Ψάξε ενά ποίημα

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Σκοτεινά σε αγαπώ


(Σπουδή  στο σονέτο 17 του Πάμπλο Νερούδα )

Να σ αγαπώ σαν ρόδο και τοπάζι ,
σαν μπουκέτο από πύρινα γαρίφαλα.
-έτσι θές .
Όμως εγώ σε αγαπώ ,
όπως κανείς αγαπά το σκοτεινό εγώ του,
τα κρυφά , τους ίσκιους της ψυχής .

Σαν το τα φυτό σε αγαπώ ,
που δεν θ ανθίσει .
Αλλά που χάρη στην αγάπη αυτή
κρύβει στο στείρο σώμα του το άρωμά όλων εκείνων των ανθών
που δεν θα γίνουν.

Σ αγαπώ χωρίς να ξέρω τι , το πότε και το αν .
Ευθεία στην καρδία , χωρίς περιπλοκές .
Χωρίς καθόλου περηφάνια .
Έτσι σ αγαπώ , ελπίζοντας κανείς ποτέ να μην σε αγαπήσει έτσι.  
Μ αυτόν τον τρόπο τον δικό μου.

Αλλά γνωρίζω πώς εσύ δεν θα μπορέσεις ,
Πως άλλο χέρι θα βρεθεί στο στήθος σου  
και όχι το δικό μου.
Και πως το χέρι το δικό σου ,
 άλλο στήθος θα το στείλεις να ζεστάνει
και όχι το δικό μου.

Σκοτεινά σε αγαπώ
Και στην πιο τελευταία δική μου στιγμή .
Από αγάπη οίκτο ή συμπόνια .
Θα θελά το χέρι αυτό
να είναι το τελευταίο πράγμα που θα δώ ,


σκοτεινά, σε αγαπώ.


Soneto XVII

o te amo como si fueras rosa de sal, topacio
o flecha de claveles que propagan el fuego:
te amo como se aman ciertas cosas oscuras,
secretamente, entre la sombra y el alma.

Te amo como la planta que no florece y lleva
dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,
y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo
el apretado aroma que ascendió de la tierra.

Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni de dónde,
te amo directamente sin problemas ni orgullo:
así te amo porque no sé amar de otra manera,

sino así de este modo en que no soy ni eres,
tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,
tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.

Η σιωπή σου σε απάντηση μου .

Η σιωπή μου σε απάντηση σου
νεκρή συνείδηση
αδιαφορία
ίσως
μα
Η σιωπή μου σε απάντηση σου
δεν θέλω να σε ξέρω
να σε θυμάμαι  
κοιμάμαι μόνη  
φταις
ως

Η σιωπή μου σε απάντηση σου

Καταλαβαίνω όσα δεν νομίζεις , 
περισσότερα απ όσα ήθελές 
ή μπορείς να ξέρεις εσύ
απλά αλλιώς θωρώ 
την αγάπη και την 
σχέση , εντός ,
ως ελευθέρια 
μεγαλύτερο 
απ το έχω
χωρίς 
εγώ 
Η σιωπή σου σε απάντηση μου , ε και;



Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Απολιτίκ

Σε κοιτώ ευθεία στα μάτια
η σιωπή μου σου μοιάζει αδυναμία.

Παίζω το παιχνίδι σου.
Ακούω.
Περιμένω.
Χαμογελάω.
Υπακούω. 

Μ αρέσει που η σιωπή μου σε κάνει να νιώθεις αμήχανος
μ αρέσει που με λές απολιτίκ
Δεν έχω χρώμα.
Δεν έχω σημαία.
Σε κοιτώ ευθεία στα μάτια
και ονειρεύομαι το κακό σου.

Η σιωπή μου σου μοιάζει αδυναμία.
Εγώ περιμένω.
Οργώνω την σκέψη μου με λεπτομερές.
πότε γελάς , ποτέ κλαις , τι σε φοβίζει.
Απαριθμώ τις κινήσεις σου , τις αντιδράσεις σου 
Ονειρεύομαι.
Το τέλος σου.

Μου μιλάς για το μέλλον
Το μόνο μέλλον που σκέπτομαι , είναι το ματωμένο σου βλέμμα.
Μέσα μου η καταστροφή μοιάζει δημιουργία. 
Υπακούω
Νομίζεις πως φοβάμαι.
Πως κοιτώ το συμφέρον μου.

Σε κοιτώ.
Σε αναλύω.
Σκέπτεσαι πως δεν θα χτυπήσω ποτέ
Πως είμαι μια γενιά ανήμπορη.
Βλέπεις μια σιωπή στο βλέμμα μου.

Σε έχω ήδη σκοτώσει μέσα μου
αυτός ο θάνατος, είναι η σιωπή στα μάτια μου.
Απολιτικ
Κι όταν θα έρθει η ώρα
θα πεθάνεις και σύ .

Δεν εχώ χρώμα 
Δεν εχώ σημαία 
Δεν εχώ φωνή 
περιμένω 

να μην με φοβάσαι 
να με τρέμεις

είμαι απολιτίκ. 

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Σεπτέμβρης

Σεπτέμβρης
Και εντός μου φθινόπωρο , φυλλοβόλα συναισθήματα  .
Το κρύο χέρι της απόστασης,
η απουσία μιας όποια χαράς,
όλα προμηνύουν πως ο χειμώνας είναι εδώ
και καρτερεί να απλώσει την από καιρό σκληρή του άποψη.
Μόνος είσαι .
Θύμισες, από καλοκαίρια ανέμελά ,
προσδοκίες για Μάηδες με κρυφτό , μπουκάλα και τα πρώτα μπάνια.
Αυτά θα μένουν στα ντουλάπια του χρόνου  
Θα τ’ απλώνω να τ’ αερίσω στα κάγκελα της βεράντας των ονείρων μου
σκόρπια θα τα θυμάμαι και αόριστα.
Κάπου εκεί και σύ γερμένη στην κουπαστή που τα πρέπει
χτίσαν γύρω από την αγκαλιά μας .
Μόνη , ασύδοτα μόνη.
Να με κατηγορείς για όσα έπρεπε να συμβούν
και ποτέ δεν συνέβησαν .
Να με συνδέεις με καλοκαίρια που έμοιαζαν όλα απλά ,
πριν τα φθινόπωρά ρίξουν ελπίδες και θέλω  σε τσιμεντένιους δρόμους από πραγματική ζωή .
Εκεί που ζούσε ένας έρωτας
Γλυκός κι ανήσυχος .
Στα νησιά
Σε γλάστρες
Στην θάλασσα.

Στην ζεστή άμμο των μεσημεριών.