Το βαλς της Αμέλειας

Πάλι με ξέχασες

αφέθηκες σε σκόρπιες υποσχέσεις της ζωής

κάτι καλύτερο

κάτι πιο βέβαιο

και σίγουρα για κάτι με κατηγορείς

πέρασαν κι όλας στην σιωπή

πέντε μήνες

δώδεκα μέρες

και εξίμιση ώρες

αλλά ποιος μετράει

Η βροχή σε θυμίζει

κάθε στάλα της

ταξιδεύει ευθεία στην καρδιά μου

να ποτίσει μνήμες

και αλήθειες

δεν μπορώ ν αγαπήσω κάτι άλλο

το προσπάθησα  

πάλι μαδώ λεπτό το λεπτό

τα φυλά του χρόνου

περιμένοντας να αποκαλυφθείς

μ αγαπά

δεν μ αγαπά

τι να περιμένεις,

το βάλς της Αμέλειας

μας έβρισκε αγκαλιά

δακρυσμένους

απέναντι 

στον φόβο ο ένας του άλλου