Άννα

έμαθα έναν Χριστό

άντρα

ντυμένο στην αφοσίωση.

Έγινα ένα με το καθήκον

την αγιοσύνη της υπηρεσίας στον επερχόμενο Θάνατο

και την θλίψη.

Γυναικεία ,αρνούμενη κάθε άλλο έρωτα

από αυτόν του ίδιου του Θεού.

Και ο Χριστός πήρε την θέση του στον Σταυρό.

έμαθα έναν Άνθρωπο

άντρα

ντυμένο την αυταπάρνηση.

Παντρεύτηκα το καθήκον

την αγιοσύνη της υπηρεσίας για μια νίκη στον Θάνατο.

και την φθορά.

Γυναικεία, αρνούμενη τα παιδικά μου όνειρα,

για τον πραγματικό Άγιο, τον Γιατρό.

Και ο Χριστός έγινε μια γλυκιά ανάμνηση.

έμαθα τον εαυτό μου

άνθρωπο

ντυμένη όλες τις ανάγκες που αρνήθηκα.

Γύμνωσα το κορμί μου

για την ιερότητα της υπηρεσίας απέναντι στην ζωή.

και την ύπαρξη.

Γυναικεία, αρνούμενη κάθε προηγούμενο ψέμα που είχα πει στον εαυτό μου,

για την χάρη του Ποιητή και για τον έρωτα.

Και ο Χριστός αναστήθηκε μέσα μου.

Πριν απο μερικά χρόνια, στα πλαίσια μιας εκπαίδευσης των Προσκόπων βρέθηκα στο Σανατόριο του Πηλίου που με ξενάγησαν φίλοι, στο ερηπομένο πια, μνημείο και την Ιστορία του. Ιστορία που το δένει με τον ερώτα του Άγγελου Σικελιανου και την γυναίκας του Άννας, η οποία άφησε τον Γιατρό συζηγό της και το έργο τους στο σανατόριο .... για την Αγάπη του Αγγέλου Σικελιανού. Το ποιημά γραφτηκέ με αφορμή εκείνη και την ζωή της.