Εάλω

Πότε έγινες εφιάλτης ;
Ποτέ κύλισες μέσα μου σαν πικρό ναρκωτικό
Και πότε νίκησες την ανάγκη μου για χαρά
Αναλώνω την ημέρα μου σε μονολόγους
Με κανένα απέναντι ντυμένο σαν εσένα
Δεν σε φοβάμαι πια
Έμαθα να ζω παράλληλα με τις αναπνοές μου
Σε έναν κόσμο νεκρό
Πότε αγκαλιά
Πότε με το πρόσωπο που θυμωμένο να σου φωνάζει
Δεν απαντάς ποτέ
Δεν νιώθεις τίποτα
Πώς να νικήσω αυτή την αρρώστια
Πώς να ξεπεράσω αυτήν την απώλεια
Ρουφάω σιγά σιγά , ότι απέμεινε από μένα
Και προσπαθώ να καπνίσω κάτι από τα όνειρά που έκανα για μας
Πίνω γουλιές από πνιγμένα στον θυμό δάκρια
Και ανασύρω μικρές λέξεις από χαμένα τετράδια υποσχέσεων
Πως τόλμησα να πιστέψω στο εμείς
Πως έπεσαν τα τείχη μου
και τώρα σέρνομαι στις ανοχύρωτες ελπίδες μου
με τα στήθη ματωμένα και τα χέρια μου βρώμικα
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από να βλέπεις την πολιτεία των συναισθημάτων σου πνιγμένη στους καπνούς και στις λάσπες , στα ρημάδια
Δεν παραπονιέμαι
Απλά δεν εχώ πίστη πια
Ούτε ξίφος
Ούτε ασπίδα
Ούτε άλογο
Ούτε λευκό
Ούτε σπουδαίο όνομα
Ούτε λόγο να υπερασπιστώ τίποτα

Σε αναζήτηση μαμάς

Έλα να πετάξουμε
Δεν με νοιάζει πόσα όχι ακόμα θα μου πεις
Η σκιά μου θα έρχεται πάντα να κρυφτεί πίσω από το κρεβάτι σου
Θα παίρνω τις δακτυλήθρες
Για φιλία
Τα προσοχή και τα μη σου
Για σ αγαπώ και σε νοιάζομαι
Για σε θαυμάζω
Έλα να πετάξουμε
Στην χώρα του ποτέ δεν φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας
Κοντοί , χοντροί , άσχημοι , ψηλοί , λιγνοί , όμορφοι
Εμείς
Αποδεσμευμένοι από τις αλυσίδες τις εικόνας
Στους ισχυρούς δεσμούς της αδελφοσύνης
Έλα να πετάξουμε
Τίποτα δεν θα έχουμε δικό μας
Κι όμως θα μας ανήκει ο ουρανός και η Γή
Εγώ θα βάλω την νεραιδόσκονη
Και συ βάλε την καλή σκέψη
Έλα να πετάξουμε
Μην βγάζεις ούτε καν την νυχτικιά σου
Γυμνοί ήμασταν πάντα και θα είμαστε
Εμείς δεν έχουμε απόκρυφα
Δεν έχουμε ανάγκη από κάλυψή
Ότι δεν το θαυμάζουμε δεν το κοιτάμε
Κι ότι θαυμάζουμε θα το δούμε όσο και να το κρύβεις
Έλα να πετάξουμε
Και γω φοβόμουν κάποτε
Ο φόβος είναι παράξενο πράγμα μεταλλάσσετε δεν φεύγει ποτέ
Κάποτε φοβόμουν να πετάξω
Τώρα φοβάμαι μήπως δεν ξαναπετάξω
Κάποτε φοβόμουν πώς ίσως είσαι εσύ η καλή μου σκέψη
Τώρα μήπως δεν είσαι .

Αύγουστος

Έχω καρφώσει την σκέψη μου πάνω σου
Το ξέρω επειδή πονάς
Πως κραυγάζει μέσα μου η σιωπή σου
Να φύγω θέλω
Να μείνω θέλω
Μονό στην σκέψη ότι μπορεί να είναι αδιαφορία η σιωπή σου
Και όχι θυμός
Πνίγομαι
Σαν πλάκα με σκεπάζει αυτή η ζέστη
Η απουσία σου
Η αδιαφορία σου
Η σιωπή σου
Ούτε να αρθρώσω ένα σωστό συναίσθημα πια , δεν μπορώ
Σ αγαπώ
Σε θέλω
Θέλω να μην θυμάμαι
Απλά φοβάμαι
Κάτι σαν αναγούλα με συντονίζει
Κοιμάμαι
Είμαι ξύπνιος
Δεν ξέρω
Ποτέ δεν έχω νιώσει πιο άρρωστος
Αντιδρώ
Δεν ζω
Έτσι πρέπει να είναι ο θάνατος
Αναπάντεχός
Σιωπηλός
Και με μεικτά συναισθήματα
Έτσι σε αισθάνομαι
Σαν να πέθανα
Και τώρα συνεχίζεις την ζωή σου
Έτσι με αισθάνομαι σαν να πέθανα
Και συ η τελευταία μου σκέψη
Απλά να με στοιχειώνει σιωπηλά
Ξέρω που είσαι
Αλλά δεν ξέρω τι κάνεις
Η σιωπή σου αμείλικτος δείκτης
Με προσπερνάς
Μονό αυτό μπορείς να κάνεις με αυτόν τον τρόπο
Και εγώ εδώ
Όσο εσύ με προσπερνάς
Να βυθίζομαι στα κύτταρα της ύπαρξης σου.
Στοιχειωμένος στην ανάσα σου
Στην τελευταία σου αγκαλιά
Στα μισόλογα
Στα ευχαριστώ που σφετερίστηκαν την θέση των σ αγαπώ
Στα θα τα πούμε μόλις γυρίσω που στάθηκαν εκεί που έπρεπε να μπουν τα θα μου λείψεις
Έφυγες
Και μαζί σου έφυγα και γώ