Ψάξε ενά ποίημα

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Επικήδειος στην λαίδη Κατερίνα


Αναμιγνύω μέλι από αναμνήσεις
και καραμελόχρωμα από εμπειρίες
χωρίς εσένα θα διαβώ αυτόν τον χρόνο .
Και πρέπει να φτιάξω μόνος μου ζεστά φιρίκια ζωής .

Άραγε θα θυμάσαι , εκεί που είσαι
τον μπαλεζέ μας ,
την όμορφή ξανθούλα που είχε κινήσει από ψες αργά , να πάει στην ξενιτειά.
Το τζάκι αγκαλιά ,
τον «προρδομυριστή» και τον «φτωχό Βασιλιά» .
Και τώρα ποιος θα με κυνηγάει με το γάλα απ τον ζοχό
για να μην με τρώνε οι τσουκνίδες ;
Ποιος θα μου βάζει πενικιλίνη από εκείνο το κίτρινο και καφέ σωληνάριο
παντού , σε κάθε πόνο.   
Ποιος θα με λέει Πρίγκιπα ,  
κάθε φορά που θα φοράω την στολή απ τα λυκόπουλά .
Ποιος θα μου ψήνει τυρόπιτα ,  για να φύγει ο πυρετός
και ποιος θα με σταυρώνει όταν φεύγω από το σπίτι .
Κάθε άνθρωπος , αξίζει έναν άνθρωπο δικό του.
Να τον αγαπά χωρίς περιορισμούς απόδοσης , καλής ή κακής .
Να του μαγειρεύει
Να του σιδερώνει
Να του πλένει
Να του ράβει κουμπιά , όχι γιατί πρέπει , αλλά γιατί θέλει .
Γιατί στον πόλεμο της ζωής τον θέλει πλυμένο σιδερωμένο και κουμπωμένο
γιατί δεν πάει μόνος του
αλλά τον στέλνει .     
Εσύ έφυγες με γεμάτη ζωή στα 93 σου χρόνια
Για να μου πεις στα 35 μου πόσο άδεια είναι ή δική μου .

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Στα γενέθλια ενός Ακέλα (Για τον αδελφό μου Νεκτάριο)


Γράφω με μελάνι καραμέλας
και σετ ζαχαροπλαστικής,
όλα εκείνα που για τ όνειρο μηλάνε
και περιμένω να μεγαλώσεις,
περιμένω να δω,
πως θα ξεφύγεις από το να γεράσεις.
Θέλω να είμαι ο δικός σου Πίτερ Πάν
και έχω στο αίμα μου κόκκους από περιπέτεια και ευθύνη.
Έτσι αρθρώνω το Σ αγαπώ,
κρατώντας στο στόμα μου σφυρίχτρα , για το καλό του παιχνιδιού σου.
Να σε δώ να νικάς όταν μπορείς
και όταν χάνεις να είμαι εκεί να σου δώσω χρόνο να ανδρώσεις.
Θα σε κοιτώ πάντα στα μάτια,
ορκίζομαι να μην σου λέω τίποτα,
ορκίζομαι να σκέπτομαι παιχνίδια και τραγούδια,
για το δικό σου το καλό
και το δικό μου.
Με λές Ακέλα και έχεις το χρώμα στη φωνή σου,
σα να λές  Μπακουκάν ή Γιουγκί Ο ή θάλασσα ή  Παγωτό ή Χριστούγεννα
και εγώ ακούω «Έχε με το νού σου».
Και τώρα εδώ μπροστά απ την τούρτα γενεθλίων μου,  
έχεις αρπάξει τα κεράκια.
Ποσό να είμαι;
Δέκα , είκοσι , πενήντα , εκατό.
Και μου απαντάς «είσαι όσο θέλω εγώ».

Μικρέ μου πρίγκιπα καλή μου πριγκίπισσα ,  ευχαριστώ . 

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Επαναληπτικός άνεμος


Ένοχα μυστικά
η ζωή μου.
Όσα ήξερες.
Όσα ένιωθες.
Όσα ποτέ δεν είπα.
Κι ένας άνεμος πάντα να κυλά ανεξέλεγκτος
αδιαφορώντας για τη μετεωρολογική του προέλευση,
μόνο για να αναστατώνει και να φουντώνει
να ξεσκεπάζει.
Πάντα θα έρχεται ένας άνεμος να φουντώσει
τα βαθιά καλοκαιριά της ρουτίνας και της απόγνωσης,
τότε που τα όνειρά σου θα κείτονται ξερά και ξεχασμένα,
έτοιμα να λαμπαδιάσουν στο πρώτο αναμμένο χαμόγελο
κι ύστερα οι φωτιές θα καίνε ανεξέλεγκτα,
στην αρχή ζέστη,
ύστερα πόνος,
μετά η απειλή του θανάτου•
κι όλα τούτα πίσω από τείχη με κοκκινοκίτρινες ανταύγειες
σ’ αυτό το απαλό, το ρομαντικό, το μουσικό θέαμα της φωτιάς,
καρφωμένος,
τίποτα άσχημο δεν υπάρχει όταν καίγονται τα πάντα.
Ο απολογισμός της τέφρας του συναισθηματικού σου κόσμου μετά
είναι άσχημος.
Ένοχα μυστικά
η ζωή μου.
Φωτιές που κάψανε τα πάντα,
τέφρα  που βλάστησε
και ένας άνεμος που φυσούσε κάθε φορά,
από παντού,
για να ανάβει πυρκαγιές από “σε θέλω”.
Τώρα ο ίδιος άνεμος
αναμοχλεύει την τεφρά του κόσμου μου.
Δεν έχει πια βλαστάρια,
μόνο το σκούρο γκρι άνεμο
να σου νεκρώνει τη σκέψη και τη συνείδηση.


Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Γράμμα από το Μαρούσι


Μυστικά σε συλλογιέμαι
όταν κοιμάμαι σε μαξιλάρια γεμισμένα με προσδοκίες ,
κρυφές.
Κοίτα με , είμαι όμορφή
είμαι γυμνή σαν την βροχή που τρέμει στο παράθυρο μου ,
κάθε αυτονομία μου κυλά και φεύγει
πάνω στα γυάλινα μάτια σου .  
Τι κρύβεις και συ ,
πίσω από τις θαμπές επιφάνειες του μυαλού σου ,
ενοχές , κόμπλεξ , ανεπεξέργαστα και γκρεμισμένα όνειρα
που γίναν εφιάλτες μιας πραγματικότητας ,
εσύ δεν ξέρεις
και εγώ δεν θέλω να μάθω .
Θα μ αγαπούσες ποτέ
αναρωτιέμαι .
Θάρρος και όνειρο χρειάζεται.
Ίσως με τον δικό σου τρόπο
απεγνωσμένα .
 Σαν μικρό παιδί
σαν σε παιχνίδι.
Δεν σου γκρινιάζω , δεν έχω την δύναμη .
Δίνω απαντήσεις που χρειάζομαι για να ντυθώ
Έρχεται χειμώνας
Το σπίτι μου θα είναι κρύο από δώ και πέρα .
Κάπου θα συναντηθούμε κάποτε
Ξανά εγώ και συ
Με κόντρα ρόλους
Εσύ απεγνωσμένος σε μια ζωή υπό κατάρρευση
Και γώ  ελεύθερη. 

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Εν ειρήνη ...salom


Δεν ξέρω , μην με ρωτάς .
Ο κόμπος μέσα μου είναι μοσχαναθρεμμένος με ψευδαισθήσεις .
Κάποτε γελούσα με την ζωή που έρχεται , τώρα κλαίω.
Δεν δυστύχησα
αυτή η ευτυχία είναι πιο οδυνηρή απ όσο , κάθε δυστυχία .
Κλείδωσε και αμπάρωσε μακριά μου ,
ο κόσμος των ονείρων
Και έγινε τούτος δω ο κόσμος , τα όνειρο μου .

Να αγαπώ το κάθε τι του
Την μιζέρια και την αναποδιά του .
Δεν φοβάμαι κανέναν και τίποτα πια
Ζω από φιλί σε φιλί αχόρταγα
από έννοια σε έννοια,
με την μορφή σου κατά νου .
Εσύ στον κόσμο σου , εξαπατημένη από την ίδια σου την φύση .
Να ορέγεσαι την επερχόμενη σταυροφορία
πληρωμένη απ τον σκοπό της , σε ανάγκη αποστολής .
Εγώ θρηνώ τα κορμιά που θα πέσουν στο χώμα ,
φοβούμενος πως ένα από αυτά θα ναι και το δικό σου .
Κουρασμένος από τις μάχες και τους πολέμους ,
που πόθησε η νιότη μου  .
Εξοντωμένος , συστηματικά  από την ενοχή μου που νικούσα
άξιους αντίπαλους . 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Χωρίς Φωτογραφίες


Θα ξημερώνω με την δροσιά
Σε κλειστά παράθυρα
Με ξεθωριασμένο μπλε χρώμα
Κοιτώντας πάντα πιο ευθεία τον ουρανό απ όσα θα έπρεπε
Και πιο γυρτά απ όσο μου πρέπει
Ήρθε και αυτός ο Σεπτέμβρης
Σαν αναπάντεχη μπόρα
Χρονιά των περιμέναμε και πάλι απροετοίμαστους μας βρήκε
Ψάχνω ανάμεσα στα εξογκώματα του τοίχου της ζωής μου
Μια ευθεία να κρεμάσω την φωτογραφία μας
Μια φωτισμένη γωνιά , να πω εδώ θα χωρέσουμε
Να περιμένουμε ζευγάρια ματιά να μας ζηλέψουν
Μα την ψυχή μου κλέβει το έξω απ το παράθυρο
Όλα εκείνα που αποκαμωμένα θα περιμένουν να συμβούν
Στην απουσία μου
Έρωτες
Πόλεμοι
Ενοχές
Και γω απών
Ψάχνω να βρω μια γωνιά να κρεμάσω μια όμορφη στιγμή μας
Σε κακό φώς
Σε σάπιο τοίχο
Τίποτα όμορφο δεν θα δείξει αξιοζήλευτο εδώ
Ο Σεπτέμβρης αυτός ήρθε αμείλικτος
Σαν κακό συμβάν
Κάποτε σκέφτομαι θα έρθεις να με βρεις να κλαίω
Θα μ αγκαλιάσεις
Και θα μου πεις
Εγώ και σύ ένα
Πάντα
Άνευ λόγου και αιτίας
Χωρίς φωτογραφίες  

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Ένα συγνώμη του Μπαμπά


Κάθε φόρα που με ρωτάς γιατί ;
πιοτερο από σένα αναρωτιέμαι .
Μικρέ Κωστή μου δεν υπάρχουν απαντήσεις
μονάχα διάθεση να μην σε νοιάζει η ερώτηση.
Και τα βασίλεια που σου τάζω
και τις μαγικές αυλές , μαζί μπορούμε να τις φτιάξουμε.
Αρκεί να μην μας νοιάζει να τις δούνε κι άλλοι.

Έχω εκατομμύρια απαντήσεις να σου δώσω
Μα μόνο μια ερώτηση μου βγαίνει .
Μ αγαπάς ;
Κι ας είναι δεδομένη η απάντηση σου ,
εκεί επάνω στήνω τις ελπίδες μου.
Μ αυτήν την απελπισμένη αγάπη της ανάγκης σου
εγώ θα κάνω τα λουλούδια να ανθίζουν ζάχαρη και σοκολάτα .
 Σε όλα τα ταξίδια μου , στα θέλω των ανθρώπων
πατρίδα βρήκα μόνο στα δικά σου θέλω.
Μπαμπά φωνάζεις , με ύφος βαριεστημένο
γιατί ακόμα ένα πράγμα δεν πηγαίνει όπως θα θελες.
Και εγώ ακούω σώσε με , σ έχω ανάγκη.   

Ξέρω θα τελέψει τούτο το ταξίδι κάποτε
Κι απ τα επτά σου θα πετάξεις σε αντροσύνη
Και θέληση για ύπαρξη αυτόνομη .
Και ξέρω πως θα πονάω που πέταξα
τόσο απ τον χρόνο μας
σε δουλειές , έρωτες , ασχολίες , τον κόσμο και την κυριαρχία του
σε μικροπρέπειες

Μα είμαι μικρός όσο μου πρέπει μικρέ μου γιέ
Και εσύ τόσο μεγάλος όσο σε έχω ανάγκη .
Και σου χρωστάω ένα συγγνώμη , που θα το πάρει ο δικός σου γιός
Για να μπορείς να είσαι και συ μικρός όσο σου πρέπει στην ώρα σου . 

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Οταν θα με μετρήσεις


Και με πληγές και με θάλασσα
και με φεγγάρι ολόγιομο
θα τρέμω
στις πιο ενήμερες και φωτεινές σου νύχτες .
Εκείνες που θα με μετράς.
Ποτέ δεν θα πω
ποιος ακόμα με μέτρησε ,
δεν θα μάθω ποτέ πόσο μετρήθηκα .
Στην αλμύρα από τα πιο φρέσκα σου καλημερήσματα
ο απόηχος από ένα ακριβό , θέλω.
Ετσί είμαί
Ετσι θα είμαι πάντα
Ο πιο φτηνός των εραστών
Ο πιο λίγος .
Και θα κυνηγάω πάντα ότι μ αγάπησε
να του τραβήξω
μια μπούφλά από ανικανοποίητες προσδοκίες .
Σε βρίσκω πάντα μόνη στις σκέψεις σου
Με ύφος απολογητικό
Για όλους εκείνους που ακούμπησαν την σάρκα σου
Που τους έθρεψες από το αίμα των οργασμών σου .
Καλημέρα σου λέω αφήνοντας φιλία να πέσουν στο πάτωμα και τον ερώτα μετέωρο σε ότι μπορεί και ότι ίσως δεν μπορέσει ποτέ .
Από τώρα το ξέρω θα μου λείψεις πολύ
Η γυαλάδα απ΄το δέρμα σου , τα σφιχτά σου γελάκια
Το στήθος σου και τα μαλλιά σου έτσι όπως πέφτουν στους ώμους σου .
Μην με ξεχάσεις ποτές στους δρόμους που γυρίζεις πολεμώντας το παρελθόν σου
Εδώ αγαπήθηκες , αλλά και αλλού 
αγαπήθηκες εξίσου .
Κι αυτό το εξίσου κάνει πάντα την διαφορά 
στο μέτρημα των πραγμάτων

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Ένα


Που να βρω λέξεις κεντημένες στο ασήμι
Σ αγαπώ να σου πουν
Και να είναι ακριβό
Σ αγαπώ να σου πουν και να μοιάζει λέξη που πρώτη φορά ακούστηκε.
Δεν θα πω τίποτα
Η ώρες κυλούν σαν δάκρυ
Χυμός μιας εντός μου ακατανίκητης παρόρμηση
Εσύ η πηγή
Εσύ το ποτάμι
Εσύ η θάλασσα που θα βρίσκετε πάντα στο τέλος της διαδρομής
Θα στέκω κοντά σου
Χρόνους ατέλειωτους
Να ακούω την ύπαρξη σου
Να θαυμάζω τα έργα και τους κόπους σου.
Αλλοίμονο φωνάζουν τα αστέρια
Αλλοίμονο τα βουνά και οι βράχοι
Στου κόσμου το τελείωμα
Το πιο εγώ συνάντησε το πιο εσύ των ανθρώπων
Κι ύστερα γίνηκε χαρά και φιλί
Και έρωτας
Ο δικός μας ο έρωτας
Ένας άνεμος να σκεπάσει τα πάντα
Να φουντώσεις φωτιές
Να σαλέψει την θάλασσα
Να σπείρει μια κοιλάδα από όνειρα
Και να θερίσει καρπούς
Εγώ και εσύ
 Ένα 

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Εκλογές Ιούνιος 2012

Αυτή η θερμοκρασία με πνίγει

Ζέστη

Υγρασία

Κακός καιρός , γεμάτος ανήθικές υποσχέσεις

Είναι αστείο να μην μπορείς να ονειρευτείς στην αρχή

Μοιάζει με επανάσταση

Ύστερα γίνετε κρύο

Μετά πόνος

Για να σε πλακώσει στο τέλος με ανασφάλειες και απελπισία

Η ανασφάλεια είναι το πιο φασιστικό συναίσθημα

Δεν σε αφήνει να σκεφτείς

Αντιδρά το μέσα σου

Η χώρα μου σε αδράνεια

Πνευματική τύφλωση και πολιτικό αναλφαβητισμό

Τι φταις και συ

Που πάνω σου φόρτωσα τις έννοιες του κόσμου

Τώρα ξεχάστηκα με κάθε σου άγγιγμα

Δεν περιμένω να συμβεί τίποτα καλό

Θέλω να κλειστώ μέσα σε μια φούσκα από ελπίδες

Μέχρι να σκάσουν πάνω μου

Έτσι θα ψηφίσω , κλισμένος σε μια φούσκα από ελπίδες

Μέχρι να σκάσουν πάνω μου

Περιμένοντας ακόμα μια φορά

Το χειρότερο

Δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα

Κι ;όμως υπάρχει κάποιος που λέει την αλήθεια

Αυτιά δεν έχω ν ακούσω

Θα παίξουμε κρύφτό εσύ και γώ

Άμα με βρεις θα με διοικήσεις

Άμα δε με βρεις

Θα με στην ντουλάπα

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Η Προσευχή της Νάντιας

Μεγαλοδύναμε , άκου την θλίψη μου
Και φροντισέ την την
να καρπίσει , ευθεία στον άνεμο , χαρά.
Δεν ζητώ πολλά ,ούτε λίγα .
Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω ,
να με κοιτά ευθεία μέσα , στην καρδία.
Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω
να μυρίζει αγιόκλημα , γιασεμί και θυμάρι.
Με μαλλιά ανάκατα από την αλμύρα της προσπάθειας
και μάτια κόκκινα από τους ανέμους των δύσκολών καιρών .

Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω ,
ανέμελη , τυχοδιωκτική με συνέπεια και καθήκον στην ανεμελιά.
Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω ,
μια σιδερένια φωνή με άρωμα βελούδου
Για κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ ,
για το καληνύχτα
και το καλό ξημέρωμα .

Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω ,
να στέκει και να αγκαλιάζει τα γυμνά μου πόδια
και να ακουμπά τις σκέψεις του στην κοιλιά μου.
Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω ,
αψιά στις αισθήσεις και μελωδική στις απαιτήσεις,
νερό να είναι να ξεδιψάς μα και κρασί να σε μεθάει.
Nα μου χορεύει το νου .
Nα σταματά την καρδιά μου.
Να κόβει την ανάσα μου .

Θέλω μια αγάπη όπως την θέλω
Καλέ μου , Κύριε και Θεέ
Θυμήσου με όταν έλθεις στο βασίλειο σου.
Υπόσχεση δώσε μου , όσο καιρό σταυρώνομαι
να έχω να ελπίζω.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Για ώρες

Έχω ένα κόμπο στον λαιμό μου
κάθε φορά που σε αφήνω στην δουλειά .
Σε παίρνουν από μένα , ώρες ανούσιες
δεν σε κοιτώ ,
δεν σε κρατώ ,
για ώρες .
Μόνο σε νοιάζομαι και σε σκέφτομαι
για ώρες

Έτσι σταλάζουν οι ώρες μέσα μου.
Αιχμηρά .
Πότε κόβοντας την επιθυμία ,
ποτέ κόβοντας την ανάγκη.
Ποτέ κόβοντας κάθε άλλη ενέργεια για να συνυπάρχουμε .
Καταπίνω κάθε λεπτό δικό μας
πικρά το χώρια ,
γλυκά το μαζί

όλα τα φεγγάρια του κόσμου ψάχνω.
στον αέρα που φυσάει,
στην θάλασσα ,
στο βλέμμα σου , το γεμάτο υπόσχεση
στο γέλιο σου , το παιδικό .

Στην ασημένια τιάρα σου.

Κανωντάς αφώτηστη τη νύχτα τους
να κρύψεις
εμένα , εσένα και μυστικά που σε έκαναν να κλάψεις .


Θα προχωρήσω σου υπόσχομαι
Σε κάθε βουνό , που ελπίδα σε έκανε , να θες να ανέβεις
Πολεμώντας με δράκους , κακές μάγισσές
φτηνούς προδότες και αισχρούς εραστές.
Κι ύστερα θα γυρίσω νικημένος
να πιω από τα χείλη σου ζωή .

Όχι εραστής , όχι άντρας
αλλά ένας τυχοδιώκτης  παίκτης ,

που καεί το τελευταίο του χαρτί .

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Tο φιλί που μου χρωστάς

Κάπου χαμογελάς

στα κύματα , στα σύννεφα σε κάποια ανέμελη σκέψη,

σ’ ένα ζουζούνι που σεργιανίζει στην ομπρέλα σου.

Κάπου χαμογελάς

και τα μαλλιά σου ανακατεύει η αύρα με την άμμο,

σηκώνει το φουστάνι σου

και συ λυγίζεις τα γόνατα σου να το πιάσεις.

Κάπου χαμογελάς ,

κάποιον κοιτάς και δαγκώνεις τα χείλια σου,

ενθουσιασμένη ,

με μια ιδέα και έναν αέρα ερώτα.

Φρέσκια ξανά.

Κι ύστερα κάποιο ζεστό βράδυ

κάποιο κοιτάς φεγγαρόφωτο και ξεκουράζεις το βλέμμα σου.

Κάπου χαμογελάς

και όταν ο ήλιος μεσουρανεί

σε κάποια νερά ξεδιψάς τα πέλματα σου

και σε κάποια θάλασσα βυθίζεις το στήθος σου.

Κάπου χαμογελάς

και μαζί σου χαμογελώ και γω ,

που κάπου χαμογελάς .

Και σ αγαπώ ..ακόμα και πάντα .

Αδιαφορώντας για την αδιαφορία σου

περιμένοντας τούτο το καλοκαίρι

να μου χαμογελάσεις ξανά και μένα ,

και να μου δώσεις το φιλί που μου χρωστάς.

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Στον κόσμο μας

Κρατώ το στόμα μου κλειστό

κανένας να μην μάθει .

Έχουμε έναν κόσμο δικό μας!

Σκοτεινό , με κόκκινο του αίματός

με πινελιές γυμνής σάρκας και δαντέλας ,

με δακρυσμένες πριγκίπισσες και

Πρίγκιπες ζαλισμένους από το ποτό .

Τα παιδιά κρατούν στα χέρια τους ασημί και χρυσαφιά μπαλόνια

για να παίξουν παιχνίδια εντυπώσεων.

Και το πρώτο σου φιλί το δίνεις με την πλάτη πάντα στον τοίχο .

Εσύ κυκλοφορείς ελευθέρα

Εγώ με σχετικούς περιορισμούς

Αποστολή μου

Να κρατώ στην χούφτα μου την σκόνη του χρόνου

που μου αφιερώνεις

Λιγοστός μα πολύτιμος.



Και δεν έχω πια καμιά ελπίδα πως θα καταλάβεις ποτέ ,

ποσό πολύ αυτό είναι ερώτας.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Σπουδή στον Ο.Ουάιλντ

Να παρασύρει κάθε πάθος την ψυχή μου

Να γίνει φλάουτο να παίζουν οι άνεμοι

Είναι για αυτό που απώλεσα αρχαία σοφία και έλεγχο

Τώρα η ζωή μου μοιάζει με ξαναγραμμένο βιβλίο

Μουτζουρωμένο πρόχειρα ξανά στις αγορίστικες μου διακοπές

Γεμάτο αφελή τραγούδια για κιθάρα και φλογέρα

Να καταστρέφουν κάθε έννοια μυστική

Σίγουρά υπήρξε μια εποχή , που ίσως πάτησα

Κάποια ηλιόλουστη κορφή

κι ίσως να έπαιξα μια νότα αρμονική και εκείνη έφτασε στ’ αυτιά του Θεού .

Νεκρός ο χρόνος ; Όμως να . Με μ ένα τόσο δα ραβδάκι

άγγιξα λίγο από το μέλι του ρομαντισμού .

Και πρέπει για τούτο να σου δώσω την ψυχή μου .

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Άστεγα

Στο ασημοχρυσό του δειλινού


Πριν και μετά , από ξεχασμένα αντίο

Με χυμούς από λύπη στα μάτια

Εδώ στο φτωχό τελειώνειο του «δεν είχα το θάρρος»

Ουρά

Κολασμένοι , πολλά υποσχόμενοι

Με το στόμα ενός άλλους θεού

Αγνώστου

Αληθινού

Λογικού

Να κυρίσει αγάπη και πίστη στους ανθρώπους .



-



Το φιλί σου θέλω

Ν αλλάξω δέρμα

Και να φορέσω την ανάσα σου

Αυτό θέλω



-



Δεν με νοιάζει αν με θές

Να με σκέπτεσαι θέλω

Για ότι να ναι

Γιατί στο χρόνο

Η μνήμη νικάει τα θέλω





-



Πώς να αναπαράγω εντός μου την εικόνα σου

Εσύ Φτυνηνές

Εγώ χάθηκα

Δε μιλάμε πιά

Πώς να αναπαράγω την εντός μου εικόνα



-



Κοιτά με ευθεία μέσα

Να δω τον κόσμο στην γυαλάδα των ματιών σου



-



Χαρακιά η ανάσα σου στο δέρμα μου

Ασέ με

Η πάψε με



-



Που είσαι

Υποσχέθηκες φιλία και όνειρα

Υποσχέθηκες μικρές τρυφερές αιωνιότητες

Που είσαι



-



Κρύψε μου το ψωμί

θα ζω με μια σκέψη

θα τρέφομαι από το κεφάλι μου

μου είπες

«σ ήθελα»



-

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Το φιλί της Ροζαλίας

Σ είδα στον ύπνο μου
με κοίταξες,
μου έδωσες ένα φιλί αδίστακτο
μύριζε απωθημένο και κέφι .
Είναι αλήθεια
στον ύπνο μου,
στον ξύπνιο μου .

Όλες οι γυναίκες του κόσμου , εσύ.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Η ελεγεία του Peter Pan

Σε κάτι μουσικές αποχρώσεις σε ψάχνω πάντα ,
μικρό παιδί.
Που φοβάται μην το μαλώσεις
αν βγεί να παίξει
εδώ
Που τόσος, σε αγάπησα
γυμνή από φώτα
Πάντα εσύ η lady Wendy
κι εγώ ο Peter Pan
Κοιμήσου τώρα
ψάχνω ένα όνειρο σου με χρώμα κόκκινο
να βγω να δώσω ξανά παράσταση
Σου χα πει
για σένα τα κάνω όλα
μακάρι να το είχες πιστέψει

Αλλά τα μικρά παραμύθια
τελειώνουν γρήγορα
και το ζήσαν αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα
σπάει πάνω στον βράχο της ζωής
και γίνετε Απωθημένο
και μουσικές αποχρώσεις
γι αλλά παιδιά
Δεν είχα ποτέ μέλλον να σου δώσω
μονό τώρα , χρώμα και μουσική
Δεν είχα ποτέ πρόσωπο
είχα φωνή στα κλειστά σου μάτια
και δεν είχα ποτέ φιλί για το στόμα σου
μόνο για το κουτί σου το ξύλινο
το γόνατο
και το μέσα της παλάμης σου .

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Ματιά απο επιλογές

Έχεις δυο μάτια θλιμμένα πια

Και ένα πικρό χαμόγελο
Σαν να σε γέρασε ο κόσμος και να σε κούρασε
Δεν ξέρω τίποτα για σένα
Μονό πως χάθηκε η ματιά σου
Κάτω από ένα βάρος ενοχών

Καθόλου δεν μ αρέσει η νέα σου εσύ
Δεν την γνωρίζω
Σαν να μην ήτανε ποτέ η εσύ που γνώρισα
Η εσύ που αγάπησα και αγαπήθηκα από αυτήν

Και σε κοιτώ σαν ξένος
Και προσπαθώ να καταλάβω
Πως ένας άνθρωπος επιλέγει να ζει
Με τον χειρότερο του φόβο
Αυτό που πάντα ήθελε να μην είναι
Και για πόσο

Βέβαια πάντα είναι πιο εύκολο
Να ζεις με τις επιλογές των άλλων και τις δικές σου ενοχές
Παρά με τις επιλογές σου …ένοχος απ όλους τους άλλους.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Δεν έχω κάτι να περιμένω

Η Ζώη μου σε κύκλους
Αλλά πρόσωπα μα οι ίδιες αγωνίες
Ίδιες καταστάσεις
Ιδία αλλοπρόσαλλα ερεθίσματα

Αυτό το φιλί , ξανά και ξανά
Ιδία εκπορνευμένο σαν και το πρώτο μου

Όχι από ανάγκη
Αλλά από υποχρέωση

Ύστερα Εσύ
Σημείο αναφοράς
Και τότε
Και τώρα
Δεν έχω κάτι να περιμένω
Η καρδιά μου στον γύψο
Το φιλί μου στην γύρα
Εσύ σημείο αναφοράς

Δεν έχω κάτι να περιμένω
Αδειάζω τις ώρες μου αναμένοντας
Κάποιο σου ίχνος ζωής
Η κάρδια μου στον γύψο
Το φιλί μου στην γύρα
Εσύ πουθενά

Δεν έχω κάτι να περιμένω
Σ αγαπώ να ξέρεις
Μ ότι έχω και δεν έχω
Το βλέπεις δεν το βλέπεις
Και ξέρω καλά
Από εσένα
Δεν έχω κάτι να περιμένω.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Δούρειος Άνεμος

Συνακόλουθα με κάθε συναίσθημα
ένας δούριος άνεμος
χαλκεύει τα γκέμια μιας οποιασδήποτε λογικής

Εκεί που ανατέλει μια ονειρώδεις έκφανση του κάθε εαυτού μας ,
αγνώστου χώρου προέλευσης ,
αγνώστου ταυτότητας,
αλλά τόσο γνώριμής θερμοκρασίας .

Ενιότε ψυχρής , ενιότε δροσερής .
σημείο μέτρησης το πόσο ζεστός είσαι .

Ο δικός μου δούρειος άνεμός , Εσύ.

Χρωματιστός και ανέμελός
καραμελωμένος με μυρωδιές από λιβάνι και γιασεμί.
Φρέσκος στην γεύση
αλλά αρχαίος στην υφή .

Δικός μου όσο και ξένος.
Δικός μου για όσο του παραδόθηκα με τα μάτια κλειστά
Και ξένος ,
γιατί σε ποιον να ανήκει ένας άνεμος ;

Αλησμόνητες μέρες σε μέτρησα
ξανά και ξανά .
Μην ξεχάσω ούτε κόμμα από κάθε σου φύσιγμα .

Πάντα με τα μάτια κλειστά
πόσο να είσαι , ρωτούσα τα σύννεφα;
Κι ύστερα μια σιωπή σαν νύχτα απλώνονταν
κι ήξερα πάντα πως έφυγες για να έλθεις πάλι πίσω
να χτυπήσεις καμπάνες ,
να κλείσεις πατζούρια ,
να σηκώσει τα φορέματα από κορίτσια , να νιώσουν ντροπή.
Να γύρεις κορφές από αγέρωχα έλατα .
Να φουντώσεις φωτιές κι ύστερα να γεμίσεις τον τόπο καπνούς .

Και πάντα όταν γύνραγα από σένα με τα μαλλιά ανάκατα
και το πρόσωπο κόκκινο,
κάποιος θα ξέρναγε
"Ντύσου θα κρυώσεις , φυσάει ένας αγέρας ολέθριος".

Ύστερα χάθηκες και δεν ξαναμύρισες ποτέ.
κι ακόμα περιμένουν να φυσήξεις
Καμπάνες
Πατζούρια
Φορέματα
Έλατα
Φωτιές

Κι ένας ποιητής στον λόφο με τα μάτια κλειστά
με ξέφρενη και ατίθαση λογική
στο σκοτάδι μιας αχαραυγής μέρας .



Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Απάντηση

Εγώ γεννήθηκα να γράφω παραμύθια
να εξαντλώ της έννοιες στο πασπάλισμα
συντροφιά μόνο με πλάσματα αλλόκοτα.

καμωμένος απο το χέρι κάποιου παιχνιδιάρη εφήβου νου
αιώνιου.


Εγώ γεννήθηκα να ψάχνω το τσουκάλι με τα χρυσά νομίσματα
στην βάση κάθε ουράνιου τόξου .
Μέρες με ήλιο και βροχή
μέρες αναποφάσιστες.

Έχω μια κόρη και έναν γιο μέσα μου ,
αγέννητοι ακόμα .
Κοιτούν τον κόσμο από τον καθρέφτη των ματιών μου
Πότε γαλάζιο
Πότε ροζ
μα ποτέ ίδιο

Ποτέ αντρίκιο ή γυναικείο
πάντα σαν κλεμμένο από παιδί

Εσύ με κοιτάς θύμα των ονείρων σου
πότε παιδί , ποτέ δικός τους
και ντρέπεσαι

Πως θα σηκώσεις στους ώμους μια ζωή πουθενά
μια ζωή καθώς δεν πρέπει

Είσαι αστεία , όπως οργώνεις το μυαλό σου
με ξένα άροτρα
και χτίζεις προσδοκίες ανούσιες
και κλείνεις με το μέλλον ραντεβού ανησυχίας

Μα σ αγαπώ
γιατί ποτέ δεν σκέφτηκες ποιος είμαι ..πάντα γνώριζες.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Η αλκυονίδα βοήθεια.

Ακόμα και τις πιο κρύες σκέψεις μου
ζεσταίνει αυτή η αυθάδης ηλιοφάνεια.

Κοντά στο μεσημέρι ,
εκεί που η εντός μου ανάγκη για επικοινωνία
νικιέται από την απόγνωση να ρεμβάσω .

Στην Βουλιαγμένη,στην θάλασσα.

Να νικήσω το χειμώνα με ένα χαμόγελό αλκυονίδας .
Τόσο
μ έχει αγαπήσει ο θεός
που έσπασε τον χειμώνα σου, στα δύο.

Απλώνω την ,καθ ύλη αρμόδια , μοναξιά μου
ανάμεσα σε απόμαχές καλοζωισμένες κυρίες με τα σκυλάκια τους
και επαγγελματίες μαμάδες.

Ακούω κρυφά συζητήσεις για την αξία της χρυσής λύρας,
τους πολιτικούς και τις πολιτικές

Ανησυχία,
αναβρασμός καρδίας.

Τι θα γίνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας;

Εδώ στην φωτοδώτρα Γή,
την νεοπότιστη ευρωπαϊκό καφέ , νεοφώτιστη
ύστερα νεόπλουτη και τώρα πάμπτωχη.

Με θέα τον Σαρωνικό
δραχμή ή ευρώ,
εσύ ή εγώ
ιδού η απορία

Κι αλήθεια να είναι κάπου κρυμμένη στο τι θέλουμε
και πόσο από αυτό μας ανήκει.

Δεν έχω ούτε ένα κόκκαλο ιδιώτη
μέσα μου
τώρα έχω ένα φόβο , πώς ποτέ μου δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου .

Δεν ήμουν γνώριμος με την αποτυχία όλων μας
μόνο με την δική μου.

Δεν έχω ψεύτικες ελπίδες.

Τον μόνο Σωτήρα που γνώρισα
τον έμαθα τόσο καλά που ξέρω πως αυτή η έντονη εποχή , είναι η η βοήθεια του

Πάντα άλλωστε επένδυει στις κρίσεις

Στην μόνη ανατροπή που πιστεύω , είναι η ηλιοφάνεια
στην καρδία του χειμώνα.

Η αλκυονίδα βοήθεια

Όταν κουβαλάς τα αυγά του κόσμου
στα σπλάχνα σου .

Ποιος θεός, δεν θα σπάσει τον χειμώνα στα δύο
να γεννήσεις.