

να σκέφτεσαι
να είσαι

ψέματα

χρόνια ήμουν ο μόνος  
που πολεμούσε
γι αυτήν σου την ελευθερία

να σκέφτεσαι
να είσαι.

Τώρα απλά ρωτάω
που είσαι;
Και αν διατίθεσαι

να συμβάλεις στην δική μου απελευθέρωση.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Ηχώ της Κριστίνα Ροσσέτι , απόδοση Δ. Καλούπης

Έλα μου ,μες της νύχτας την σιωπή
   Έλα μου, στα άηχα λόγια του ονείρου
Έλα μου με ολοστρόγγυλά απαλά μάγουλά και μάτια λαμπερά
    όπως ο ήλιος στο ρυάκι.
        Έλα μου, στα δάκρυα,
αχ  μνήμη, ελπίδα κι έρωτας των χρόνων που έκλεισαν.

αχ , όνειρο, ποσό γλυκό, πολύ γλυκό, πολύ γλυκόπικρο.
    Όλων αυτών που το ξύπνημα αρμόζει στον παράδεισο.
Εκεί που ξέχειλες ψυχές, από έρωτα αιώνιο, γνωρίζονται.  
    Εκεί που μάτια διψασμένα γεμάτα πόθο,
        την πόρτα την αργή κοιτούν,
να μπαίνει μόνο κάποιος και να μην φεύγει κανείς.

Όμως έλα μου, στα όνειρα μου, για να ζήσω.
    Αυτήν μου την ζωή αν και θανατερά ψυχρή,
 έλα μου στα όνειρα  , να της δώσω
     παλμό για παλμό, ανάσα για ανάσα ͘
         μιλά σιγά,  ψιθυριστά
όπως παλιά , αγάπη μου, πόσο παλιά.  

Christina Rossetti: Echo

    Come to me in the silence of the night;
        Come in the speaking silence of a dream;
    Come with soft rounded cheeks
and eyes as bright
        As sunlight on a stream;
            Come back in tears,
    O memory, hope and love of finished years.

    O dream how sweet, too sweet, too bitter-sweet,
        Whose wakening should have been in Paradise,
    Where souls brim-full of love abide and meet;
        Where thirsting longing eyes
            Watch the slow door
    That opening, letting in, lets out no more.


    Yet come to me in dreams, that I may live
        My very life again though cold in death;
    Come back to me in dreams, that I may give
        Pulse for pulse, breath for breath:
            Speak low, lean low,
    As long ago, my love, how long ago

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Μ

όπως Μαγδαληνή όπως Μαρία όπως Μάνα ...όπως Μ' αφορμή την Μαριάννα (Χρόνια Πολλά)

Με όπλο το κραγιόν μου
χαράζω ένα περίγραμμα
της μορφής μου
στον καθρέφτη
Βαμμένη , ντυμένη , όμορφή,
ένα πτώμα.
Πόσο δύσκολα αλλάζει ο κόσμος
και πόσο εύκολα τρομάζει ο κόσμος μας.

Επάνω μου πλάθω την κοριτσίστικη εικόνα
να κρύψει την γυναίκα μέσα μου
που υποφέρει
όταν κάθε γυναίκα αναγκάζεται
στο οτιδήποτε
γι όποιο λόγο.
Όταν την αγνοούν.
Όταν την κουράζουν
και παραιτείτε.
Και την ξεχνούν. 

Με όπλο το κραγιόν μου
χαράζω ένα περίγραμμα
της μορφής μου
στον καθρέφτη
Βαμμένη, ντυμένη, όμορφη,
ένας δεδομένος χώρος.
Πόντο δεν θα κάνω πίσω από ότι είμαι,

για όλα τα κορίτσια,
εγώ.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Εσύ γιατί με κουβαλάς;

Λίγη σκόνη της νεραΐδας
και μια καλή σκέψη
αυτά χρειάζεται για να πετάξεις.
Αυτά μόνο.

Το  χώμα είναι η δική μου νεραιδόσκονη
στη σκηνή μου
στο σακίδιο μου
στα ρούχα των αδελφών  μου και τα δικά μου
όταν τινάζουν το μαντήλι.

Εσύ είσαι η καλή μου σκέψη
κλειδωμένη σε ένα ξύλινο κουτί
μ ένα τριαντάφυλλο
μια δακτυλήθρα
κι ένα παραμύθι για το φεγγάρι.

Όσο σκονίζω το μαντήλι μου
κι όσο σε σκέφτομαι
μπορώ και πετάω.   

Σταμάτα να έρχεσαι στα όνειρα μου
Και να ρωτάς τι θέλω από σένα.

Να πετάω θέλω.
κι εσύ είσαι προϋπόθεση.
Εσένα τι σε νοιάζει εγώ τι θέλω;
Εγώ γνωρίζω γιατί σε κουβαλάω,

εσύ γιατί με κουβαλάς; 

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

/εγώ δεν είπα τίποτα/

ξέρεις
όμορφη είσαι
όπως σε θυμάμαι
τυλιγμένη σε μια φλισένια κουβέρτα
με το τσιγάρο στο χέρι
και τον καπνό
ανάμεσα στα μάτια.

Κουραστική που είναι η ζωή
σε φορτώνει προσδοκίες
κι ύστερα
σε κοιτά
με σηκωμένο το ένα φρύδι
και σου αντιμηλά
/έγω δεν είπα τίποτα /

πως γίνετε να τα καταλαβαίνω όλα λάθος

ξέρεις όμορφή είσαι
στα κοντά σου φορέματα
και τα μπλουζάκια
με τον ήλιο στην πλάτη
και τα μαλλιά μακριά
με βγαλμένη την γλώσσα
με τα χέρια στους γοφούς
με το βλέμμα στο άπειρο
με τα πόδια διπλωμένα στο στήθος
με τα χέρια στον τοίχο
με το βλέμμα σου πάνω μου
με το βλέμμα μακριά μου
βαμένη
άβαφή
γυμνή
ντυμένη

γελώντας δυνατά
χαμένη στην σιώπη
κοντά
μακριά
στην ζωή σου
στην ζώή μου

στον ερώτα
στον θάνατο

ξέρεις όμορφη είσαι
/εγώ δεν είπα τίποτα/

το ξέρω

εγώ τα είπα, όλα

εγώ το ξέρω
όμορφή είσαι

κι αν σπάσεις κάποτε
την αλήθεια που κρύβείς

πάνω μου

αν πείς
οτι πείς
αν κάψεις τις ενοχές
και λιώσεις τους φόβους
αν φωνάξεις

κάτι , οτιδήποτε
καλό ή κακό

θα καταλάβεις , ποσό όμορφος είμαι κι εγώ.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Χωρίς Πατρίδα

Δύο μάτια είναι η πατρίδα μου
που κοιτούν τον κόσμο
άφοβα κι απορημένα.
Δυο μάτια που δεν ντρέπονται
να κλάψουν
χωρίς λόγο , απλά επειδή γέμισαν από συναίσθημα.

Δυο χέρια είναι η πατρίδα μου
με δάκτυλα μακριά
περιποιημένα.
Σημαδεμένα ανεξίτηλα
με σημάδια
που όρισε η καρδιά και το μελάνι.

Μια φωνή είναι η πατρίδα μου
που μέσα σε κάθε γέλιο της
κρύβει μια ιδέα θλίψης.
Που κάποτε
την άκουσα να λέει

το όνομα μου πίσω απ την φράση «σ’ αγαπώ». 

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Η ομηρία των στιγμών

Κάθε φορά που λέω τα όνομα σου
το συνοδεύει
μια ένταση
που δεν την καθορίζω
συνειδητά.

Κρίμα δεν είναι
που την ένταση που θέλουμε ν ακούσουμε
στο όνομα μας
την λένε χείλη αδιάφορά.
Χωρίς να ξέρω
Το γιατί
ακριβώς .
Θέλω συγγνώμη να σου πω
που έχω την σωστή ένταση
αλλά τα λάθος χείλη.

Κρίμα που δεν μ αγάπησες ποτέ
και πήγε τόση ένταση χαμένη.

Σ είχα τόσο καιρό
όμηρο στις σκέψεις μου
περιμένοντας ένα φιλί
λύτρα
αγνοώντας πως
η απαγωγή

ήταν αδιάφορη

δεν θα σε επιστρέψω
όμως
θα κάνω υπομονή 
περιμένοντας η όμηρος εικόνα σου
στα χέρια μου
να σου λείψει τόσο

που να ζητήσεις 
την ζωή μου για αντάλλαγμα.



Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

έπ' Ανάσταση

Ας πάρουμε μιαν απόφασή τρελή
να τα ρισκάρουμε όλα
εσύ να τρέξεις
και γω να τρέξω πίσω σου
μέχρι να φτάσουμε εκεί
που όλοι και όλα θα μοιάζουν σαν να μην έγιναν ποτέ.

Ας πάρουμε μιαν απόφαση τρελή
εσύ να με φωνάξεις
και γω να έρθω
να ντυθούμε ότι περισσεύει
να φάμε ότι έχουμε
κι υστέρα αφού με φιλήσεις και κοιμηθούμε μαζί
να γεννήσεις μια ζωή, άλλη.

Ας πάρουμε μιαν απόφαση τρελή
να με ζητήσεις στην ζωή σου
και γω να την φορέσω πάνω μου
να κρυφτούμε για λίγο από τον κόσμο
μόνοι μας
κι ύστερα δυνατοί και αγέρωχοι
να υποτάξουμε το παρελθόν

ας πάρουμε μιαν απόφαση τρελή
μια η ζωή
ένας εγώ

και μια εσύ 

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

κόκκινη κλωστη

μια κόκκινη κλωστή
δεμένη στην ανέμη
ήταν ο χρόνος και ο χώρος μας.

μ’ αγαπάς ακόμα;
τώρα που δεν μας ενώνει
κάποιο παραμύθι.

είναι σκληρό να είσαι συ
μια κακομαθημένη πριγκίπισσα
και εγώ απλά ένας βάτραχος.

μα πιο σκληρό απ όλα
πως τα φιλιά ως τώρα
δεν έχουν καμιά δύναμη μεταμορφωτική.

μ’ αγαπάς ακόμα;
εγώ ακόμα το ψάχνω

σ αγαπώ ή προσδοκώ μια μεταμόρφωσης



Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Σύ

Ένα αίνιγμα είναι όλα
το χτες,
το σήμερα,
το αύριο.

Τίποτα δεν μπορώ να υποσχεθώ.
Τίποτα δεν μπορείς να υποθέσεις.
Ούτε έρωτας, απλά.
Ούτε ανάγκη,απλά.
Ούτε ανάμνηση, απλά.
Κι όλα τούτα μαζί τόσο απλά.

εγώ κουράστηκα να πολεμάω
να δίνω ονόματα
εκεί που χωράει μόνο η διαίσθηση
και η άνευ όρων παράδοση

Στέκω χαμογελαστός , μπροστά στην σιωπηλή αμηχανία σου
στο βάρος που έχει ένα …σ αγαπώ και ένα μου λείπεις.
εγώ ευλαβικά τα φωνάζω κάθε βράδυ στο φεγγάρι
ανελλιπώς.
Κι ύστερα σου κάνω το χατήρι
κρύβομαι.
Κάνω πως δεν σε ξέρω 
για να μην ντρέπεσαι.
Που τόσο ερωτευθήκαμε. 

Εντύπωση μου κάνει
Ποσό πολλές σκέψεις χωράς
Μπροστά από την απόφαση να με φιλήσεις.

Για μένα όλα είναι απλά
Αρχίζω την ημέρα μου στην σκέψη σου
και στην σκέψη σου την κλείνω.
Στο ενδιάμεσο μεσολαβούνε λεπτομέρειες. 

Δεν βρίσκω κανέναν λόγω να υποκρίνομαι 
τουλάχιστο σε μένα και σε σένα.

μεγάλωσα πολύ για να πιστεύω 
πως οι φόβοι μου θα φύγουν άμα κλείσω τα μάτια μου.
και ζω αρκετά ανάμεσα στον κόσμο
για να φοβάμαι το σκοτάδι.

Κι είμαι μικρός πολύ
έτσι αισθάνομαι,
να μην με συναρπάζουν οι φόβοι μου και το σκοτάδι


Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

αν άκουγες

Αν είχα δύο ανάσες
Να πω κάτι
Αν άκουγες
Θα έλεγα ευχαριστώ

Ότι κι αν θέλησα από σένα
Μου το χάρισες σε ένα χαμόγελο
Στα βλέμματα του θαυμασμού
Σε λόγια σε φίλους και γνωστούς για μένα

Αν είχα δύο ανάσες
Να πω κάτι
Αν άκουγες
Θα έλεγα συγνώμη

Που δεν διεκδίκησα στην ώρα τους
Ένα φιλί
Ένα σώμα κι ένα όνειρο

Ο άνανδρος. 

για σένα και για μένα

Σε μυρίζω στον άνεμο
τον βορεινό.
Νιώθω τα χείλη σου
σε κάποιο του καφέ ποτήρι
Ύστερα σε θυμάμαι
σχηματίζω την εικόνα σου
κομμάτι, κομμάτι.

Κατ αρχήν τα μάτια σου.

κι ύστερα ο κόσμος.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

αυτό που είμαστε

Θέλω να σταθείς γυμνή
 ανάμεσα στα χέρια μου
Όχι για την πείνα μου
για το κορμί σου.
Αλλά για να σπάσει
ο κύκλος της ντροπής
 ανάμεσα μας.  

Ως τότε
κανένα κορμί δεν θα λογιάζετε
ως εραστής ή ερωμένη.
Για σένα και για μένα.
Αλλά ως συστολή
και φόβος

απέναντι στα όρια 
που γκρεμίζει αυτό που είμαστε.  

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

H απόσταση ανάμεσά μας

Υπάρχει ένας κόσμος μέσα μου
που κάποια που σου μοιάζει,
τον διαφεντεύει.
Μα δεν σου καίγεται καρφί
ούτε για μένα,
ούτε για τους κόσμους που κρύβω μέσα μου.

Υπάρχει ένας κόσμος μέσα σου
που κάποιος που μου μοιάζει,
ζει για να χαίρεσαι,
Μα δεν σου καίγεται καρφί
ούτε για σένα,
ούτε για την χαρά που κρύβεται σ αυτόν τον έρωτα.

Υπάρχει και ένας κόσμος έξω μας
που εσύ και εγώ
κάνουμε πώς δεν ξέρουμε τάχα,
πόσο πονάει η απόσταση.
Μα δεν σου καίγετε καρφί
ούτε για μας,
ούτε για την αλήθεια στην καρδία σου.

Πολλές αποστάσεις στέκονται ανάμεσα μας,
μα η πιο μεγάλη απόσταση ανάμεσά μας

είναι από την καρδία σου στο μυαλό σου. 

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Πεταλούδα

όμορφη που σαι πεταλούδα 
κι οι τέσσερις ψυχές σου
όμορφες.

την πρώτη
την δίνεις για το όνειρο
την ιδέα
την δημιουργία
γι αυτό γεννιέσαι
γι αυτό πεθαίνεις
Κλείνει ο κύκλος και σπάς το κέλυφος.

την δεύτερη
με το κορμί γυμνό στην Γή.
Να χαϊδεύει το χώμα σε κάθε βήμα
διψάς ολόκληρη για 
την εμπειρία 
γι αυτό γεννιέσαι
γι αυτό πεθαίνεις
Κλείνει ο κύκλος και κλείνεσαι μέσα σου.

Την Τρίτη
στην μήτρα του εγώ σου
πλάθεις το νέο σώμα σου
πληγωμένη από την εμπειρία 
ζητάς ελευθερία
γι αυτό γεννιέσαι
γι αυτό πεθαίνεις
Κλείνει ο κύκλος και ανοίγεις τα φτερά σου.

Την τέταρτη
με τα πόδια στο πρώτο στήριγμα
Επωάζεις το νέο εαυτό σου
τομοκρατημένη από την πτήση. 
Και τον γεννάς
γι αυτό γεννιέσαι
γι αυτό πεθαίνεις
Και αρχίζει απ την αρχή τον κύκλο σου.

και αυτή η πίκρα πεταλούδα
πίσω από κάθε σου χαμόγελο
είναι που έχεις τέσσερις ψυχές
για ξόδεμα στον έρωτα
και μονό μια ζητούνε οι εραστές σου.

όμορφη που σαι πεταλούδα 
κι οι τέσσερις ψυχές σου
όμορφες.

αν μου τις δώσεις 
δεν θα τις χάσεις 
να τις κρατώ όσο θα αλλάζεις 
γεννήθηκα.

αλίμονο

αλίμονο
κυλώ στο δέρμα σου , σκέψεις.
αλίμονο
στέκω ανήμπορος
με το πρόσωπο μου χωμένο στους μηρούς σου.
αλίμονο
ακούω μόνο την φωνή σου
και πόσο ακόμα πιο
αλίμονο
που για να σε ζήσω
αληθινά
αλίμονο
να κλείσω πρέπει τα μάτια μου.

αλίμονο
που αυτό συμβαίνει εν αγνοία σου
χτισμένο στην σιωπή και την περιφρόνηση.
που αλίμονο,
μου αξίζει
 λες.
Σχολιάζοντας κρυφά και με θυμό
Ε, αλίμονο
δεν είμαι και για αυτόν.

αλίμονο , έρωτα
ατύχησες
ο ιερέας σου αν και πιστός ,
αλίμονο,

 λίγος.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

καρδιές από χνώτα

Αφήνουμε στο χάδι του τζαμιού
όλες τις σκέψεις μας.
Κρύος καιρός και βροχερός
να σου παγώνει το κούτελο και την παλάμη,
όσο τα χνώτα σου γίνονται
χωράφι υδρατμών για να σκαλίσεις μια καρδιά.
Να την τρυπήσεις ,ύστερα,απ άκρη σ άκρη
μ ένα βέλος ανέξοδο
που στάζει αίμα.

Σ αγαπώ ,να ξέρεις κι ας μη σε νοιάζει.
Για τις σκαλισμένες καρδιές από χνώτα
στα τζάμια.

Κι ας μην τις είδα ποτέ,
κι ας μην ήταν για μένα

σ αγαπώ,να ξέρεις κι ας μη σε νοιάζει,
γιατί με την λίγη ζέστη από μέσα σου

ζωγράφιζες αίμα.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Όσο και γω

Κρατώ για σένα,
όλες τις πύλες της επικοινωνίας μου
ανοιχτές.
Η ελπίδα.
Η πίστη.
Και στην αγάπη,
στέκω ακίνητος.
Εκεί ποντάρω.
Έχω μια σιγουριά
πως μ αγαπάς.

Παρόλη την μέσα
και την έξω μου ασχήμια.
Έχω μια σιγουριά , πως μ αγαπάς .

Όσο και γω.

Απλά  δεν έχεις λέξεις
και φοβάσαι.
Και δεν έχεις ιδέα
πόσο πολύ

σου ανήκω

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Το βαλς της Αμέλειας

Πάλι με ξέχασες
αφέθηκες σε σκόρπιες υποσχέσεις της ζωής
κάτι καλύτερο
κάτι πιο βέβαιο
και σίγουρα για κάτι με κατηγορείς

πέρασαν κι όλας στην σιωπή
πέντε μήνες
δώδεκα μέρες
και εξίμιση ώρες
αλλά ποιος μετράει

Η βροχή σε θυμίζει
κάθε στάλα της
ταξιδεύει ευθεία στην καρδιά μου
να ποτίσει μνήμες
και αλήθειες
δεν μπορώ ν αγαπήσω κάτι άλλο
το προσπάθησα  

πάλι μαδώ λεπτό το λεπτό
τα φυλά του χρόνου
περιμένοντας να αποκαλυφθείς
μ αγαπά
δεν μ αγαπά

τι να περιμένεις,
το βάλς της Αμέλειας
μας έβρισκε αγκαλιά

δακρυσμένους
απέναντι 
στον φόβο ο ένας του άλλου


Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Στην απέναντι γυναίκα

Πώς με κοιτάς έτσι.
Μισό μέτρο άνθρωπος .
Και πώς με το βλέμμα σου
καθηλώνεις και παραλύεις το μυϊκό μου σύστημα.
Πώς με κοιτάς έτσι .
Μέσα σου δεσπόζει μια ασπρόμαυρή κόλαση ,
που θέλω να κάνω παράδεισό μου.
Πώς με κοιτάς έτσι .
σαν να μην περιμένεις τίποτα πια και από κανέναν ,
σαν να ανταπόδωσες μια κακιά πράξη.
εκδικήθηκες;
Τίποτα δεν πιστεύεις απ όσα λέω.
Πως με κοιτάς έτσι.
Σαν να είσαι δεμένη πάνω μου
με μια μοίρα που σιχαίνεσαι
κι ύστερα πάλι αν δεν είμαι εκεί , σε διαλύει η μοναξιά σου.
Πως με κοιτάς έτσι
κρεμασμένη σε ασπρόμαυρα κάδρα
ιλουστρασιόν θλίψη
αποτυπωμένη στιγμιαία.

Πως με κοιτάς έτσι
Γυναίκα
Ποια νομίζεις πως είσαι
και ήρθες να στοιχειώσεις την ασυδοσία μου
πως τολμάς και με κοιτάς έτσι
γυναίκα .
δεν με φοβίζεις

θα σε θάψω με την αδιάφορη, αγάπη μου.   


αφιερωμένο στην Τζάνις Τζόπλιν και την Κατερίνα Γώγου και την "Ελένη" μου για την ευκαιρία να τις ερωτευθώ παράφορα χωρίς ποτέ να δω βυζιά και κώλο .... πράγμα που ακόμα το αντιμετωπίζω ως ασθένεια.     

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Γράμμα

Έχω φανταστεί
το φιλί σου.
Και μου αρκεί
που αργεί.

Έχω φανταστεί
το φιλί σου.
Σαν βλέμμα που τρέμει
μπροστά στο σκοτάδι.  

Οπού κι αν πας
Οπού κι αν γύρεις το κορμί σου
Θυμήσου αυτό.
Έχω πρώτος, φανταστεί το φιλί σου.

Τίποτα 
δεν θα μας δέσει με τίποτα περισσότερο 
και με κανέναν. 

Ηρεμία και όχι ειρήνη


Νυχτώνει
και ξημερώνει
κάθε μέρα.
Ξανά και ξανά

Νευρικές μνήμες
εσύ εδώ , εσύ εκεί.
Αδύνατο να κάτσεις σε μια γωνιά της λήθης.

Τα πράματα κυλάνε ήρεμα εδώ
μα η σκέψη μου
είναι ανήσυχη
της λείπει η έννοια σου.

Ξέρω είναι καλύτερα έτσι.
Υπάρχει ηρεμία
Κάθε λογική μέσα μου
Ξερνάει κάθε μέρα αυτή την φράση
"Είναι καλύτερα έτσι."

Μπορεί,
μπορεί να είναι καλύτερα για σένα.
Για μένα δεν είναι.

Για μένα είναι καλύτερα να με πονάνε κάθε μέρα
τα λόγια σου,
να με σκοτώνει η αδιαφορία σου.  

παρά το κενό σου.

Μαζί σου, δεν έχω ηρεμία 
αλλά έχω ειρήνη.

Φανερώσου.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Μονόδρομος Έρωτας

"Πάνω απ όλα
ερωτεύτηκα το σκοτεινό σου βλέμμα
εκείνη την ανάγκη
για μοναξιά και σιωπή
που δέσποζε μέσα σου
σαν θάλασσα του χειμώνα.

Πίσω από τις λέξεις
έκρυψα την αδυναμία και τον φόβο μου
απέναντι στην υπεροχή σου
μέσα μου
που έκαιγε άηχα
κάθε προσπάθεια να πω την αλήθεια."

Ο κόσμος προχωρά
χάνονται οι άνθρωποι
βυθίζονται στην εμμονή τους να πραγματοποιήσουν
σκέψεις
να εντυπωσιάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό
και παραδίδουν την ευαισθησία
των αισθημάτων τους  
στον καιρό
στην λήθη
στην συνήθεια

Όμως δεν φεύγουν ποτέ
από τα βλέμματα που τους στοίχησαν
μιαν αλήθεια
και ένα σκοτάδι αλλόκοτο.

Αυτό το βλέμμα
τους καθυποτάσσει
σε μια ιδιάζουσα συνύπαρξη
στο μυαλό
και στην καρδία τους
σαν συναισθηματικός αυνανισμός.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Βαδίζω αγέρωχα

Βαδίζω αγέρωχα
Στο εντός μου σκοτάδι
Θωρώ για πίστη την άγνοια
για θυσία την ανάγκη

Βαδίζω αγέρωχα
 στο εντός μου σκοτάδι
με τα μάτια σε έναν κόσμο που ονειρεύτηκα
σε έναν κόσμο που έκτισα μέσα μου .

Βαδίζω αγέρωχα
Στο εντός μου σκοτάδι
Κουνώντας που και πού τα χέρια μου
Ψηλαφώντας κορμιά παράλληλα  

Βαδίζω αγέρωχα
στο εντός μου σκοτάδι
μόνος
σαν τίμημα που βαδίζω αγέρωχα. 

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Θυμήσου με

Αλλάζει ο κόσμος μάτια μου
και μέσα μας
και έξω.

Θα έρθουν στιγμές
που το χέρι μου  
θα είναι το μόνο σου σταθερό σημείο.
Στιγμές που
όλοι θα τους προδώσουμε όλους
και σύ ακόμα.

Αλλάζει ο κόσμος μάτια μου
όπως τα χρόνια κυλούν.
Κι ο θάνατός κάνει την πρώτη του εμφάνιση
στην σκάλα της ζωής.
Όταν οι στόχοι και οι ελπίδες μας, 
αυτοκυριχτούν μάταιες.

Κρατά το χέρι μου
με το σώμα
ή με το μυαλό σου.
Κι όταν ο θάνατός
αμετάκλητα
ρίξει πάνω μας  
την μόνη αλήθεια της ζωής.


Θυμήσου με.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Υπάρχουν Μυστικά



Υπάρχουν μυστικά,
στις καρδιές μας μέσα θαμμένα.
Που αντιστέκονται στον χρόνο.

Λόγια μεγαλύτερα από το μπόι του θάρρους μας,
αποστάσεις για ένα φιλί που δεν διανύθηκαν,
εγώ που αρνήθηκαν να γίνουν εσύ,
φωνές πάθους που αγνοήθηκαν.

Υπάρχουν μυστικά,
στις καρδιές μας μέσα θαμμένα.
Που ανθίζουν τις νύχτες,

και θα ανθίζουν , μέχρι να μας λυτρώσει η αλήθεια τους.

 

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Hasta La Victoria Siempre

Ο αιώνας κοιμήθηκε
και μαζί του κοιμήθηκε κάθε κύτταρο δικό μας.
Ο ύπνος σαν μεσημεριάτικός
σε αναπαυτική καρέκλα του κήπου.
Θες η ζέστη
θες η αφόρητη ησυχία.
Κοιμηθήκαμε.

Και ξάφνου μας ξυπνούν αλαλαγμοί
φωνές πολέμου
παιδιά που κλαίνε , απ άκρη σ άκρη στον κήπο μας.

Όλοι έχουν μιαν αιτία ,
ένα δίκιο να υπερασπίσουν
με θάνατο
και μεις που κουβαλάμε την αλήθεια στις πλάτες μας
κοιμιζόμασταν.

Δεν πειράζει.   

Ήρθε ή ώρα
σήκω.
Όταν οι άλλοι νομιμοποιούνται να σκοτώσουν για μιαν ιδέα καρφωμένη στο κεφάλι τους .
Ήρθε η ώρα
σήκω
εμείς θα νομιμοποιήσουμε τον θάνατό στην ιστορία , πεθαίνοντας για την αλήθεια.

Hasta la victoria Siempre.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Αltέρως ή η διαδικασία του ουρανού.

Λογιάζω το πέρασμά σου από την ζωή μου,
ως θαύμα.
Το λίγο αυτό ταξιδάκι,
της επιθυμίας και της απροθυμίας.
Θαύμα το λογιάζω .
Τι να σου πω,
άκουσα κάπου
πως τάχα για μένα αδιαφορούσες.
Αστείο πράγμα ,
λίγοι γνωρίσουν ,
ίσως εγώ μονάχα,
πώς μου δώκες ότι πολυτιμότερο είχες, 
άηχα όνειρα.
Άκουσα κάπου πως με άντρες άλλους
έπλενες την μυρωδιά μου
από πάνω σου.
Αστείο πράγμα ,
λίγοι γνωρίσουν ,
πόσο αυτή η μυρωδιά 
σου έκαιγε το δέρμα.
Κάποιος μου είπε,
πόσο πνιγμένη σε έκανα να νιώθεις,
ποσό απελευθερώθηκες .
Αστείο πράγμα
λίγοι γνωρίσουν ,
ίσως εγώ μονάχα,
πως μπροστά μου στάθηκες γυμνή
ψυχή μονάχα,
πως φόρεσες φτερά αδοκίμαστα
ανέβηκες στον λόφο των ψηλότερων προσδοκιών,
και πριν να πέσεις στο κενό,
με κοίταξες.
Και γω σε έσπρωξα.

Λίγοι γνωρίζουν
πως μου χάρισες το πρώτο σου φτερούγισμα,
σαν έπαψες να είσαι χρυσαλλίδα.
Και να πετάξεις τόλμησες.

Όλοι δοκούν πως ήρωας γεννιέσαι ,
εσύ και γω γνωρίζουμε,
πως είναι το να στέκεσαι γυμνός
με την ψυχή στα χέρια,
και μια σκληρή φωνή ,σαν εντολή
πέσε
να λέει.

πόσος χρειάζεται έρωτας ,
πόσος χρειάζεται θάνατος και πόση ανάγκη
και πόσο δάκρυ,
από ζώό που σέρνεται στην γη

φτερά να βγάλεις.
Και να τολμήσεις ουρανό.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Επανεκκίνηση

Κρατώ στα μάτια τα κλειστά
ένα δικό σου ενσταντανέ
του κοριτσιού
μ ένα αφηγηματικό χαμόγελο
και τα χέρια ανοιχτά
να χωρέσουν τον κόσμο όλο
αγκαλιά.

Πώς πέρασε ο καιρός
να σε πολεμάω με την αγάπη μου.

Να μην θυμώσουν τίποτα
αυτό θα αρκούσε
ούτε σε θέλω
ούτε μπορώ
ούτε όχι
ούτε μεγάλα λόγια
ούτε μικρά.

Να μην με γνώριζες
αυτό θα αρκούσε.
ούτε όνομά να ήξερες
ούτε ποιος είμαι
ούτε το πως
ούτε το τι
και το γιατί.

Και κάπου απέναντί μου
απλά να κοίταγες την θάλασσα.
Ενώ ξεφύλλιζες ένα περιοδικό
μηχανικά
ρουφούσες το τσιγάρο σου
νωχελικά
και έσβηνες με την γλώσσα από τα χείλι σου
μια στάλα από καφέ.

Πρώτη φορά να σ έβλεπα
και την ανάσα να μου έκοβες
πρώτη φορά.

Να μην θυμώσουν τίποτα
από μένα.
Αυτό θα αρκούσε.
Ούτε καλό
ούτε κακό.

Και εκεί απάνω
ανάμεσα σε θάλασσα , τσιγάρο και καφέ
να σου λεγα την πρώτη μου κουβέντα.

Κι όπου μας έβγαζε.





Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Δεκαπενταύγουστος

Με το σεντόνι μια ανυπόφορης ζέστης
ξετυλίγεται το δράμα αυτού του καλοκαιριού.
Βράζει ο τόπος ,
μέσα μας βράζει η απελπισία και το αδιέξοδο,
έξω ο ήλιος φορτίζει την ατμόσφαιρα.

Μέσα σε τούτη την ψυχοβόρα κατάσταση
προσπαθώ με αγωνία να θυμηθώ γιατί ήθελα τόσο να σε φιλήσω.
Ενώ παρακολουθώ να καταρρέει το σύμπαν
γύρω μου,
το μόνο που καταφέρνω να αναρωτηθώ
είναι γιατί αρνήσε να καταρεύσεις εσύ ,
εντός μου,
γιατί δεν μπορώ να σε καταργήσω,
τι σου βρίσκω,
τι μου λείπει και το έχεις εσύ;

Ο κόσμος συνεχίζει
τα νευρά τεντωμένα
ανασφαλείς
σε μια απέραντη κρίση
που απαιτεί έναν χαρακτήρα
που δεν χτίστηκε ποτέ κι από κανέναν μας.

Κλείνω τα μάτια
και κρεμάω πάνω σου
μια ελπίδα.
Σαν να κρατάς το κλειδί για κάποιο μυστικό
συναίσθημα.
Σαν αυτό που είσαι
να ξεκλειδώσει αυτό που είμαι
αυτό που περιμένω να γίνω.

Και αυτή η ζέστη
βράζει μέσα μου την επιθυμία
που σαν λόγος
σήμερα
θυμίζει 

ν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, 
ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· 
μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, 
καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, 
ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν



  

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

Το τρίγωνο του φεγγαριού.

Με κέντρο κοινό 
το βλέμμα στο φεγγάρι.
Αγάπη μου, 
καμιά απόσταση δεν θα νικήσει.
Ούτε μέσα,
ούτε έξω.
Εκεί είναι ο τόπος μας,
τρεις γωνιές.
Μιαν εσύ,
μιαν εγώ
και μια το φεγγάρι. 

Μιαν εσύ,
μιαν εγώ
και μια το φεγγάρι.
Και μεταξύ μας 
ούτε λόγος, Αγάπη μου.
Ξέρεις 
και ξέρω.
Και δεν θα νικήσει ούτε ο χρόνος 
ούτε η λησμονιά.

Θα ζούμε μια ζωή 
κι ύστερα μιαν άλλη 
κάθε βράδυ.
Εκεί είναι ο τόπος μας,
τρεις γωνιές.
Μιαν εσύ,
μιαν εγώ
και μια το φεγγάρι. 
Και μεταξύ μας 
ούτε λόγος.

  

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Έχει όνομα ο έρωτας

Για τον καθένα ο έρωτας
έχει ένα όνομα
το κρύβει στα κατάβαθα
της ύπαρξης του
σαν μυστικό, σαν αδυναμία
το θάβει
σε μια απέλπιδα προσπάθεια
ν αντέξει
την ζωή που εξελίσσετε

ο έρωτας συνήθως είναι θύμα
των δημοσιών σχέσεων
των άλλων και των προσδοκιών τους
των μέσα μας , φόβων

Για τον καθένα ο έρωτας
έχει πρόσωπο
που το γρονθοκόπησαν ανάγκες
και βία ιδιοκτησίας
λόγια απέραντα το έθρεψαν
και πράξεις ανείπωτες
το βίασαν

Ο έρωτας, για τον καθένα
έχει στιγμές
εντός
και εκτός
στις στιγμές εντός, σαν παραμύθι εκτυλίσσετε
φεγγοβολώντας , αστράφτει ο,τι καλύτερο έχουμε
και όλα του φαίνονται να λέν “είσαι για μένα”
στις στιγμές εκτός, σαν εφιάλτης , διψώντας για αίμα
τρέφετε απ τον εγωισμό, οτι και αν γίνετε
ακούει πάντα ,“δεν μου κάνεις”

Έτσι , πεθαίνει ο έρωτας
από την ασυνέπεια μας
να είμαστε ίδιοι
μέσα κι έξω.
Και τ όνομα του
και το πρόσωπο του
τα θάβουμε μέσα μας

και μαζί του θάβουμε
τις στιγμές του εντός μας
και φοράμε πανοπλία τον εφιάλτη
των πράξεων μας, τις στιγμές εκτός

απο φόβο,
γιατί, πόσους έρωτες αντέχουμε να θάψουμε.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Σαν θα γεράσεις του Ουίλιαμ Γέητς (μετάφραση Δημήτρης Καλούπης)


Σαν θα γεράσεις και γκριζάρεις και κουραστείς
στο πλάι του τζακιού σου σαν σταθείς , πάρε ετούτο το βιβλίο
Διαβαστό αργά, και την φρεσκάδα ονειρέψου
που χαν τα μάτια σου και την βαθειά σκιά τους.

Πόσοι δεν ερωτεύθηκαν τις λαμπερές στιγμές σου,
και με έρωτα αληθινό ή ψεύτικο την ομορφιά σου αγάπησαν.
Ένας όμως αγάπησε τον θείο αναζητητή , της ψυχής σου
και ερωτεύτηκε τις θλίψεις των αλλαγών ,στο πρόσωπο σου.

Γύρε στην φλογισμένη πυροστιά σου,
ψιθύρισε, ίσως με λίγη θλίψη, πως η αγάπη ανέμισε
και έγινε ριπή για των βουνών τις κορυφές
και κρύψε το πρόσωπο του μέσα σε ένα σμαρί από άστρα.

When You Are Old
By William Butler Yeats

When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Άννα


έμαθα έναν Χριστό
άντρα
ντυμένο στην αφοσίωση.
Έγινα ένα με το καθήκον
την αγιοσύνη της υπηρεσίας στον επερχόμενο Θάνατο
και την θλίψη.
Γυναικεία ,αρνούμενη κάθε άλλο έρωτα
από αυτόν του ίδιου του Θεού.
Και ο Χριστός πήρε την θέση του στον Σταυρό.

έμαθα έναν Άνθρωπο
άντρα
ντυμένο την αυταπάρνηση.
Παντρεύτηκα το καθήκον
την αγιοσύνη της υπηρεσίας για μια νίκη στον Θάνατο.
και την φθορά.
Γυναικεία, αρνούμενη τα παιδικά μου όνειρα,
για τον πραγματικό Άγιο, τον Γιατρό.
Και ο Χριστός έγινε μια γλυκιά ανάμνηση.

έμαθα τον εαυτό μου
άνθρωπο
ντυμένη όλες τις ανάγκες που αρνήθηκα.
Γύμνωσα το κορμί μου
για την ιερότητα της υπηρεσίας απέναντι στην ζωή.
και την ύπαρξη.
Γυναικεία, αρνούμενη κάθε προηγούμενο ψέμα που είχα πει στον εαυτό μου,
για την χάρη του Ποιητή και για τον έρωτα.
Και ο Χριστός αναστήθηκε μέσα μου.

Πριν απο μερικά χρόνια, στα πλαίσια μιας εκπαίδευσης των Προσκόπων βρέθηκα στο Σανατόριο του Πηλίου που με ξενάγησαν φίλοι, στο ερηπομένο πια, μνημείο και την Ιστορία του. Ιστορία που το δένει με τον ερώτα του Άγγελου Σικελιανου και την γυναίκας του Άννας, η οποία άφησε τον Γιατρό συζηγό της και το έργο τους στο σανατόριο .... για την Αγάπη του Αγγέλου Σικελιανού. Το ποιημά γραφτηκέ με αφορμή εκείνη και την ζωή της.

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Με αφορμή την σιωπή



Η σιωπή
σε καθιστά στόχο ακίνητο
σε κάθε είδους ερμηνεία.
Για άλλους είναι σοφία
και για άλλους ηλιθιότητα.
Για μένα αμηχανία
και πληγή ανοιχτή.

Η σιωπή
σου δίνει χρόνο
να δεις αν έχεις ή δεν έχεις.

Η σιωπή
λυτρώνει απ την αλήθεια
και τον πόνο που σε υποχρεώνει
να ζήσεις
ή να προκαλέσεις.

Η σιωπή έχει πατρίδα
την μοναξιά.
Και φίλους την ενοχή και την αδράνεια.
Μονή της σωτηρία τα λόγια.

Τα λόγια
σε καθιστούν γυμνό, στον κάθε ένα.
Σε κάθε μνήμη δυνατή.
Για άλλους είναι σοφία
και για άλλους ηλιθιότητα.

Τα λόγια
σε φέρνουν
προ τετελεσμένου.
Έχεις δεν έχεις.

Τα λόγια
λυτρώνουν,όσο κι αν δεν φαίνεται, απ το ψέμα
και την ελπίδα που σε υποχρεώνει
να ζήσεις
ή να προκαλέσεις.

Τα λόγια έχουν πατρίδα
την συναναστροφή.
Και φίλους την υποκρισία και την αλαζονεία.
Μόνη τους Σωτηρία οι πράξεις.

Οι πράξεις
σε καθιστούν ένοχο απέναντι σε όλους.
Με λόγια και με σιωπή.
Αναμφισβήτητα οι πράξεις
σε κατηγοριοποιούν ως παράνομο και επικίνδυνο.
Για ότι και να προκαλέσεις
κακό ή καλό.
Κατηγορείσαι ως δόλιος.
Και πάντα ανεπαρκής.

Πατρίδα σου ο εαυτός σου
δεν έχεις φίλους , όμως μπορείς να βρεις συνεργάτες.
Αρκεί ν αντέξεις την φλυαρία ή την σιωπή τους.

Οι πράξεις δεν σώζονται με τίποτα.
Όμως αθροίζονται , ζυγίζονται και μετριούνται.
Απ την ψυχή σου.

Και κάθε βράδυ βγάζει αποτέλεσμα
κοιμήσου ή μην κοιμηθείς.

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Στο τέλος


Στο τέλος θα συναντηθούμε
όταν τα τείχη της σιωπής
δεν θα έχουν τίποτα άλλο να πουν

μιαν ανοιξιάτική μέρα στην θάλασσα
με τα σύννεφα να ξαπλώνουν τεμπέλικα
μες το γαλάζιο τ ουρανού

και μόνο τότε
θα καταλάβεις
πόσο μόνο με άφησες

και μόνο τότε
θα καταλάβεις
πόσο σε στερήθηκα

καμία ευθύνη δεν σου καταλογίζω
είναι απλά
ο πόνος
που η αλήθεια είναι μόνο μια στιγμή
στο τέλος

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Your left hand man


hey

το σκέφτηκα
θα κρατήσω το αριστερό σου χέρι

αν θες
 
με το δεξί κρατάς την ενοχή σου
τον άντρα βιτρίνα σου

εγώ θα μείνω για τ' αριστερό σου χέρι
για όποτε θες

όταν κλαις
όταν γελάς
στις στιγμές που δεν θες να είσαι μόνη
και θες να ξεχαστείς

θα χτίσω έναν κόσμο
για μένα και για σένα
για όσο έρχεσαι

η ζωή μου
η ζωή σου

εγώ
your left hand man
not your ego
but your hideout

ανεβωκατεβένωντας την παλίρροια της καρδιάς σου
όταν θες να ξεκουράσεις τα πόδια σου
και την πλάτη σου

όταν θες να νιώσεις μοναδική

όταν θες έναν άντρα στο αριστερό σου χέρι. 

 

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

ο Έρωτας κι η Πεταλούδα


Στην αρχή ήταν το χάος
ύστερα στο χάος γεννήθηκε μία ανάγκη
ένα φτερούγισμα από δύο μεταξένια φτερά
έρωτας

ύστερα το χάος
πάχυνε την ύπαρξη του και έγινε μέρος γη
μέρος χάος
έτσι το χάος
κοίταξε την γη
και ένα μεταξένιο φτερούγισμα
μια καινούρια ανάγκη γεννήθηκε

έρωτα διέταξε
ακούμπα την γή

ο έρωτας ακούμπησε την ύπαρξη του στην γη
μια ανάγκη γεννήθηκε μέσα του
ένα μεταξένιο φτερούγισμα
ξάπλωσε μέσα της
χρόνια
μέχρι που έγινε ένα μαζί της

και η γη ξύπνησε
γέμισε ζωή

το χάος πλημμύρησε πάλι από
μιαν ανάγκη
ένα μεταξένιο φτερούγισμα
και νερό άρχισε από μέσα του να τρέχει πάνω στην γη

κι ο έρωτας ξύπνησε
κι η γη γέννησε
και το χάος έλαμψε

και τότε ο έρωτας είδε τα μεταξένια φτερά
και ζώστηκε δέρμα και μυς και κόκαλα και αίμα
για να τα πιάσει

έγινε νύχτα , έγινε πρωί
φορές επτά
βδομάδα πρώτη

Το χάος κουράστηκε
η γη κουράστηκε
ο έρωτας έκλεισε τα σάρκινα μάτια του

δυο μεταξένια φτερά
γύριζαν γύρω από τον έρωτα

όμορφος σκέφτηκαν
και άρχισαν να ρουφάν από το πλάι του
αίμα και κόκαλα και δέρμα και μυς
και τα μεταξένια φτερά ζώστηκαν σάρκα
για τον έρωτα

και ο έρωτας ξύπνησε
ως άντρας
και είπε ακουμπώντας τα μεταξένια φτερά που ζώστηκαν σάρκα
ανδρίδα είσαι

κομμάτι μου είναι αυτό
σάρκα από την σάρκα μου
και αίμα από το αίμα μου

και την ακούμπησε
και την δάγκωσε
και την φίλησε
και έγιναν ξανά μια σάρκα, για λίγο.

Και ένοιωσε εκείνος για λίγο ένα μεταξένιο φτερούγισμα
και ένοιωσε εκείνη για λίγο τα φτερά της, ξανά.

και την κοίταξε
και τον κοίταξε

πεταλούδα την είπε

και άνθισε η γης
και μεταξένια φτερά γέμισαν τον ουρανό
και χαμογέλασε










Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Το πρωινό σου κέφι


Απ όλα όσα μου λείπουν από σένα
τίποτα δεν είναι
βαθύτερα αναγκαίο στην ύπαρξη μου
από το πρωινό σου κέφι.

αυτό που μου θύμιζε
πριν τον καφέ και το τσιγάρο
ότι υπάρχουν άνθρωποι
ευτυχισμένοι
απλά που ξυπνήσανε.

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Γενηθήτω το θέλημα σου

Φτάνει ένα κομμάτι σου
να συνταράξει την μέσα μου ισορροπία,
την ψευδαίσθηση ότι τάχα μου
δεν έχω τίποτα από σένα πάνω μου
δεν φέρνω τίποτα από σένα μέσα μου

Αγωνιώ
καίγομαι
φουντώνει η εντός μου κόλαση

Φτάνει ένα κομμάτι σου
πεταμένο κάπου.
Σε έναν δρόμο μισοτελειωμένο
να γδέρνει την άσφαλτο νωχελικά.
Ένα μοναχά κομμάτι σου
να μου θυμίσει όλη την ομορφιά
που δεν με θέλησε.

όλη αυτή την ομορφιά
που γίνηκέ μέσα μου κόσμος.

Φτάνει ένα κομμάτι σου
να με ολοκληρώσει
ως θέληση.

Φτάνει ένα κομμάτι σου
να μου θυμίσει
πως η  ομορφιά αυτή
με αποκλήρωσε ως θέλημα.

Έστω

Ας γίνει έτσι.
Ας κλείσει ο κύκλος
με αίμα , με χώμα
με άσφαλτο,με σιωπή.

Γενηθήτω το θέλημα σου
Ως εκ των υστέρων
Και επί της αρχής

Κάθε μνήμη ολόκληρη
ας γίνει κομμάτι

Κι ύστερα κομμάτι το κομμάτι
ας γίνει λήθη.







Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Σκοτεινός ήλιος

Ένας ήλιος σκοτεινός
ανατέλλει μέσα μου
κάθε πρωί

Φυλακίζει ελπίδες
στις σκοτεινές του ηλιαχτίδες

Περιμένω ν΄ακούσω την φωνή σου
μα η σιωπή σου
είναι εκκωφαντικός θόρυβος

Γυρίζω το βλέμμα μου
να αρπάξω από κάπου την μορφή σου

μα είσαι μόνο μέσα μου

κλείνω τα μάτια μου
ανασκουμπώνω τις σκέψεις μου
κλειδώνω τα θέλω μου

δεν πας πουθενά

στέκεις εκεί
σαν απειλή

Ένας ήλιος σκοτεινός
ανατέλλει μέσα μου
κάθε πρωί

κι ότι θυμάμαι από σένα
σπινθηρίζει
στον αφώτιστο μου, κόσμο

τρέφομαι από μνήμες
και ψευδαισθήσεις.

Γυρίζω το βλέμμα μου
να αρπάξω από κάπου την μορφή σου

μα δεν μου έδωσες ποτέ
ετούτο το δικαίωμα.