Ψάξε ενά ποίημα

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Εμμονές

Οι καλύτεροι μου φίλοι
οι εμμονές μου.
Μαζί χτίσαμε μια ζωή
όνειρο.
Και αγοράσαμε
ένα κομμάτι ουρανού.

Δεν φοβάμαι πια
τίποτα και κανέναν.
Όλες μου οι ελπίδες
διαψευσμένες.
Άνθρωποι
έγνοιες
οράματα
και φιλοσοφίες.
Λιγότερες των περιστάσεων.

Οι καλύτεροι μου φίλοι
οι εμμονές μου.
Εκεί πάνω έστησα την ύπαρξη μου
ανόητος
και ξεκομμένος από κάθε τι ανθρώπινο.
Αφοσιωμένος στην ίδια μου
την ιστορία.

Δεν φοβάμαι πια
μήτε εσένα.
Κουκίδα είσαι κι εσύ
σε μια ιστορία

που κανείς δεν νοιάζεται να γράψει.    

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ανάρμοστο

Δεν αρμόζει στις λέξεις
να μιλούν για θάνατο.

Όμως
αλλιώς πώς, να μιλήσει
κανείς γι  αυτόν.

Ετών τριάντα
ξεβράστηκε σαν σκουπίδι
στις ακτές της Βουλιαγμένης.

Πλήρης ενοχών.
Γυναίκα.

Στο νοσοκομείο απλά
διαπιστώσανε το αυτονόητο.
Και το δηλώσαν με ανακοινωθέν
Ιατρικό. 
Κρίμα, επισήμως.

Κι όμως
ο θάνατός
δεν είναι παρά μια απόλυτα
φυσική εξέλιξη της ζωής.

Στο νοσοκομείο
απλά διαπιστώνουν το αυτονόητο.
Αυτό που ήταν,
δεν είναι πια. 
και το διατυπώνουν 
με ευφυολογήματα.  

Το τι ήταν
και τι είναι, άγνωστο.

Αμέτρητο.

Θέλοντας ίσως να πουν
δεν πρόλαβε
να ζήσει λίγο ακόμα
και λίγο ακόμα να

να τι;

Δεν μετριούνται όλες οι ζωές
ακριβότερες
από έναν αμέτρητο θάνατο.

Κάποιες ζωές απλά
ξεβράζονται στην βουλιαγμένη
σα σκουπίδια
κι ίσως εκείνοι
να βρίσκουν το αμέτρητο του θανάτου
πιο ενδιαφέρον
έχουν μετρήσει την ζωή τους
άλλωστε



άλλωστε.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Αχ

Όλη η σοφία του κόσμου
σε δύο μόνο γράμματα.

Αυτή είναι η απάντηση
σε όλα τα ερωτήματα 
όσων ζητούν να μάθουν.

Δυο γράμματα 
που λιώνουνε πριν βγουν στο στόμα,
που  
γεμίζουν το στήθος προσδοκίες
και που από αδικίες το αδειάζουνε

κι η σκέψη

και αχ

η σκέψη
να ζούσα μακριά απ όλους κι όλα
που τόσο αστεία
καμώνονται τα σοβαρά

μα αχ

πως θα μπορούσα,
θα έπρεπε
να σβήσω από την μνήμη
ή την φαντασία
εσένα 
και την ματιά σου 
να παίζει
ανάμεσα στα χείλη
και τα μάτια μου,
ενόσω
πνέεις στο πρόσωπο μου.

Ανίκανοι
φιλί να κάνουμε
την σκέψη  

αχ

δυο γράμματα μόνο
γεμίζουν το μυαλό θυμό
κι ελπίδα.

Τα  λες, 
κι απογοήτευση
φωλιάζει στην καρδιά,
μαζί με νέο θάρρος
παράτολμο

αχ
δυο γράμματα
δυο κόσμοι
αλλά μια έννοια αδιαίρετη  

αρκεί
αχ

κι υστέρα τα όνομα σου.


Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

In uterus (born again)

Your silence
creates an uterus
that my hopes are nurturing

fluids of faith
your love
as certain
as invisible

I grow in you
I feel you
you feel me

but we don’t know each other

your faith in me
is dissolving
by your experience of man
those lovers that make you bleed
you feel me
but you don’t know me

my faith in you
apart me from everyone else
put me in your
uterus of silence
these lovers that bleed for me
make me see
make me see myself as a problematic creation   

and I dyed to be born
in your silence
believing
that you will rise me from the dead someday
with just a word

when you believe in me again. 

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Προσωπικός Ήρωας (γενέθλια αφιέρωση στην Σοφία)

Υπάρχουν ήρωες πολλών ειδών
κάποιοι που ζουν
με το μαχαίρι στο χέρι
και κάποιοι που ζουν
με το μαχαίρι στο βλέμμα

Σε θαυμάζω
ντυμένη 
με την κομψότητα του πάθους
να ψάχνεις τρόπους
να ντύσεις τον άνθρωπο
να τον προετοιμάσεις
να νικήσει την ζωή
ελεύθερος.

Λίγοι άνθρωποι
μου κλείσανε το στόμα , αγαπημένη
και αυτό κι αν είναι ηρωισμός

Σε θαυμάζω
όχι τώρα,
από πάντα  

μα τώρα ζυγώνω
απέναντι
στο χρώμα και το σχήμα
της τέχνη σου
κι αλλάζω

Υπάρχουν ήρωες πολλών ειδών
μα κάθε ένας
έναν έχει στην ζωή του
σαν ήρωα προσωπικό
να μετριέται.


εγώ έχω εσένα.

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Transcendental truth

I can see your soul wandering
among the must
and the must not
among the can and cannot
those that are and those that are not
I feel your pain

But there is a transcendental truth
when all other option for truth are impossible
what remains is truth
even improbable

I say to you
love another
beyond you and me
and claim happiness, please try

and yet you can’t as I cannot  

if this is impossible
then it’s only you and me
for us
to gain happiness
as improbable as it seems
and difficult 
and no one can see the way

I know only one chance there is
to
live in faith and fly
or in fear and crowl

time will pass
either way

in between all we have is words

words you need to have and I own
words you need to give and I need

try

wait no more
fear not

Αριέλ της Σύλβιας Πλάθ (απόδοση στα ελλήνικα Δ.Καλούπης)

Το σκοτάδι σε στάση
υστέρα το άυλο μπλε
ρεύσεις από όγκους και αποστάσεις

Θεία λέαινα
πως κανείς να μεγαλώσει,
ουρά από φτέρνες και γόνατα. Να οργώνεις την γη

Χωρίζουν και πας , αδελφούλα
η ώχρινη αψίδα
η άπιαστη κορφή.

Θολούρα
καρποί που είναι καταραμένοι    
σ αγκιστρώνουν

νεκρό, γλυκό αίμα, γεμίζει το στόμα
σκιές
ένα αλλιώτικο πράγμα

αναδεύω
μηροί , τα μαλλιά μου
στα πόδια μου λέπια νεκρά

Λευκό
Θεέ μου, ξεφλουδίζω
άκρα νεκρά, νεκρά και σκληρά

Και τώρα εγώ
σταρένιος αφρός, η γυαλάδα της θάλασσας
η κραυγή από μωρό που κλαίει
λιώνει στο τοίχο

Και γώ
είμαι το βέλος,
δροσιά στα μόρια του ανέμου
που πνέει , αυτοκτονικά
στην αυγή

Μάτια
πρωινό μαγκανοπήγαδο.

  

Ariel
By Sylvia Plath
Stasis in darkness.
Then the substanceless blue   
Pour of tor and distances.

God’s lioness,   
How one we grow,
Pivot of heels and knees!—The furrow

Splits and passes, sister to   
The brown arc
Of the neck I cannot catch,

Nigger-eye   
Berries cast dark   
Hooks—

Black sweet blood mouthfuls,   
Shadows.
Something else

Hauls me through air—
Thighs, hair;
Flakes from my heels.

White
Godiva, I unpeel—
Dead hands, dead stringencies.

And now I
Foam to wheat, a glitter of seas.   
The child’s cry

Melts in the wall.   
And I
Am the arrow,

The dew that flies
Suicidal, at one with the drive   
Into the red


Eye, the cauldron of morning.

Χιόνι

Στάζουν λευκά κομμάτια ουρανού
στα βήματα μου
και αφήνω ευδιάκριτα
στο χώμα αποτυπώματα
βαρύς , λογιάζομαι
για περιπατητής του

περπατώ και συλλογίζομαι
πόσος μου ανήκει ουρανός
να περπατήσω

στάζουν λευκά κομμάτια ουρανού
κρίμα
που δεν τα βλέπουμε
μαζί
να χω την γνώμη σου