Εάλω

Πότε έγινες εφιάλτης ;
Ποτέ κύλισες μέσα μου σαν πικρό ναρκωτικό
Και πότε νίκησες την ανάγκη μου για χαρά
Αναλώνω την ημέρα μου σε μονολόγους
Με κανένα απέναντι ντυμένο σαν εσένα
Δεν σε φοβάμαι πια
Έμαθα να ζω παράλληλα με τις αναπνοές μου
Σε έναν κόσμο νεκρό
Πότε αγκαλιά
Πότε με το πρόσωπο που θυμωμένο να σου φωνάζει
Δεν απαντάς ποτέ
Δεν νιώθεις τίποτα
Πώς να νικήσω αυτή την αρρώστια
Πώς να ξεπεράσω αυτήν την απώλεια
Ρουφάω σιγά σιγά , ότι απέμεινε από μένα
Και προσπαθώ να καπνίσω κάτι από τα όνειρά που έκανα για μας
Πίνω γουλιές από πνιγμένα στον θυμό δάκρια
Και ανασύρω μικρές λέξεις από χαμένα τετράδια υποσχέσεων
Πως τόλμησα να πιστέψω στο εμείς
Πως έπεσαν τα τείχη μου
και τώρα σέρνομαι στις ανοχύρωτες ελπίδες μου
με τα στήθη ματωμένα και τα χέρια μου βρώμικα
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από να βλέπεις την πολιτεία των συναισθημάτων σου πνιγμένη στους καπνούς και στις λάσπες , στα ρημάδια
Δεν παραπονιέμαι
Απλά δεν εχώ πίστη πια
Ούτε ξίφος
Ούτε ασπίδα
Ούτε άλογο
Ούτε λευκό
Ούτε σπουδαίο όνομα
Ούτε λόγο να υπερασπιστώ τίποτα