Ψάξε ενά ποίημα

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Εξαρτημένος

Ανήκω σε κείνο το ασκέρι
των ανθρώπων
που κάνουν χρήση
ενδοφλέβια
από ουσίες μυστικές και απαγορευμένες

ένα δράμι αλήθεια
διαλυμένη σε κουτάλι μεταλλικό
με πίστη και ελπίδα

Φυτεύω στον κήπο μου
λιβάνι και θυμάρι
και στους καπνούς τους συχνά
αφήνω το μυαλό μου  
να κουράζεται στην σκέψη,
πως η ζωή μπορεί να μην είναι αυτό μόνο

Ανακατεύω αγιασμό
με δάκρυα από γυμνούς μετανάστες
που αποτελούν απειλή
και φτιάχνω το δικό μου αψεντί.

Έτσι ζω
αντικριστά από τον κόσμο των ανθρώπων
και τις φτηνές δικαιολογίες τους
τις ιδεολογίες τους

με την απορία
αν αυτές οι ουσίες με πέρασαν απέναντι

ή αν απέναντι οι ουσίες αυτές είναι τροφή.  

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

#φόβος

Περπατώ με το κεφάλι ψηλά
ανέμελα
δεν έχω μάθει να μου ανήκει τόσος αέρας
πρώτη γνώση
δεν υπάρχει  αλήθεια μεγαλύτερη
από την προδοσία

Περπατώ με το κεφάλι ψηλά
σφυρίζοντας
δεν έχω μάθει να μιλώ με μουσική
γνώση δεύτερη
όλοι είμαστε καμωμένοι
από όνειρο και δέρμα
   
Περπατώ με το κεφάλι ψηλά
πιστεύοντας
ότι αξίζω και γω κομμάτι ουρανού
γνώση τρίτη
όλοι οι νεκροί
κάποτε κάτι πίστευαν  

Σκύβω
ο φόβος σαν θάλασσα
καταπίνει την σκέψη μου
γνώση τέταρτη
μόνο με το κεφάλι ψηλά
δεν κινδυνεύεις να πνιγείς

από την θάλασσα μέσα σου  

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

έφυγες

Ετούτο το μεσημέρι
έχει τοποθετήσει μια γλυκιά θλίψη
ανάμεσα στα κύτταρα
του δέρματος
που τρέφει
η ραστώνη του ήλιου

έφυγες

και ξοπίσω σου
έτρεξαν ώρες αμήχανες
και στιγμές από ξένοιαστα καλοκαίρια
στην θάλασσα
στον ήλιο
στην αυλή την πίσω του παράδεισου

έφυγες

σούρουπο αυγουστιάτικο
μου σκιάζει το σώμα
να επουλωθεί
να αντέξει μια μέρα ακόμα
στον ήλιο
άκαφτο.  

έφυγες

Το κορμί ακίνητο
σε περιμένει

δεν έχει πια που αλλού να πάει.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

ευχέλαιο

Πολύ απολογήθηκα για μένα σήμερα
σε γνωστούς και φίλους,
σε σένα
κούμπωσα ανάμεσα στα λόγια μου
λέξεις
που μου είναι άγνωστες.

Θα προσπαθήσω
Ίσως αύριο
Καλύτερα έτσι
Μάλλον ναι
Ίσως όχι

Πολύ απολογήθηκα
σκεπτόμενος,  
ποινικοποιώντας τα συναισθήματα μου
τις σκέψεις μου.
Για να αρέσω,

αλήθεια;
έτσι σου αρέσω;

Ευχέλαιο ντυμένος
εκ γενετής    
να απολογούμαι,
ανήκουστο

αντέχω τον θάνατο
κάθε θάνατο
ακόμα και τον δικό μου
ίσως και τον δικό σου  

ας έλθει όποιος θέλει πίσω μου.

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

κι ύστερα τι

Σαν πέσουν τα φώτα του κορμιού
μια φράση μένει μόνο
κι ύστερα τι
σαν κραυγή που οργώνει την σκέψη και τις μνήμες  

θυμάμαι τον αέρα να μπερδεύει τα μαλλιά σου
τα μάτια σου λαμπερά
στο φώς του ήλιου
το χαμόγελο σου
το κορμί σου
να ζητά φιλί το φιλί

θυμάμαι πως έγειρες πλάι μου
να σταθείς
με το κορμί σου ορθό απέναντι στον κόσμο
έναν κόσμο εντός σου
που απαιτούσε υποταγή

κι ύστερα τι
σαν κραυγή που οργώνει την σκέψη και τις μνήμες  

κανένας καρδιά μου δεν μπορεί να απαντήσει

στο βάθος είναι ο θάνατος
η μόνη σίγουρη απαίτηση της ζωής.


Όλα τα αλλά είναι πιθανά.