Μου αρέσει
να περπατώ τα μεσημέρια
υπάρχει κάτι
απόκοσμο
στο δυνατό
φως
που συνοδεύεται από μια ησυχία
όλοι κρύβουμε
μέσα μας
μια θάλασσα
κι όλοι είμαστε
ανέτοιμοι να τη δούμε
να ξεσπά
να την τιθασεύουμε
όμως τα
μεσημέρια γαληνεύει
σιώπα
κι αφήνει
τις θύμησες να ανατρέξουν
σε καιρούς επώδυνους
εκεί που
ακουμπήσαμε κάποτε
έναν άλλο
άνθρωπο
τον ανακαλούμε
πλυμένο από
τα πάθη
και τις
ετσιθελικές υστερίες
των άλλων ωρών της ημέρας
το πρωί αγαπάς
το βράδυ
ποθείς
το μεσημέρι
αναλογίζεσαι τα ενδιάμεσα
τους σιωπηλούς
σου
έρωτες που
απέτυχαν
κι αναδύονται
από τη γαλήνια θάλασσα εντός σου
σαν μνήμες
στείρες