Επικήδειος στην λαίδη Κατερίνα

Αναμιγνύω μέλι από αναμνήσεις

και καραμελόχρωμα από εμπειρίες

χωρίς εσένα θα διαβώ αυτόν τον χρόνο .

Και πρέπει να φτιάξω μόνος μου ζεστά φιρίκια ζωής .

Άραγε θα θυμάσαι , εκεί που είσαι

τον μπαλεζέ μας ,

την όμορφή ξανθούλα που είχε κινήσει από ψες αργά , να πάει στην ξενιτειά.

Το τζάκι αγκαλιά ,

τον «προρδομυριστή» και τον «φτωχό Βασιλιά» .

Και τώρα ποιος θα με κυνηγάει με το γάλα απ τον ζοχό

για να μην με τρώνε οι τσουκνίδες ;

Ποιος θα μου βάζει πενικιλίνη από εκείνο το κίτρινο και καφέ σωληνάριο

παντού , σε κάθε πόνο.   

Ποιος θα με λέει Πρίγκιπα ,  

κάθε φορά που θα φοράω την στολή απ τα λυκόπουλά .

Ποιος θα μου ψήνει τυρόπιτα ,  για να φύγει ο πυρετός

και ποιος θα με σταυρώνει όταν φεύγω από το σπίτι .

Κάθε άνθρωπος , αξίζει έναν άνθρωπο δικό του.

Να τον αγαπά χωρίς περιορισμούς απόδοσης , καλής ή κακής .

Να του μαγειρεύει

Να του σιδερώνει

Να του πλένει

Να του ράβει κουμπιά , όχι γιατί πρέπει , αλλά γιατί θέλει .

Γιατί στον πόλεμο της ζωής τον θέλει πλυμένο σιδερωμένο και κουμπωμένο

γιατί δεν πάει μόνος του

αλλά τον στέλνει .     

Εσύ έφυγες με γεμάτη ζωή στα 93 σου χρόνια

Για να μου πεις στα 35 μου πόσο άδεια είναι ή δική μου .