Αριέλ της Σύλβιας Πλάθ (απόδοση στα ελλήνικα Δ.Καλούπης)

Το σκοτάδι σε στάση

υστέρα το άυλο μπλε

ρεύσεις από όγκους και αποστάσεις

Θεία λέαινα

πως κανείς να μεγαλώσει,

ουρά από φτέρνες και γόνατα. Να οργώνεις την γη

Χωρίζουν και πας , αδελφούλα

η ώχρινη αψίδα

η άπιαστη κορφή.

Θολούρα

καρποί που είναι καταραμένοι    

σ αγκιστρώνουν

νεκρό, γλυκό αίμα, γεμίζει το στόμα

σκιές

ένα αλλιώτικο πράγμα

αναδεύω

μηροί , τα μαλλιά μου

στα πόδια μου λέπια νεκρά

Λευκό

Θεέ μου, ξεφλουδίζω

άκρα νεκρά, νεκρά και σκληρά

Και τώρα εγώ

σταρένιος αφρός, η γυαλάδα της θάλασσας

η κραυγή από μωρό που κλαίει

λιώνει στο τοίχο

Και γώ

είμαι το βέλος,

δροσιά στα μόρια του ανέμου

που πνέει , αυτοκτονικά

στην αυγή

Μάτια

πρωινό μαγκανοπήγαδο.

  

Ariel

By Sylvia Plath

Stasis in darkness.

Then the substanceless blue   

Pour of tor and distances.

God’s lioness,   

How one we grow,

Pivot of heels and knees!—The furrow

Splits and passes, sister to   

The brown arc

Of the neck I cannot catch,

Nigger-eye   

Berries cast dark   

Hooks—

Black sweet blood mouthfuls,   

Shadows.

Something else

Hauls me through air—

Thighs, hair;

Flakes from my heels.

White

Godiva, I unpeel—

Dead hands, dead stringencies.

And now I

Foam to wheat, a glitter of seas.   

The child’s cry

Melts in the wall.   

And I

Am the arrow,

The dew that flies

Suicidal, at one with the drive   

Into the red

Eye, the cauldron of morning.