Ψάξε ενά ποίημα

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Εσύ γιατί με κουβαλάς;

Λίγη σκόνη της νεραΐδας
και μια καλή σκέψη
αυτά χρειάζεται για να πετάξεις.
Αυτά μόνο.

Το  χώμα είναι η δική μου νεραιδόσκονη
στη σκηνή μου
στο σακίδιο μου
στα ρούχα των αδελφών  μου και τα δικά μου
όταν τινάζουν το μαντήλι.

Εσύ είσαι η καλή μου σκέψη
κλειδωμένη σε ένα ξύλινο κουτί
μ ένα τριαντάφυλλο
μια δακτυλήθρα
κι ένα παραμύθι για το φεγγάρι.

Όσο σκονίζω το μαντήλι μου
κι όσο σε σκέφτομαι
μπορώ και πετάω.   

Σταμάτα να έρχεσαι στα όνειρα μου
Και να ρωτάς τι θέλω από σένα.

Να πετάω θέλω.
κι εσύ είσαι προϋπόθεση.
Εσένα τι σε νοιάζει εγώ τι θέλω;
Εγώ γνωρίζω γιατί σε κουβαλάω,

εσύ γιατί με κουβαλάς; 

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

/εγώ δεν είπα τίποτα/

ξέρεις
όμορφη είσαι
όπως σε θυμάμαι
τυλιγμένη σε μια φλισένια κουβέρτα
με το τσιγάρο στο χέρι
και τον καπνό
ανάμεσα στα μάτια.

Κουραστική που είναι η ζωή
σε φορτώνει προσδοκίες
κι ύστερα
σε κοιτά
με σηκωμένο το ένα φρύδι
και σου αντιμηλά
/έγω δεν είπα τίποτα /

πως γίνετε να τα καταλαβαίνω όλα λάθος

ξέρεις όμορφή είσαι
στα κοντά σου φορέματα
και τα μπλουζάκια
με τον ήλιο στην πλάτη
και τα μαλλιά μακριά
με βγαλμένη την γλώσσα
με τα χέρια στους γοφούς
με το βλέμμα στο άπειρο
με τα πόδια διπλωμένα στο στήθος
με τα χέρια στον τοίχο
με το βλέμμα σου πάνω μου
με το βλέμμα μακριά μου
βαμένη
άβαφή
γυμνή
ντυμένη

γελώντας δυνατά
χαμένη στην σιώπη
κοντά
μακριά
στην ζωή σου
στην ζώή μου

στον ερώτα
στον θάνατο

ξέρεις όμορφη είσαι
/εγώ δεν είπα τίποτα/

το ξέρω

εγώ τα είπα, όλα

εγώ το ξέρω
όμορφή είσαι

κι αν σπάσεις κάποτε
την αλήθεια που κρύβείς

πάνω μου

αν πείς
οτι πείς
αν κάψεις τις ενοχές
και λιώσεις τους φόβους
αν φωνάξεις

κάτι , οτιδήποτε
καλό ή κακό

θα καταλάβεις , ποσό όμορφος είμαι κι εγώ.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Χωρίς Πατρίδα

Δύο μάτια είναι η πατρίδα μου
που κοιτούν τον κόσμο
άφοβα κι απορημένα.
Δυο μάτια που δεν ντρέπονται
να κλάψουν
χωρίς λόγο , απλά επειδή γέμισαν από συναίσθημα.

Δυο χέρια είναι η πατρίδα μου
με δάκτυλα μακριά
περιποιημένα.
Σημαδεμένα ανεξίτηλα
με σημάδια
που όρισε η καρδιά και το μελάνι.

Μια φωνή είναι η πατρίδα μου
που μέσα σε κάθε γέλιο της
κρύβει μια ιδέα θλίψης.
Που κάποτε
την άκουσα να λέει

το όνομα μου πίσω απ την φράση «σ’ αγαπώ». 

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Η ομηρία των στιγμών

Κάθε φορά που λέω τα όνομα σου
το συνοδεύει
μια ένταση
που δεν την καθορίζω
συνειδητά.

Κρίμα δεν είναι
που την ένταση που θέλουμε ν ακούσουμε
στο όνομα μας
την λένε χείλη αδιάφορά.
Χωρίς να ξέρω
Το γιατί
ακριβώς .
Θέλω συγγνώμη να σου πω
που έχω την σωστή ένταση
αλλά τα λάθος χείλη.

Κρίμα που δεν μ αγάπησες ποτέ
και πήγε τόση ένταση χαμένη.

Σ είχα τόσο καιρό
όμηρο στις σκέψεις μου
περιμένοντας ένα φιλί
λύτρα
αγνοώντας πως
η απαγωγή

ήταν αδιάφορη

δεν θα σε επιστρέψω
όμως
θα κάνω υπομονή 
περιμένοντας η όμηρος εικόνα σου
στα χέρια μου
να σου λείψει τόσο

που να ζητήσεις 
την ζωή μου για αντάλλαγμα.



Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

έπ' Ανάσταση

Ας πάρουμε μιαν απόφασή τρελή
να τα ρισκάρουμε όλα
εσύ να τρέξεις
και γω να τρέξω πίσω σου
μέχρι να φτάσουμε εκεί
που όλοι και όλα θα μοιάζουν σαν να μην έγιναν ποτέ.

Ας πάρουμε μιαν απόφαση τρελή
εσύ να με φωνάξεις
και γω να έρθω
να ντυθούμε ότι περισσεύει
να φάμε ότι έχουμε
κι υστέρα αφού με φιλήσεις και κοιμηθούμε μαζί
να γεννήσεις μια ζωή, άλλη.

Ας πάρουμε μιαν απόφαση τρελή
να με ζητήσεις στην ζωή σου
και γω να την φορέσω πάνω μου
να κρυφτούμε για λίγο από τον κόσμο
μόνοι μας
κι ύστερα δυνατοί και αγέρωχοι
να υποτάξουμε το παρελθόν

ας πάρουμε μιαν απόφαση τρελή
μια η ζωή
ένας εγώ

και μια εσύ 

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

κόκκινη κλωστη

μια κόκκινη κλωστή
δεμένη στην ανέμη
ήταν ο χρόνος και ο χώρος μας.

μ’ αγαπάς ακόμα;
τώρα που δεν μας ενώνει
κάποιο παραμύθι.

είναι σκληρό να είσαι συ
μια κακομαθημένη πριγκίπισσα
και εγώ απλά ένας βάτραχος.

μα πιο σκληρό απ όλα
πως τα φιλιά ως τώρα
δεν έχουν καμιά δύναμη μεταμορφωτική.

μ’ αγαπάς ακόμα;
εγώ ακόμα το ψάχνω

σ αγαπώ ή προσδοκώ μια μεταμόρφωσης



Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Σύ

Ένα αίνιγμα είναι όλα
το χτες,
το σήμερα,
το αύριο.

Τίποτα δεν μπορώ να υποσχεθώ.
Τίποτα δεν μπορείς να υποθέσεις.
Ούτε έρωτας, απλά.
Ούτε ανάγκη,απλά.
Ούτε ανάμνηση, απλά.
Κι όλα τούτα μαζί τόσο απλά.

εγώ κουράστηκα να πολεμάω
να δίνω ονόματα
εκεί που χωράει μόνο η διαίσθηση
και η άνευ όρων παράδοση

Στέκω χαμογελαστός , μπροστά στην σιωπηλή αμηχανία σου
στο βάρος που έχει ένα …σ αγαπώ και ένα μου λείπεις.
εγώ ευλαβικά τα φωνάζω κάθε βράδυ στο φεγγάρι
ανελλιπώς.
Κι ύστερα σου κάνω το χατήρι
κρύβομαι.
Κάνω πως δεν σε ξέρω 
για να μην ντρέπεσαι.
Που τόσο ερωτευθήκαμε. 

Εντύπωση μου κάνει
Ποσό πολλές σκέψεις χωράς
Μπροστά από την απόφαση να με φιλήσεις.

Για μένα όλα είναι απλά
Αρχίζω την ημέρα μου στην σκέψη σου
και στην σκέψη σου την κλείνω.
Στο ενδιάμεσο μεσολαβούνε λεπτομέρειες. 

Δεν βρίσκω κανέναν λόγω να υποκρίνομαι 
τουλάχιστο σε μένα και σε σένα.

μεγάλωσα πολύ για να πιστεύω 
πως οι φόβοι μου θα φύγουν άμα κλείσω τα μάτια μου.
και ζω αρκετά ανάμεσα στον κόσμο
για να φοβάμαι το σκοτάδι.

Κι είμαι μικρός πολύ
έτσι αισθάνομαι,
να μην με συναρπάζουν οι φόβοι μου και το σκοτάδι


Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

αν άκουγες

Αν είχα δύο ανάσες
Να πω κάτι
Αν άκουγες
Θα έλεγα ευχαριστώ

Ότι κι αν θέλησα από σένα
Μου το χάρισες σε ένα χαμόγελο
Στα βλέμματα του θαυμασμού
Σε λόγια σε φίλους και γνωστούς για μένα

Αν είχα δύο ανάσες
Να πω κάτι
Αν άκουγες
Θα έλεγα συγνώμη

Που δεν διεκδίκησα στην ώρα τους
Ένα φιλί
Ένα σώμα κι ένα όνειρο

Ο άνανδρος. 

για σένα και για μένα

Σε μυρίζω στον άνεμο
τον βορεινό.
Νιώθω τα χείλη σου
σε κάποιο του καφέ ποτήρι
Ύστερα σε θυμάμαι
σχηματίζω την εικόνα σου
κομμάτι, κομμάτι.

Κατ αρχήν τα μάτια σου.

κι ύστερα ο κόσμος.