Σαν πέσουν τα φώτα του κορμιού
μια φράση μένει μόνο
κι ύστερα τι
σαν κραυγή που οργώνει την σκέψη και τις μνήμες
θυμάμαι τον αέρα να μπερδεύει τα μαλλιά σου
τα μάτια σου λαμπερά
στο φώς του ήλιου
το χαμόγελο σου
το κορμί σου
να ζητά φιλί το φιλί
θυμάμαι πως έγειρες πλάι μου
να σταθείς
με το κορμί σου ορθό απέναντι στον κόσμο
έναν κόσμο εντός σου
που απαιτούσε υποταγή
κι ύστερα τι
σαν κραυγή που οργώνει την σκέψη και τις μνήμες
κανένας καρδιά μου δεν μπορεί να απαντήσει
στο βάθος είναι ο θάνατος
η μόνη σίγουρη απαίτηση της ζωής.
Όλα τα αλλά είναι πιθανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου