Ψάξε ενά ποίημα

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Ελένη

Σου γράφω σε χαρτί από γέλια,
ένα νησί
και μια γλάστρα με βασιλικό.
Φυλακίζω στα χοντρά χέρια του ακροβάτη χρόνου
μια πανοπλία,
ένα τριαντάφυλλο
και σκόνη από όνειρα παιδιών.

Ψηλό θα με θυμάσαι πάντα.
Σαν βουνό.
Να σκαρφαλώσουν πάνω του οι πόθοι και οι ελπίδες σου
να χτίσεις μια πόλη, να υπάρχεις στα χρόνια που θα έρθουν.
Κι ύστερα ένα ένα τα παιδιά μας
να σπέρνουν το αίμα τους στην Γή
υπερασπίζοντάς την.  
Τείχη στα δόρατα κατακτητών
και τα γυμνά σπαθιά τους .

Ελένη, φωνάζω παντού.

Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Και δεν μου φτάνουν οι απόρθητες Τροιές,
δεν με τρομάζουν οι σαγηνευτές Πάρηδες.
Κι αν είχα ακόμα μια πατρίδα, έξω απ αυτή
κι εκείνη θα την έβγαζα στον πόλεμο.

Δέκα χρόνια χτυπώ το στήθος μου στα τείχη της πόλης, που σε κρατά φυλακισμένη.

Όλοι μου λένε πως ακολούθησες την μοίρα σου
διπλά σε ένα αμούστακο αγόρι.
Μονάχα εγώ ξέρω,
πως κάθε βράδυ ακουμπάς της Τροίας της ξερολιθιές, κοιτώντας το αιγαίο

και μου φωνάζεις,

Μενέλαε, έλα και σώσε με από μένα.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Χρωστούμενος έρωτας

Σε θυμάμαι πάντα με ένα ανοιχτό χαμόγελο
Να εξαφανίζεσαι μέσα σε χρωματιστούς καραμελένιους κόσμους του μυαλού σου
Σα να ζεις στο εκεί
Και να ονειρεύεσαι το εδώ
Εγκλωβισμένη μια ζωή εκεί σε κοραλένια φορέματα
Και εδώ σε μια άχρωμη και ανέραστη ευθεία
Δυο κόσμοι ανάποδοι
Με ερωτεύτηκες κάποτε στον χρωματιστό σου κόσμο
Και με πρόδωσες στην ανέραστη ευθεία σου
Έμεινα χρόνια να αναρωτιέμαι γιατί ;
Τώρα ξέρω .

Με θυμάσαι πάντα με μια θλίψη στα μάτια
Να  είμαι υπόλογος σε μια γκρίζα φυλακή καθήκοντος μες το μυαλό μου
Σα να ζω εκεί
Και να ονειρεύομαι το εδώ
Εγκλωβισμένος εκεί στην ιερή αποστολή μου και το όνομα της γενιάς μου
Και εδώ στο κάθε τι λαμπερό και αστείο σε μια χρωματιστή φούσκα
Σε ερωτεύτηκα κάποτε στον χρωματιστό μου κόσμο .
Και σε πρόδωσα στην φυλακή των καθηκόντων μου
Χρόνια αναρωτιόσουν , ποιος έφταιξε;
Τώρα ξέρεις .

Αν γύριζα πίσω τα χρόνια
Ακόμα θα ήσουν με την πλάτη στο χαλί
Δεμένη
Και θα φίλτραρα μέσα από το στόμα μου
Κάθε καινούρια σου ανάσα.
Κι αυτό γιατί ποτέ δεν ήσουν για μένα
Όμορφη η άσχημη
Απλά δυο λαμπερά μάτια .
Δεν είχες όνομά να σε φωνάζω
Είχες αστέρι να ονειρεύομαι .

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Στην Βιργινία ως γενέθλεια φωτογραφία στο χρόνο


Κάνω κύκλους πάνω από την ζωή 
Σαν τα μικρά αεροπλάνα
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα
Περιμένω την σειρά μου να προσγειωθώ σε κάποιο όνειρο
Εσύ κοιμάσαι
Αφουγκράζεσαι την ανησυχία μου 
Εξωκοσμικά
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα φορτώνομαι πάνω μου το βάρος της ύπαρξης
Της προσδοκώμενης ευτυχίας 
Κοιτάω ξαπλωμένη τον ουρανό 
Σέρνω τα χέρια μου στο πεζοδρόμιο
Θέλει χιόνι για να γίνεις άγγελος 
Στο τσιμέντο απλά γδέρνεις το δέρμα σου
παραμορφώνεσαι και πληγώνεσαι
What the fuck
Εγώ είμαι εδώ
Προσδοκώ , ελπίζω , αναμένω
Χαμογελάω πονηρά και υπόσχομαι
Σου υπόσχομαι
Εσύ κοιμάσαι
Δεν ακούω τίποτα 
χρόνοι
Σύρατε την ζωή πάνω μου μέχρι τώρα 
Και είμαι ακόμα εδώ
Πιστεύω , ελπίζω , αγαπώ 
Και είμαι εδώ 
Πιο φρέσκια από ποτέ . 

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Ξανά

Κραυγάζω πάνω σου
Σαν να γραφώ αντίο στο τελευταίο μου λιμάνι
Σαν να φυσάω με δύναμη την πνοή μου τελευταία φορά
Μ όση δύναμη έχω στα σπλάχνα μου
Που να αντιδράσεις σε αυτόν τον ήχο
Η φυσική αντίδραση είναι η άμυνα
Κραυγάζω επάνω σου
Σαν λυσσασμένος για ζωή γέροντας
Στην συνάντηση του με τον θάνατο
Τι να περιμένω για απάντηση εκτός από σώπασε
Κι ύστερα τι να μείνει από μένα
Κραυγάζω απάνω σου
Από ανάγκη να υπάρχεις
Να μου δώσεις ξανά , πίστη κι ελπίδα
Δεν έχω τίποτα από τα δύο πια
και κλείνομαι αποκαμωμένος
Σε ότι πιο σίγουρο με κράτησε ποτέ
Περιμένοντας να σε δώ να φεύγεις τρομαγμένη
Κι ύστερα να γυρίσω να σε ψάξω με το βλέμμα μου
Πιο ερωτευμένος από ποτέ

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ποτέ

Το ξέρω πως δεν μ αγάπησες ποτέ
Κι αν με βλέπεις να υποφέρω
Δεν είναι αγνοία
Αλλά γνώση
Κι η θυσία
Κι η προσπάθεια
Το κάθε πότε
Και το κάθε όποτε θες 
Η κάθε προσπάθεια να σ ακουμπήσω
Το κάθε περίμενε
Το κάθε σ αγαπώ
Όμως υποτιμάς το σημάδι μου πάνω σου
Το σφράγισμα μου στην ζωή σου
Όχι τώρα αλλά κάποτε
Που τσακισμένη από την αλλαζωνια της ύπαρξης σου
Θα οριοθετείς με μέτρο εμένα
Κάθε σου άντρα
Που θα τον περπατάς υποχρεωτικά στα βήματα μου
Κι ύστερα πάλι θα κοιμάσαι
Μ εμένα στο νου σου
Σαν κάθε αποτυχία
Αυτή είναι η κατάρα των ποιητών . πιότερο να σου σημαδέψουν το κορμί
Παρά την ψυχή
Πως δεν μ αγάπησες το ξέρω
Αυτό που εσύ δεν κατάλαβες
Είναι πως εγώ σ αγάπησα
και αυτό ήταν ευκαιρία και για τους δυό μας

Κοιμήσου Περσεφόνη

Φοράς αγχωμένη απο τον κόσμο τα γοβάκια σου
καθε πρωί
ελεγχείς το μακιγιαζ σου στο καθρέφτη
πληγώνεσε απο απο κάθε ριτίδα
ματώνεις απο τον χρόνο που περναέι
και συ εκέι
σε αδυναμία να συντιρίσεις
οτι υπερίφανα σε κράταγε στητή
καθε φορά που εφυεγές απο ενα δωματιο.
Φευγεί κόρη μου ο καιρός
και συ αναρρωτιέσαι γιατί είρθες
προετημασμένη να υπηρετίσεις
εναν αντρα , ενα σκοπό , ενάν έρωτα
δεν θές να είσαι όμορφη , απλά
μια δόξα κυνηγάς που σου υποσχέθηκάν
και φαίνετε να φευγεί απο τα χέρια .
Υστερά ερχόνται τα μεταξένια λόγια της ιστορίας του κόσμου
παιδια , οικογένεια , ενας αντράς , ενά σπίτι
βαθεια ριζωμένα μέσα σου
κι υστερα απο αντίδρασή σηκώνεις τον τραχήλο
φίλοι , παρέα , θαυμαστές , μια καριέρα
και γίνωνται στο πρωσοπό σου μάσκα
απο την μια το ορμεφύτο της αποστολής ,
απο την αλλή η επιταγή της εποχής
Ενα σώμα σε δυο βάρκές.

Δεν είναι ευτηχία αυτό αγάπη μου ,
ουτε επιτυχία
Ακού , η ευτηχία είναι στον παλμο του κορμίου σου
ελευθερη , απενοχοποιημενη να υπηρετείς τα θέλω και τις αναγκές σου
μητέρα και ερωμένη
σύζηγός και επαγγελματιας
φίλη και συντρόφος .
Με όποιο κόστος ,
δεν είναι ευκόλος ο δρόμος της ζωής .
Αρκέι να απεμπλάκείς απο τα στερεώτυπα
οχι μάνα , οχι συζήγος
οχι φίλη , οχι σύντροφος
οχί γυναίκα
αλλά κόρη σε μια ανώτερη αποστολή ζωής .
Με τον παλμό των ονείρων σου
την δόξα των πολέμων σου
απενάντι στον εαυτό σου .
Οχί ανδρείκελο
αλλά ανδροφρώνη .





Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011


Ξύπνα με όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης


Αυτός ο μήνας ξεχύθηκε πάνω μου
σαν οργή Θεού
εσύ δεν απαντάς
τι να πεις και συ
Η θάλασσα των παθών
γίνεται τρικυμία και μας πνιγεί
Ο ήλιος ανελέητος δυνάστης
καθορίζει την ορθογραφία της θερμοκρασίας
κρύο , ζέστη , μετά πάλι κρύο
Έτσι ανάκατα
και η εικόνα σου παλεύει μέσα μου
μ αγάπησες ; με κορόιδεψες;
φοβήθηκες ; βαρέθηκες; 

Υστέρα πάντα η βροχή
δίνει την λύση
σαν από μηχανής θεός
με τις  εργάτριες στάλες της
με υπομονή να γαζώνουν τις στέγες και τις μνήμες
με αυτό το ρυθμικό ανάθεμα
που αγκιστρώνει την σκέψη
για να υφαίνουν μια υγρή λήθη
να βυθίσει τα πάντα
Εσένα
Εμένα
Στιγμές
Προσδοκίες
Λόγια , λόγια , λόγια
Ποτέ στην ζωή μου
δεν με πλήγωσαν τόσο κουβέντες που δεν ειπώθηκαν
Ποτέ στην ζωή μου δεν με τσάκισε τόσο σιωπή
να κρέμεται σαν χαιρέκακο χαμόγελό
πάνω από την τσακισμένη περηφάνια μου
και συ σαν το μικρό παιδί
που γελάει με το πάθημα του αλλού
με μια εκδικητική στάση
Καλά να πάθεις
πάνω μου σταυρώνεις όλους όσους σε πλήγωσαν
Και μαζί ότι παραμυθένιο πιστέψαμε
φορώντας το δέρμα της κυνικής υποχρέωσης  

Ποτέ δεν μ αγάπησες
απλά καθόσουν στο φως της αγάπης μου
μαγνιτισμένη σαν μύγα
περιμένοντας να σε κάψει το ηλεκτρόδιο
και απλά βαρέθηκες να περιμένεις
και προσποιήσε την συμπεριφορά της καμένης  
δεν φταίω
δεν υπαρχει ηλεκτρόδιο
απλά δεν υπάρχει δόλος
και αυτό το άδολο
μοιάζει τόσο επικίνδυνο
πιο ψευτικό απο το δόλιο  
αλλά έτι είναι ο έρωτας γεμάτος βήματα πίστης
σαν να πετάς
υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της πτώσης
εσύ από την άλλη είσαι αθώα εγκλωβισμένη
μέσα σε κοινοτοπίες
με διάθεση
αλλά χωρίς θέληση
Πρωτοστατείς σε χωρικά εντυπώσεων
αλλά το κυρίως μέρος του έργου σου είναι βαρετά κοινότυπο
Έλλειψη επαναστατικών αντιλήψεων
καταλήγουμε βαρετά
ανάμεσα στο ίδιο , «ποια γυναίκα θα σε πάρει
μαρεγε μου κανακάρη»
Εκστασιασμένη από το παιχνίδι της νύφης
με υποψία συζύγου
Θυμίσουμε , όταν θα είσαι εγκαταλελειμμένη και μόνη
δεν κρατάνε τους ανθρώπους οι ρόλοι
Οι σχέσεις τους κρατάνε
τα σβηστά συναισθήματα
δεν αρκεί να περπατάς τους έρωτες σου
εκεί που σε πάτησα εγώ
Πρέπει να μπορούν να πατήσουν αλλού
και να νιώσεις το ίδιο  

Η κωμωδία θα ολοκληρωθεί κάποτε
όπου πικρή και μονή
σ αγάπησα θα  λες
μα δεν μπορούσα
και θα χρεώνεις το φταίξιμο στην ηλικία
στην απειρία , σε μια αόριστη μαλακισμένη ηθική του κώλου
Δεν είναι αλήθεια
Αν δεν είσαι τώρα
Δεν ήσουν ποτέ
Και δεν θα είσαι ποτέ
οι προδιαγραφές των ανθρώπων
επικυρώνονται με κάθε δοκιμασία

Δεν θυμώνω
Δεν κακιώνω
Αλλά λυπάμαι
Κοιμάμαι και περιμένω κάποιον να με ξυπνήσει
στο τέλος αυτού του άδοξου μήνα

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Αποχαιρετισμός

Καλό ταξίδι αγάπη μου
Γκριζογάλανο απόγευμα
Ένας πικρός αέρας ακροθαλασσιάς παντού
Μια αταξία στα σωθικά μου
Πότε πόνος
Πότε λύτρωση
Πότε πλάκωμα
Πότε ελευθερία
Ασύντακτα μάτια σαν να θέλουν
Πότε να κλάψουν , πότε να λάμψουν
Σκόρπιες σκέψεις για το μέλλον
Μνήμες από χωρισμούς
Σαν να έχω χωρίσει πιότερο από αγάπες , παρά ζήσει
Καλό ταξίδι αγάπη μου
Βουβός μεσημεριάτικός ήλιος
Να καίει ανεξέλεγκτα τα σίδερα , λίγο πριν τα ακουμπήσω
Αφηρημένος
Σαν ξέγνοιαστος
Τα πόδια σου
Τα χέρια σου
Τα μάτια σου
Το στόμα σου
Μια ελιά , ένα σημάδι της γέννας
Τώρα μοιάζουν σημαντικότερα και πολυτιμότερα
πυρώνουν τις σκέψεις μου
Πριν τις σβήσει το χέρι του «τέλειωσε»
Ένα χαμόγελό
Ένα «σ αγαπώ»
Εκείνο το «είσαι η ζωή μου»
Ταξιδεύουν αναίσχυντα στον βάλτο που έχει κάνει το αίμα μου
Γύρω από την καρδία μου
Και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται
Πως είναι δυνατόν ;
Κι ύστερα έρχεται η κυρία λογική
Με τον κότσο στα άσπρα της μαλλιά
Και την λερωμένη ποδιά της εμπειρίας
Με κοιτά με το αφράτο στρογγυλό της πρόσωπο
Και μου θυμίζει
Δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν
Αν δεν αγαπήσεις πρώτα τον εαυτό σου
Και δεν θ αγαπήσεις τον εαυτό σου
Αν δεν νιώσεις να σ αγαπάνε
Τα λόγια είναι λόγια
Πετούν μόλις τα πεις
Καλό ταξίδι αγάπη μου
Ένας πολύχρωμος κόσμος θα είναι εκεί έξω
Μακριά από αυτήν την θάλασσα
Και ίσως το μέρος που ζητάς
Κράτησε κάπου όμως γραμμένο αυτό
Εδώ αγαπήθηκες
Κατέβα στον επόμενο τόπο άλλος άνθρωπος
Και αγάπα

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Σφάλμα

Εγκλωβισμένη
Ένοχη
Από την μια καιροσκόποι εραστές να σε αφηγούνται
Από την άλλη επιτήδειοι να σε εκμεταλλεύονται
Το να στο χέρι
Τ’ άλλο κάπου εκεί
Οι μισοί να ζητούν το κορμί σου
Και οι άλλοι να καίγονται χωρίς να ζητούν τίποτα
Τι να διαλέξεις
Όλα πονούν το ίδιο
Αυτά γιατί είναι
Τα άλλα γιατί δεν είναι
Δεν σου κρατώ καμιά κακία να ξέρεις
Δεν μου χρωστάς
Δεν σου χρωστώ
Μόνο λυπάμαι που ήσουν τόσο ανέτοιμη για το πολύ
Κι ήθελες τόσο λίγο
Και σε λυπάμαι
Για τις Κυριακές που δεν θα κρατάς το χέρι μου
Αλλά και για το χέρι μου που θα ναι άδειο τις Κυριακές , λυπάμαι .
Πάντα έτσι θα γίνετε
Οι μικροί αποζητούν την ασφάλεια των μικρών
Όσο πιο τίποτα και ίσο , τόσο πιο τετελεσμένο.
Ερώτα θα το πεις
Όπως και να το πεις η αλήθεια είναι μια
Τα πράγματα δεν είναι , επειδή τα λέμε
Αλλά επειδή είναι .
Και όπως και να το πεις
Δεν θα είναι έρωτας
Και το δικό μου αμάρτημα σε σένα
Θα είναι ότι , χάρις σε μένα , θα το ξέρεις.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Εάλω

Πότε έγινες εφιάλτης ;
Ποτέ κύλισες μέσα μου σαν πικρό ναρκωτικό
Και πότε νίκησες την ανάγκη μου για χαρά
Αναλώνω την ημέρα μου σε μονολόγους
Με κανένα απέναντι ντυμένο σαν εσένα
Δεν σε φοβάμαι πια
Έμαθα να ζω παράλληλα με τις αναπνοές μου
Σε έναν κόσμο νεκρό
Πότε αγκαλιά
Πότε με το πρόσωπο που θυμωμένο να σου φωνάζει
Δεν απαντάς ποτέ
Δεν νιώθεις τίποτα
Πώς να νικήσω αυτή την αρρώστια
Πώς να ξεπεράσω αυτήν την απώλεια
Ρουφάω σιγά σιγά , ότι απέμεινε από μένα
Και προσπαθώ να καπνίσω κάτι από τα όνειρά που έκανα για μας
Πίνω γουλιές από πνιγμένα στον θυμό δάκρια
Και ανασύρω μικρές λέξεις από χαμένα τετράδια υποσχέσεων
Πως τόλμησα να πιστέψω στο εμείς
Πως έπεσαν τα τείχη μου
και τώρα σέρνομαι στις ανοχύρωτες ελπίδες μου
με τα στήθη ματωμένα και τα χέρια μου βρώμικα
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από να βλέπεις την πολιτεία των συναισθημάτων σου πνιγμένη στους καπνούς και στις λάσπες , στα ρημάδια
Δεν παραπονιέμαι
Απλά δεν εχώ πίστη πια
Ούτε ξίφος
Ούτε ασπίδα
Ούτε άλογο
Ούτε λευκό
Ούτε σπουδαίο όνομα
Ούτε λόγο να υπερασπιστώ τίποτα

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Σε αναζήτηση μαμάς

Έλα να πετάξουμε
Δεν με νοιάζει πόσα όχι ακόμα θα μου πεις
Η σκιά μου θα έρχεται πάντα να κρυφτεί πίσω από το κρεβάτι σου
Θα παίρνω τις δακτυλήθρες
Για φιλία
Τα προσοχή και τα μη σου
Για σ αγαπώ και σε νοιάζομαι
Για σε θαυμάζω
Έλα να πετάξουμε
Στην χώρα του ποτέ δεν φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας
Κοντοί , χοντροί , άσχημοι , ψηλοί , λιγνοί , όμορφοι
Εμείς
Αποδεσμευμένοι από τις αλυσίδες τις εικόνας
Στους ισχυρούς δεσμούς της αδελφοσύνης
Έλα να πετάξουμε
Τίποτα δεν θα έχουμε δικό μας
Κι όμως θα μας ανήκει ο ουρανός και η Γή
Εγώ θα βάλω την νεραιδόσκονη
Και συ βάλε την καλή σκέψη
Έλα να πετάξουμε
Μην βγάζεις ούτε καν την νυχτικιά σου
Γυμνοί ήμασταν πάντα και θα είμαστε
Εμείς δεν έχουμε απόκρυφα
Δεν έχουμε ανάγκη από κάλυψή
Ότι δεν το θαυμάζουμε δεν το κοιτάμε
Κι ότι θαυμάζουμε θα το δούμε όσο και να το κρύβεις
Έλα να πετάξουμε
Και γω φοβόμουν κάποτε
Ο φόβος είναι παράξενο πράγμα μεταλλάσσετε δεν φεύγει ποτέ
Κάποτε φοβόμουν να πετάξω
Τώρα φοβάμαι μήπως δεν ξαναπετάξω
Κάποτε φοβόμουν πώς ίσως είσαι εσύ η καλή μου σκέψη
Τώρα μήπως δεν είσαι .

Αύγουστος

Έχω καρφώσει την σκέψη μου πάνω σου
Το ξέρω επειδή πονάς
Πως κραυγάζει μέσα μου η σιωπή σου
Να φύγω θέλω
Να μείνω θέλω
Μονό στην σκέψη ότι μπορεί να είναι αδιαφορία η σιωπή σου
Και όχι θυμός
Πνίγομαι
Σαν πλάκα με σκεπάζει αυτή η ζέστη
Η απουσία σου
Η αδιαφορία σου
Η σιωπή σου
Ούτε να αρθρώσω ένα σωστό συναίσθημα πια , δεν μπορώ
Σ αγαπώ
Σε θέλω
Θέλω να μην θυμάμαι
Απλά φοβάμαι
Κάτι σαν αναγούλα με συντονίζει
Κοιμάμαι
Είμαι ξύπνιος
Δεν ξέρω
Ποτέ δεν έχω νιώσει πιο άρρωστος
Αντιδρώ
Δεν ζω
Έτσι πρέπει να είναι ο θάνατος
Αναπάντεχός
Σιωπηλός
Και με μεικτά συναισθήματα
Έτσι σε αισθάνομαι
Σαν να πέθανα
Και τώρα συνεχίζεις την ζωή σου
Έτσι με αισθάνομαι σαν να πέθανα
Και συ η τελευταία μου σκέψη
Απλά να με στοιχειώνει σιωπηλά
Ξέρω που είσαι
Αλλά δεν ξέρω τι κάνεις
Η σιωπή σου αμείλικτος δείκτης
Με προσπερνάς
Μονό αυτό μπορείς να κάνεις με αυτόν τον τρόπο
Και εγώ εδώ
Όσο εσύ με προσπερνάς
Να βυθίζομαι στα κύτταρα της ύπαρξης σου.
Στοιχειωμένος στην ανάσα σου
Στην τελευταία σου αγκαλιά
Στα μισόλογα
Στα ευχαριστώ που σφετερίστηκαν την θέση των σ αγαπώ
Στα θα τα πούμε μόλις γυρίσω που στάθηκαν εκεί που έπρεπε να μπουν τα θα μου λείψεις
Έφυγες
Και μαζί σου έφυγα και γώ

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Ενώ εσύ καιγόσουν

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Έχε στο νου σου τίποτα
Εργοτάξια από σκέψεις θα σου επιτεθούν
αντιστάσου
Δεν πάς
Δεν έρχεσαι
Ταξιδεύεις

Εμπειρίες και σκέψείς καλές
Από φίλους και εραστές
θα σε συντροφεύουν
Πρόσεχε κοριτσάκι ζούμε σε έναν σκληρό κόσμο
Δεν σ αγαπούν όλοι
Δεν σε σκέφτονται όλοι
Τον εαυτό τους σκέφτονται
Κι αν δεν είσαι προέκταση του εαυτού τους
Δεν σε σκέφτεταί κανείς

Δεν είναι Λυστριγόνας αυτό
Δεν είναι Κύκλώπας
Στοιχείο είναι του περιβάλλοντός
Σκηνικό
Αυτό που λέμε πραγματικότητα
Αυτό που λέμε περιβάλλον και πεδίο μάχής
Γήπεδο

Εσύ ταξιδεύεις στην δική σου Ιθάκη
Με άλλο όνομα
Νησί πάντα
Περικυκλωμένο από θάλασσα
Με χαμογελαστούς ηλιοκαμένους κάτοικους
Λιμάνια , ψαρόβαρκές
Ταβερνάκια , τουρίστες , χαρά
Απογοήτευση , λατινικά ονόματα στα μαγαζιά
Kouros, Tou Babi greek food
Στενά καλοκαιρινά φορέματα , ανεμελιά
Ποτάκια σε κάποιο beach bar
Τρελά ξενύχτια
Ότι ικανοποιεί την ανάγκη κάποιου για φυγή
Να μην σε δένει ο τόπος με γη
Να έχει θάλασσα γύρω
Να μην μπορείς να πάς καθημερινά
Μόνο στις διακοπές
Ούτε καν Σαββατοκύριακο
Ότι και να πάει στραβά
Τουλάχιστόν θα κάνουμε ένα μπανάκι βρε αδελφέ
Στις καθαρές θάλασσες

Εγώ εδώ στο κέντρο
Και γω περικυκλωμένος από μια θάλασσα
Άλλη θάλασσα
Στο δικό μου νησί δεν έχει ήλιο
Έφυγε μαζί σου
Οι κάτοικοι είναι παγωμένοι και θυμωμένοι
Τα ταβερνάκια κλειστά , οι τουρίστες γύρισαν στις πατρίδες τους , λύπη
Λύτρωση , μαγαζιά που σβήνουν τα όνομα σου από τις ταμπέλες τους
Τα ρούχα της …τίποτα , Το φαγητό της …τίποτα , Το καφέ της ….
Εξακολουθεί να έχει ποτό
Εξακολουθεί να έχει ξενύχτια
Απλά με άλλη μουσική υπόκρουση
Τα ρούχα των ανθρώπων απλά , καθημερινά , της δουλείας
Ότι δεν ικανοποιεί κανέναν για τίποτα
Έχει θάλασσα γύρω
Να μην μπορείς να φύγείς
Ούτε καν τα σαββατοκύριακα
Ότι και να νιώθεις μέσα σου
Καλό ή κακό
Μια θάλασσα φουρτουνιασμένη έχεις να το πεις

Έχω ρωτήσει θεούς και δαίμονες
Της δικής μου θάλασσας
Καμία απάντηση δεν δίνουν για σένα
Για μας
Οι τρεις Θεοί σιωπούν
Οι δαίμονες τρικιμιάζουν την θάλασσα
Στην μέση εγώ νησί
Απέναντι το δικό σου νησί
Ανάμεσα μας μια τρικυμία από δαίμονες
Στον ουρανό μια μουντή συννεφιά
Πίσω μου , το κέντρο του κόσμου
Μπροστά σου , το κέντρο του κόσμου μου

Έτσι εδώ θα κλειδώσω τα γραπτά μου
Με μια φράση θα τα θάψω
Μαζί τους και τις θάλασσες που ένιωθα
Στην λάσπή από χώμα και αλμυρό νερό
Τίποτα νόστιμο να μην φυτρώσει εκεί
Να μείνει τάφος στεγνός από ζωή
Να το θυμάμαι πάντα
Εκεί θα είσαι πάντα , η δικιά μου «εσύ»
Για πάντα
Πάνω στην θαμμένη δικιά μου «εσύ» , ένας σταυρός χωρίς όνομά
Γιατί ποτέ δεν είχες , επίθετο είχες .
Και έτσι έπράξες , συμφωνά με το επίθετο σου
Τον έχω ξαναγράψει αυτόν τον στοίχο
Τον έχω ξαναζήσει αυτόν τον πόνο
Και πλέον ξέρω και το μέλλον του
Τι θα μου πεις σε δέκα χρόνια από τώρα
Θα σε κοιτάξω κάνοντας πως καταλαβαίνω
Πως συμμερίζομαι
Αλλά δεν θα καταλαβαίνω , δεν θα συμμερίζομαι
Στα ραντεβού έρχεσαι στην ώρα σου
ή όσο περιμένει κάποιος έρχεσαι και όταν έρθεις διασκεδάζεις τον θυμό του
Αν φύγέι έρθεις δεν έρθεις , δεν είναι κανείς εκεί να διασκεδάσεις .
Εγώ ήμουν εκεί .
Και ούτε να φανταστείς δεν μπορείς τι πέρασα για να έρθω .

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Εν τέλη

Σήμερα , μια ακόμα χρεωκοπημένη μέρα
Μου λες μ αγαπάς
Κι όλη σου η ζωή μου λέει σήκω φύγε
Εγώ σε βλέπω σαν δώρο που δόθηκε
Εσύ με βλέπεις σαν υποχρέωση
Που να πάω
Μακριά που θέλω
Κοντά που πρέπει
Να μείνω που μου ζητάς
Να φύγω που εύχεσαι
Πονάω να σε κοιτάω άδεια
Να μην με θές
Να μην μ αποζητάς
Ξέρω , θα μου πεις ότι έχεις τα δικά σου
Εγώ από πάντα έχω τα δικά μας
Και τα φέρω στις πλάτες μου
Με κοιτάς με ύφος θλιμμένο
Σαν να με λυπάσαι που κρέμασα την ζωή μου πάνω σου
Δεν την κρέμασα , σε έντυσα μ αυτήν για να μην είσαι γυμνή
Να μεγαλώσεις την δική σου ζωή από κάτω
Και τώρα την βαρέθηκες
Δεν έχω άλλη
Αυτή είναι
Αν δεν σ αρέσει άστη κάτω , να πέσει στο πάτωμα
Και ζήσε με την γύμνια σου
Τι να πω
Λυπάμαι
Σε λυπάμαι
Θίγεσαι , γιατί ?
Έτσι σκέπτομαι τον εαυτό , δώρο
Πώς να μην λυπάμαι αν κάποιος δεν με χαίρετε έτσι
Σαν δώρο
Τόσο σ αγάπησα ώστε να πάρεις ότι ήτανε δικό μου
Δεν έχω άλλο
Αν δεν σ αρέσει … άστο να πέσει στο πάτωμα
Πίστεψα σε σένα
Πίστεψα σε μας
Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που διαψεύδομαι

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Μου αρέσει όταν τινάζεσαι
Κάτω από τον ίσκιο ενός φιλιού μου
Αναπάντεχα
Απρόσμενα
Δέχεσαι την στοργή με το ένα πόδι στην καυτή άμμο της ενοχής
Και το άλλο στην δροσερή θάλασσα της αποδοχής
Ακούω το μυαλό σου να παλεύει
Οχί , ναι
Πάντα έτσι θα είναι
Πότε γιατί υποσχέθηκες αλλά
Πότε γιατί υποσχέθηκα εγώ
Γιατί σε πλήγωσα ή γιατί με πλήγωσες
Η Ζώη έτσι κυλά και στην απουσία χρονισμού είναι η ευτυχία
Αρκεί να λες πάντα την αλήθεια στον εαυτό σου
Και στους άλλους όση αλήθεια αντέχει η τσέπη τους
Θα ξαπλώνω πάντα στην αγκαλιά σου
Θα σε φλερτάρω με νάζια και εργόχειρα
Το θες , δεν το θες
Αρκεί να φεύγεις ευτυχισμένη και γελαστή
Είναι ευτυχία , άκου με
Να σε αγαπάει ένας άντρας κάθε μέρα
Το κάθε μέρα θ αγαπήσεις εσύ κι όχι τον άντρα
Φιλία θα τρέχουν , και καλοκαίρια θα έρχονται
Και μείς θα ζούμε κάτω από την αύρα των φιλιών σου
Σαν χυμός από πορτοκάλι
Θα κυλάνε τα χάδια σου
Και σαν σταφύλι θα καταπίνουμε τα λόγια σου
Εμείς θα ζεσταινόμαστε που μας σκέφτεσαι
Και που είσαι όμορφή για μας
Πάντα μητέρα
Πάντα ερωμένη
Πάντα άνοιξη

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Εκεί

Μαύρο κελί χωρίς ανέμους
Το τέλος του κόσμου
Νύχτα θολή χωρίς αίμα
Η ενοχή μου
Να σύρω στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους
Τα κουφάρια από τα όνειρα μου
Μέχρι το τέλος της πόλης
Που να σαι απόψε
Πάντα σε αγνοία κοιμάμαι
Θα ήθελα πάντα να κοιτώ φωτογραφίες σου
Να δια βάζω πάντα τα μισά σου μηνύματα
Να μένω κάτω από τα σκαλοπάτια που περπάτησες
Να ακούω πάντα τα φάλτσα από τραγούδια που ψιθύρισες
Θα πω ψέματα
Από δω και μπρος θα ζω με ψέματα
Σε χορούς με κέφι
Σε κινηματογραφικούς έρωτες
Σε ολέθρια βαμμένες
Κόκκινες σχέσεις
Περιμένοντας ν ακούσω δικά σου ψέματα
«δεν ζω χωρίς εσένα»
«Θα είμαι για πάντα εδώ»
Αφού δεν μπορώ να έχω την αλήθεια
Στα ψέματα θα ζώ
Εγκλωβισμένος σε χειροφιλήματα
Σε ατέλειωτες και άσκοπες συζητήσεις ακροατής
Καβαλιέρος σε βαλς για ανδρείκελα
Όσο πιο στεγνός γίνετε
Αφελής
Καιροσκόπος
Ουδέτερος
Με σφραγισμένα τα χείλια των προσδοκιών μου
Νικημένος
Φτωχός
Με σπασμένη κάρδια
Αδιάφορος τροπαιούχος
Και κεφαλοκυνιγός διστακτικών ερωμένων
Αυτή είναι η πόλη μου τώρα
Χωρίς μουσική
Χωρίς άνεμο
Χωρίς τα λειψά σου χάδια
Χωρίς όφελος

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Χρεωκαρπία

Χρωστώ παντού
Την όψη μου
Την Γή μου
Τα όνειρα μου
Της ηδονές και τους πόνους μου
Κάπου το χρωστώ
Δεν με φοβίζει πια η λέξη
Και όσους απάνω μου σηκώνονται να διεκδικήσουν
Δεν τους φοβάμαι
Ήρθαν οι φίλοι μου να με ντύσουν
Να με γυαλίσουν
Και σ αυτούς χρωστώ
Την διάθεση τους να πουλήσουν το αίμα μου
Για κάμποσο νερό να πιώ
Να πιουν και τα παιδιά μου
Μες στην ζαλάδα μου
Ήρθαν οι φίλοι μου
Θα με κεράσουν κρακεράκια
Και ποτό δυνατό
Φιλί το φιλί στις ακρογιαλιές του πατέρα μου
Θα μου μάθουν να δίνω το κορμί μου
Σε ναυτικούς απόμαχούς
Και να αισθάνομαι από αυτό υπεροχή
Να αισθάνομαι όμορφη
Ήρθαν οι φίλοι μου
Με τα κορμιά γυμνά
Και τους φαλλούς τους στα χέρια
Να οργώσουν κάθε σπιθαμή μου
Να μου μάθουν
Ήρθαν οι φίλοι μου
Που τους χρωστώ
Την όψη
Την Γή μου
Τα όνειρα μου
Κι είναι ανάμεσα στα πόδια μου
Και χαχανίζουν πάνω από το κεφαλί μου
Έτσι συνηθίζετε μεταξύ φίλων
Χωρίς χαρά
Χωρίς συναίσθημα
Τους χρωστώ
Που ασχολήθηκαν μαζί μου
Ήμουν μια από όλες
Αλλά εμένα διάλεξαν
Για να χαρούν

Και τώρα παλικάρια στέκουν αμέριμνα στον ήλιο
Με τα απόκρυφα τους έκθετα
Και τα κανιά τους μακριά να κλωτσούν
Ξεφούσκωτες μπάλες
Κοριτσόπουλα με κόκκινα μάγουλα
Ξεδιάντροπά να γλύφουν μακρόστενα παγωτά στις άκρες επιδαπέδιών ψυγείων
Ελά και συ
Στην θάλασσα
Στον ήλιο
Στο χρέος
Στο πήδημα
Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά
Στο κέντρο μια κουζίνα νησί
Με τα κατσαρόλια της από πάνω ασορτί
Να χορεύουν στον ρυθμό
Της πιο εύθυμης και λαχταριστής μουσικής
Μαρεγιε , μαρεγιε
Μαρεγιε μου
Ποια γυναίκα θα σε πάρει
Εμπρός λοιπόν
Καληνυχτισμένε μου
Ασπροπουκαμισάτε ιππότη
Εν μέσω επαναστατικών ασμάτων
Με το σώβρακο με την φιγούρα του Γκε βάρα
Βάρα
Αρα
Μάρα
Κουκουνάρα
Δώσε την πιστωτική σου
Να την φάει ο μινώταυρος
Άνοιξε την τηλεόραση να έρθουν εικόνες
Να ασελγήσουν πάνω στα χαρωπά πρόσωπα των απογόνων σου
Και ξύπνα μια μέρα με την φωνή του «Τειρεσία»
Στ αυτί σου
Χρωστάς
Μαζί σου και τούτο τα αλωνάκι
Που αλωνίζουν πάνω του
Λογιο λογιο εραστές
Με ένα μόνο κοινό
Να πατούνε πάνω σου
Και πάνω στις αδυναμίες σου
Και τα ποτισμένα στο αίμα όνειρα των προγόνων σου για σένα
Ώστε η ξευτίλα να σου γίνει δεύτερη φύση
Να σε κρεμούν από τα μπακάλικά των αγορών χρήματος
Αρνάκι νέας μαλακίας
Ανδρών αφανών πάσα Γής τάφρος
Που να περάσεις από τα προχώματα των εμπειριών σου
Είσαι αυτό που σε διδάξαν να είσαι
Είσαι?
Μικρή ξεφτιλισμένη χριστιανή πουτάνα
Τους παίρνεις νουμεράδα όλους
Για κοινωνικούς λόγους
Αγγλοί , γάλοι πορτογάλοι
Κουτσοί στραβοί
Και μια χαρακιά μισή στα νοήματα σου
Στον πολιτικό λόγο των παιδιών σου
Στο είναι και το πέρα των συζύγων σου
Άρα μάρα κουκουνάρα
Κομαντάτε τσε γκε βάρα
«Μια ζωή σ ένα ψυγείο
Που λέγεται πολυτεχνείο»

Σωπά , οπού να ναι θα σημάνουν καραβάνες
Η ζωή τραβάει diadora
Χτυπούν το βραδύ στην ταράτσα την σημαία
Καφτε τα
Και μετά λουστείτε με την λάσπη από τις στάχτες τους
Πολύ συντηρητικοί για να προοδευσουμε
Και ακραία προοδευτικοί για να συντηρηθούμε .

Ανοίγεις κάπου κάπου το παράθυρό να μπει λίγο φώς
Και μπαίνει η μπόχα από την απέναντι πολυκατοικία
Πάλι καίνε τα όνειρα τους
Για λίγη λάμψη
Κοπέλες με καλοξυρισμένα πόδια
Λεπτές γάμπες και καθόλου μέση
Έρχονται να σου θυμίσουν πως τίποτα πρόστυχο δεν μπορεί να γίνει
Αν πρόστυχος δεν είσαι
Έτσι αποτύχαμε
Φέροντας χρυσούς σταυρούς από την βάπτιση ως τον τάφο
Το χρωστάμε στην νονά μας
Καδένες στα χέρια και τα πόδια
Από καταναλωτικά ζιζάνια
Με την μορφή ελπίδας
Για μια ζωή στα χέρια μας

φωτογραφίες άλλά ντ άλλον

Που περπατάς τους έρωτες σου ?
Η γωνιές που διαφθείραμε και οι τόποι
Δεν είναι χώρος για να ανθίσει τίποτα
Τους μολύναμε με προσδοκίες
Στεγάσαμε στην αγκαλιά τους κλεμμένα φιλιά
Και ζώσαμε την αύρα τους με σκοτεινό και ανήλιαγο θέλω
Πώς να χωρέσεις λαγουδάκια και παιδικά σκίτσα μέσα τους
Εικόνες μιας ζωής υστερικής καλοπέρασης
Με πορτ μπεμπε , καροτσάκια , φορμίτσες και φρέσκο γάλα
Φωτογραφίζεσαι γυμνή από συναισθήματα
Με νεκρά μάτια
Κάπως έτσι ήταν , θα σκέφτεσαι
Όχι δεν ήταν
Δεν επαναλαμβάνονται μερικά πράγματα
Λιώνουν με τον χρόνο και παραμένουν απώλεια
Ότι δεν έχουμε τώρα
Το χάσαμε και δεν θα το ξαναβρούμε
Ούτε κακό , ούτε καλό
Αλήθεια
Ξένη μου φαίνεσαι και άσχημη
Έτσι όπως ζωγραφίζεις με το χέρι καρδούλες
Σαν κάποιον ν αγαπάς απέναντι από την ζωή
Στην παγκόσμια ιστορία των αναμνήσεων
Έναν Οδυσσέα ή κάποιον Αλέξανδρο
Που ξεκίνησε για κάποιο μακρινό ταξίδι
Πολεμώντας την ιστορία του
Και είτε πέθανε μακριά σου
Ή απλά γύρισε να σε βρει γριά
Με άντρες γύρω σου να ορέγονται
Περισσότερο το όνομα σου
Παρά τα στήθη σου
Άσχημη
Χωρίς εμπάθεια το λέω
Κακιά
Μόνη
Φοράς το βάρος του πατέρα του πολύτεκνου
Δεν χαριεντίζεσαι
Δεν κάνεις σκέρτσα
Κουμπώνεις απάνω στο περιβάλλον
Ανάποδα
Που περπατάς τους έρωτες σου
Εκεί που σε κοίταξα στο πλάι
Και σου είπα σε θέλω
Στοίχειωσαν τα λόγια μου
Και σαν φαντάσματα γυρνάνε και σκοτεινιάζουν το τοπίο
Είπα σε θέλω
Καμία φωνή δεν θ ακουστεί εκεί ξανά
Σαν την δική μου

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ετυμηγορία

Όσο και αν προσπαθώ , δεν σε καταλαβαίνω
Ψάχνω να βρω μέσα μου στοιχεία να σε δικαιολογήσω
Ψάχνω να σε στηρίξω και να στηριχθώ
Φτιάχνω αριστοτεχνικά επιχειρήματα
Ψάχνω παράθυρά ανάγκης στο δίκαιο του έρωτα
Στοιχειοθετώ ενοχές και φόβους
Για να στηρίξω απαλλακτικό βούλευμα
Και νιάτα και απειρία για να στηρίξω αδυναμία
Και βρασμό ψυχής
Αλλά με ακυρώνουν τα γεγονότα
Το βλέμμα σου όπως ντροπιάζει στην σκιά μου
Το σώμα σου που γέρνει πάντα κατά το μέρος μου
Και που όταν ξεχνιέσαι ,ψάχνει να βρει τυχαίο δρόμο και να με ακουμπήσει
Το πώς ορθώνεσαι όταν γελώ και πως χαμηλώνεις όταν είμαι σκεφτικός.
Ψάχνω να βρω στοιχεία ότι αδικήθηκες και σε εκμεταλλευτικά
Μα δες τι έχασα , και τι πήρα σε αντάλλαγμα.
Δεν με βοηθάς και σύ
Στέκεις αμήχανη , σαν να έχεις παγώσει
Ότι και να πεις ή να κάνεις είναι λάθος
Ψάχνεις ανώδυνό τρόπο να με φιλάς , χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα
Ούτε και σύ η ίδια
Να με φιλάς όταν οι άλλοι κάνουν φασαρία
Στις παρυφές της ανθρώπινής ύπαρξης
Κρυμμένοι στο background της ζωής
Χωρίς κανένας να ξέρει
Και ενόσω όλα τα ζούμε κανονικότατα.
Σε χρόνους παράλληλους
Να ζούμε μέσα σε ένα φιλί
Κάπου μεταξύ ονείρου και φαντασίας
Δεν θές να το ξέρει κανείς
Έτσι στέκουμε τώρα αμήχανοι
Μπροστά στην έδρα
Του δικαστηρίου των ζωντανών
Κοιτώ ψηλά τους δικαστές των μοναδικών σχέσεων
Στέκομαι ψηλός μπροστά στις προσδοκίες τους
Σε υπερασπίζομαι , μας υπερασπίζομαι .
Κάνατε λάθος
Δεν ήταν να γίνει , δεν ήταν αλήθεια
Όμως η ετυμηγορία αμείλικτη
Στέκει πάνω από τα κεφάλια μας
Μια επιφανειακή και ένας δειλός .

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Η εβδομάδά των παθόντων

Θα κλείσω την πόρτα απαλά
Να μην μ ακούσεις να σκέφτομαι
Είμαι θα πω
Κι ύστερα ο χρόνος θα δείξει
Εσύ κοιμάσαι
Χιλιάδες κοχύλια γρατζουνίζουν το σκαρί των ονείρων σου
Είμαι θα πεις
Ένα φιλί μας χωρίζει
Οι βροντερές σκέψεις μου , τα γρατζουνισμένα σου όνειρα
Κορμί απέναντι σε κορμί
Ανάσα αντικρύ σε ανάσα
Κι ανάμεσα , όλα
Όσα είπαμε
Όσα δεν είπαμε
Όσα σκέφτηκαν οι άλλοι για μας
Κι όσα είπαν
Εραστές , ερωμένες και φίλοι
Μια θάλασσα από κορμιά
Μια λύσσα από ιδρώτα και χάχανα
Δεν μιλιόμαστε
Δεν κοιτιόμαστε
Απλά πονάμε βουβά
Να φύγω θέλω εγώ
Να φύγεις θες και συ
Ή να σπάσει αυτή η σιωπή σε μιαν επαφή
Με σταματημένο τον χρόνο
Μέσα στην σκέψη μου ή στα όνειρα σου
Λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος
Και ξεσπάσει μέσα μας η οργή του θεού
Για όσα δεν κάναμε .
Σταυρωμένα χεριά και πόδια
Επιτάφιες καρδιές
Κοιτώντας το ρολόι , με αγωνιά
Τρείς μέρες πέρασαν ο βράχος δεν θα κυλίσει ?

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Συμβολ …ευόμαστε

Hi
Ti kans
M kl
Αδιανόητα νοήματα
Καυτές εκρήξεις καρδιακών αντιθέσεων
Σε ξέρω;
me ksereis?
Brb
Εκεί κάτω κλειστά κυκλώματα
Η Κική μελοποιημένη
Να μηλάει από youtube
Και να την τοιχοκολλώ
Αναμένοντας χιλιάδες like
Κανείς
Ούτε η βροχή ή ο έρωτας ή ακόμα και αυτό
Το ξερό διαζευκτικό ή
Σιωπηλά τραγουδάκια
Χιλιόλογα χωρίς καμία λέξη
Ρε συ πονάμε
Ρε συ είμαστε μόνοι μας
Σαλόμ
Σιωπή ανάμεσα στους κροταλισμούς
Και τις φλόγες της μάχης της επικοινωνίας
Παλιά σ αγαπούσα
Τώρα <3
Παλιά σου χαμογελούσα
Τώρα  ή :-D
Παλιά θα σε φιλούσα
Τώρα :-*
Δεν γκρινιάζω
Το πολεμάω
Φωνάζω ξαπλωμένος στο διπλό κρεβάτι μου ολομόναχός
Πως σ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
Από παντού
<3
brb

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Η ωραία είναι τέρας

Το πιο αλλόκοτο απ όλα
Είμαι ερωτευμένος με κάποια εκδοχή σου
Και κάποια εκδοχή σου είναι ερωτευμένη μαζί μου
Αλλά όχι αυτή που ονειρεύεσαι να είσαι
Its ok
Never the less σε σκέπτομαι
By the way θα πονάω
Θα ισσοροπώ στο αλλόκοτο
Και στο ακατόρθωτο
Στο αλλόκοτο που λέγετε ελπίδα
Και στο ακατόρθωτο που λέγεται γεγονός
Λέω θα έδινα τα πάντα να μ αγαπούσες
Αλλά ξέρω μ αγαπάς
Μάλλον θα έδινα τα πάντα για να ονειρεύεστε να γίνεις
Η εκδοχή που μ ερωτεύτηκε
Αλλά μάλλον αν ήσουν αυτή
Δεν θα σε ερωτευόμουν εγώ
Μεγάλωσα απάνω σε ένα άλογό
Από παγιδευμένη πριγκιπόπουλα σε κοιμωμένη αρχόντισσα
Αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των κακών μαγισσών
Τα προστατευτικά δηλητηριασμένα μήλα
Και τους δράκους που φύλαγαν τον κόσμο
Από κακομαθημένες φεγγαροφώτιστες
Από ερωτοδίετες ονειροπαρμένες
Από την θηλυκή πλευρά του εαυτού μου
Ανίκανος να δώ το μεγάλο σχέδιο του σατανικού βασιλιά
Να με κρατά απασχολημένο σε ανούσιες επιδιώξεις
Και να σας κρατά φυλακισμένες
Περιμένοντας τον επόμενο καλύτερο.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Background

Ξύπνα
Χτύπησε το ρολόι
Και αγόρια και φώτα και όνειρα
Σε περιμένουν να χορέψεις
Μην αργείς
Βαλέ τα μωβ σου τα γοβάκια
Μουτζούρωσε τα χείλια σου με κόκκινο
Περνά την γραμμή που κόβει το δάκρυ από τα μάτια σου
Χαμογέλα παιχνιδιάρικα στον καθρέφτη
Αστόν να σου πει πως είσαι η πιο όμορφη
Η μέρα έφυγε και το σκοτάδι σε κρύβει
Κάτω απ του κίτρινους γλόμπους
Φιλιά σε περιμένουν και αγκαλιές
Κοριτσόπουλα με νάζια και σκέρτσα
Θα βυθίσουν τις μνήμες σου
Εσύ θα χορεύεις παρέα με ξωτικά και νάνους
Εσύ θα χορεύεις με βατράχους και δράκους
Θα καταπίνεις μαγικά φίλτρα της χαράς
Θα δαγκώνεις δηλητηριασμένα μήλα
Προσδοκώντας να σε αγαπήσουν γυμνή
Σε κάποιο γυάλινο φέρετρο
Κι ύστερα μην σε νοιάζει θα μαζέψουμε μαζί τα ρούχα σου απ το πάτωμα
Θα σφίξουμε αργά τον κορσέ της αδιαφορίας
Θα πλύνουμε το πρόσωπο σου
Και με την άμαξα θα σε ξαναφέρω σπίτι
Τώρα και για πάντα
Όσο θα κοιμάσαι εγώ θα βάζω την κολοκύθα στην θέση της
Και τα ποντίκια που δεν θα ναι πια αμαξάδες
Θα τα αφήνω να βοσκήσουν τυρί
Απ τα κελάρια μας
Θα σβήνω ένα ένα τα κεριά απ τους διαδρόμους
Και θα κλειδώνω τα μπατζούρια
Θα σκεπάζω τις στιγμές που έχουμε
Κρυμμένες στα παιδικά τους δωμάτια
Κι ύστερα εσένα
Η μέρα θα ξημερώνει αργά
Και γω θα παίρνω την λιβρέα μου
Θα ντύνω τους ώμους μου
Και θ ανεβαίνω στο βάθρο μου
Ο ήλιος θα σκληραίνει το δέρμα μου μέχρι να γίνει πέτρινο
Κι ύστερα θα ξυπνάς
Κακόκεφή
Πληγωμένη από τον βραδινό σου περίπατο
Θα μου εκσφενδονίζεις το πρωινό σου
Φωνάζοντας
Τι κοιτάς ρε και σύ
Πρίγκιπες και μαλακιές
Θα στέκω μέρες ακίνητος
Φιμωμένος από τα μάγια
Να περιμένω πότε η ανάγκη σου γι αγάπη θα με κάνει πάλι υπηρέτη
Ζητήσαμε απ την γύφτισα να βρούμε τον αληθινό έρωτα
Αυτό που ξεχάσαμε να ζητήσουμε , είναι να τον ζήσουμε .