Η ομηρία των στιγμών

Κάθε φορά που λέω τα όνομα σου

το συνοδεύει

μια ένταση

που δεν την καθορίζω

συνειδητά.

Κρίμα δεν είναι

που την ένταση που θέλουμε ν ακούσουμε

στο όνομα μας

την λένε χείλη αδιάφορά.

Χωρίς να ξέρω

Το γιατί

ακριβώς .

Θέλω συγγνώμη να σου πω

που έχω την σωστή ένταση

αλλά τα λάθος χείλη.

Κρίμα που δεν μ αγάπησες ποτέ

και πήγε τόση ένταση χαμένη.

Σ είχα τόσο καιρό

όμηρο στις σκέψεις μου

περιμένοντας ένα φιλί

λύτρα

αγνοώντας πως

η απαγωγή

ήταν αδιάφορη

δεν θα σε επιστρέψω

όμως

θα κάνω υπομονή 

περιμένοντας η όμηρος εικόνα σου

στα χέρια μου

να σου λείψει τόσο

που να ζητήσεις 

την ζωή μου για αντάλλαγμα.