/εγώ δεν είπα τίποτα/

ξέρεις
όμορφη είσαι
όπως σε θυμάμαι
τυλιγμένη σε μια φλισένια κουβέρτα
με το τσιγάρο στο χέρι
και τον καπνό
ανάμεσα στα μάτια.

Κουραστική που είναι η ζωή
σε φορτώνει προσδοκίες
κι ύστερα
σε κοιτά
με σηκωμένο το ένα φρύδι
και σου αντιμηλά
/έγω δεν είπα τίποτα /

πως γίνετε να τα καταλαβαίνω όλα λάθος

ξέρεις όμορφή είσαι
στα κοντά σου φορέματα
και τα μπλουζάκια
με τον ήλιο στην πλάτη
και τα μαλλιά μακριά
με βγαλμένη την γλώσσα
με τα χέρια στους γοφούς
με το βλέμμα στο άπειρο
με τα πόδια διπλωμένα στο στήθος
με τα χέρια στον τοίχο
με το βλέμμα σου πάνω μου
με το βλέμμα μακριά μου
βαμένη
άβαφή
γυμνή
ντυμένη

γελώντας δυνατά
χαμένη στην σιώπη
κοντά
μακριά
στην ζωή σου
στην ζώή μου

στον ερώτα
στον θάνατο

ξέρεις όμορφη είσαι
/εγώ δεν είπα τίποτα/

το ξέρω

εγώ τα είπα, όλα

εγώ το ξέρω
όμορφή είσαι

κι αν σπάσεις κάποτε
την αλήθεια που κρύβείς

πάνω μου

αν πείς
οτι πείς
αν κάψεις τις ενοχές
και λιώσεις τους φόβους
αν φωνάξεις

κάτι , οτιδήποτε
καλό ή κακό

θα καταλάβεις , ποσό όμορφος είμαι κι εγώ.