Επικήδειος στην λαίδη Κατερίνα

Αναμιγνύω μέλι από αναμνήσεις

και καραμελόχρωμα από εμπειρίες

χωρίς εσένα θα διαβώ αυτόν τον χρόνο .

Και πρέπει να φτιάξω μόνος μου ζεστά φιρίκια ζωής .

Άραγε θα θυμάσαι , εκεί που είσαι

τον μπαλεζέ μας ,

την όμορφή ξανθούλα που είχε κινήσει από ψες αργά , να πάει στην ξενιτειά.

Το τζάκι αγκαλιά ,

τον «προρδομυριστή» και τον «φτωχό Βασιλιά» .

Και τώρα ποιος θα με κυνηγάει με το γάλα απ τον ζοχό

για να μην με τρώνε οι τσουκνίδες ;

Ποιος θα μου βάζει πενικιλίνη από εκείνο το κίτρινο και καφέ σωληνάριο

παντού , σε κάθε πόνο.   

Ποιος θα με λέει Πρίγκιπα ,  

κάθε φορά που θα φοράω την στολή απ τα λυκόπουλά .

Ποιος θα μου ψήνει τυρόπιτα ,  για να φύγει ο πυρετός

και ποιος θα με σταυρώνει όταν φεύγω από το σπίτι .

Κάθε άνθρωπος , αξίζει έναν άνθρωπο δικό του.

Να τον αγαπά χωρίς περιορισμούς απόδοσης , καλής ή κακής .

Να του μαγειρεύει

Να του σιδερώνει

Να του πλένει

Να του ράβει κουμπιά , όχι γιατί πρέπει , αλλά γιατί θέλει .

Γιατί στον πόλεμο της ζωής τον θέλει πλυμένο σιδερωμένο και κουμπωμένο

γιατί δεν πάει μόνος του

αλλά τον στέλνει .     

Εσύ έφυγες με γεμάτη ζωή στα 93 σου χρόνια

Για να μου πεις στα 35 μου πόσο άδεια είναι ή δική μου .

Στα γενέθλια ενός Ακέλα (Για τον αδελφό μου Νεκτάριο)

Γράφω με μελάνι καραμέλας

και σετ ζαχαροπλαστικής,

όλα εκείνα που για τ όνειρο μηλάνε

και περιμένω να μεγαλώσεις,

περιμένω να δω,

πως θα ξεφύγεις από το να γεράσεις.

Θέλω να είμαι ο δικός σου Πίτερ Πάν

και έχω στο αίμα μου κόκκους από περιπέτεια και ευθύνη.

Έτσι αρθρώνω το Σ αγαπώ,

κρατώντας στο στόμα μου σφυρίχτρα , για το καλό του παιχνιδιού σου.

Να σε δώ να νικάς όταν μπορείς

και όταν χάνεις να είμαι εκεί να σου δώσω χρόνο να ανδρώσεις.

Θα σε κοιτώ πάντα στα μάτια,

ορκίζομαι να μην σου λέω τίποτα,

ορκίζομαι να σκέπτομαι παιχνίδια και τραγούδια,

για το δικό σου το καλό

και το δικό μου.

Με λές Ακέλα και έχεις το χρώμα στη φωνή σου,

σα να λές  Μπακουκάν ή Γιουγκί Ο ή θάλασσα ή  Παγωτό ή Χριστούγεννα

και εγώ ακούω «Έχε με το νού σου».

Και τώρα εδώ μπροστά απ την τούρτα γενεθλίων μου,  

έχεις αρπάξει τα κεράκια.

Ποσό να είμαι;

Δέκα , είκοσι , πενήντα , εκατό.

Και μου απαντάς «είσαι όσο θέλω εγώ».

Μικρέ μου πρίγκιπα καλή μου πριγκίπισσα ,  ευχαριστώ .