Ανήλιαγα

Οι σκέψεις οργίζουν

τα σώματα

όταν αρνούνται

τον μέσα μας

ήλιο.

Ύστερα λες 

φιλιά είναι ο κόσμος

ανάσες

οργασμοί

και γεύσεις.

Όμως εγώ

πώς να γύρω

το εντός μου παιδί

στην αγκαλιά του αίματος

και της σάρκας

στο ανήλιαγο.

Το μεγαλώνω

δεν το γέννησα.

Το τρέφω 

δεν είναι δικό μου.

Εσύ

θα με κοιτάξεις

και θ αρνηθείς να δεις

πονάει ο ήλιος

τα μάτια

και καίει το δέρμα

θα με κοιτάξεις

και θ αρνηθείς να δεις

θα κοιτάξεις αλλού

από φόβο

και πόνο.

κι ύστερα 

όταν όλα τελειώσουν

κάτω από κάποιο 

σκοτεινό δρομάκι.

θα λες 

φιλιά ήταν ο κόσμος

ανάσες

οργασμοί

και γεύσεις.

ήλιο να μην είχε.