Δεκαπενταύγουστος

Με το σεντόνι μια ανυπόφορης ζέστης
ξετυλίγεται το δράμα αυτού του καλοκαιριού.
Βράζει ο τόπος ,
μέσα μας βράζει η απελπισία και το αδιέξοδο,
έξω ο ήλιος φορτίζει την ατμόσφαιρα.

Μέσα σε τούτη την ψυχοβόρα κατάσταση
προσπαθώ με αγωνία να θυμηθώ γιατί ήθελα τόσο να σε φιλήσω.
Ενώ παρακολουθώ να καταρρέει το σύμπαν
γύρω μου,
το μόνο που καταφέρνω να αναρωτηθώ
είναι γιατί αρνήσε να καταρεύσεις εσύ ,
εντός μου,
γιατί δεν μπορώ να σε καταργήσω,
τι σου βρίσκω,
τι μου λείπει και το έχεις εσύ;

Ο κόσμος συνεχίζει
τα νευρά τεντωμένα
ανασφαλείς
σε μια απέραντη κρίση
που απαιτεί έναν χαρακτήρα
που δεν χτίστηκε ποτέ κι από κανέναν μας.

Κλείνω τα μάτια
και κρεμάω πάνω σου
μια ελπίδα.
Σαν να κρατάς το κλειδί για κάποιο μυστικό
συναίσθημα.
Σαν αυτό που είσαι
να ξεκλειδώσει αυτό που είμαι
αυτό που περιμένω να γίνω.

Και αυτή η ζέστη
βράζει μέσα μου την επιθυμία
που σαν λόγος
σήμερα

θυμίζει 

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, 

ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· 

μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, 

καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, 

ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν