Κωνσταντινούπολή (σαν χρόνια πολλά στην Νάντια)

Κάτω απ το φώς της βασιλεύουσας

Η δύση και η ανατολή σε ένα χαμάμ γυμνές .

Στα γυμνά τους πόδια ,

έρωτες και μίση και πάθη , χορός από λιβάνι και κύμινο.

Εσύ σαν παιδί που του χάρισαν , ένα πατίνι κόκκινο.

Χαίρεσαι.

Όμορφη  πόλη  η Κωνσταντινούπολη

Έχει τον θεό στο κέντρο , και γύρω μικρές γωνιές να κρυφτείς και να φιληθείς  ,

ως άνθρωπος.

 Στα κάστρα , στις αγορές , στους τόπους του θεού .

Πουθενά ο θεός δεν έχει τόσες ευκαιρίες να τον θυμάσαι ,

όπως και να τον ξέρεις.

Ύστερα θα έρθουν χτισμένα σε ρούχα , κοριτσόπουλα ,

Πλάι σε άντρες πιο σκερτσόζους , απ ότι φαντάστηκα .

Μ ένα μουστάκι πλούσιο και παχύ

να εξιστορεί την ανάγκη τους να είναι αρσενικά  ,

να σε τρατάρουν λογιό γλυκά , του νου και της γλώσσας .

Όμορφη πόλη ,

μεγαλούπολη με ρυθμούς ανατολής .

Με κεφάτη θάλασσα και καιρό κυκλοθυμικό , συναισθηματικό.

Η δική μου Κωσταντινούπολη εσύ ,

όμορφη , κεφάτη ,κυκλοθυμική .

Θέλω να σε ζήσω ,

Να περπατήσω στις γωνιές και στα σοκάκια σου.

Να φιληθώ ξεδιάντροπα στις πλατείες σου.

Να ονειρευτώ κοιτώντας τα παλάτια , αρετές ,

που με κόπο έκτισαν οι εργάτες χρόνοι σου.

Να στερεώσω τις προσδοκίες μου , στο γόνιμο χώμα της πίστης σου.

Δεμένος από την αλήθεια του ονόματος σου , σταθερότητα και επιμονή.

Γοητευμένος από την υπόσχεση της πονηρής ματιάς σου ,

αφήσου.

Αφήνομαι.