Σκοτεινά σε αγαπώ

(Σπουδή  στο σονέτο 17 του Πάμπλο Νερούδα )

Να σ αγαπώ σαν ρόδο και τοπάζι ,

σαν μπουκέτο από πύρινα γαρίφαλα.

-έτσι θές .

Όμως εγώ σε αγαπώ ,

όπως κανείς αγαπά το σκοτεινό εγώ του,

τα κρυφά , τους ίσκιους της ψυχής .

Σαν το τα φυτό σε αγαπώ ,

που δεν θ ανθίσει .

Αλλά που χάρη στην αγάπη αυτή

κρύβει στο στείρο σώμα του το άρωμά όλων εκείνων των ανθών

που δεν θα γίνουν.

Σ αγαπώ χωρίς να ξέρω τι , το πότε και το αν .

Ευθεία στην καρδία , χωρίς περιπλοκές .

Χωρίς καθόλου περηφάνια .

Έτσι σ αγαπώ , ελπίζοντας κανείς ποτέ να μην σε αγαπήσει έτσι.  

Μ αυτόν τον τρόπο τον δικό μου.

Αλλά γνωρίζω πώς εσύ δεν θα μπορέσεις ,

Πως άλλο χέρι θα βρεθεί στο στήθος σου  

και όχι το δικό μου.

Και πως το χέρι το δικό σου ,

 άλλο στήθος θα το στείλεις να ζεστάνει

και όχι το δικό μου.

Σκοτεινά σε αγαπώ

Και στην πιο τελευταία δική μου στιγμή .

Από αγάπη οίκτο ή συμπόνια .

Θα θελά το χέρι αυτό

να είναι το τελευταίο πράγμα που θα δώ ,

σκοτεινά, σε αγαπώ.

Soneto XVII

o te amo como si fueras rosa de sal, topacio
o flecha de claveles que propagan el fuego:
te amo como se aman ciertas cosas oscuras,
secretamente, entre la sombra y el alma.

Te amo como la planta que no florece y lleva
dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,
y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo
el apretado aroma que ascendió de la tierra.

Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni de dónde,
te amo directamente sin problemas ni orgullo:
así te amo porque no sé amar de otra manera,

sino así de este modo en que no soy ni eres,
tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,
tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.