Στα γενέθλια ενός Ακέλα (Για τον αδελφό μου Νεκτάριο)

Γράφω με μελάνι καραμέλας

και σετ ζαχαροπλαστικής,

όλα εκείνα που για τ όνειρο μηλάνε

και περιμένω να μεγαλώσεις,

περιμένω να δω,

πως θα ξεφύγεις από το να γεράσεις.

Θέλω να είμαι ο δικός σου Πίτερ Πάν

και έχω στο αίμα μου κόκκους από περιπέτεια και ευθύνη.

Έτσι αρθρώνω το Σ αγαπώ,

κρατώντας στο στόμα μου σφυρίχτρα , για το καλό του παιχνιδιού σου.

Να σε δώ να νικάς όταν μπορείς

και όταν χάνεις να είμαι εκεί να σου δώσω χρόνο να ανδρώσεις.

Θα σε κοιτώ πάντα στα μάτια,

ορκίζομαι να μην σου λέω τίποτα,

ορκίζομαι να σκέπτομαι παιχνίδια και τραγούδια,

για το δικό σου το καλό

και το δικό μου.

Με λές Ακέλα και έχεις το χρώμα στη φωνή σου,

σα να λές  Μπακουκάν ή Γιουγκί Ο ή θάλασσα ή  Παγωτό ή Χριστούγεννα

και εγώ ακούω «Έχε με το νού σου».

Και τώρα εδώ μπροστά απ την τούρτα γενεθλίων μου,  

έχεις αρπάξει τα κεράκια.

Ποσό να είμαι;

Δέκα , είκοσι , πενήντα , εκατό.

Και μου απαντάς «είσαι όσο θέλω εγώ».

Μικρέ μου πρίγκιπα καλή μου πριγκίπισσα ,  ευχαριστώ .