Ψάξε ενά ποίημα

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Ως τώρα


Από το παράθυρο ,
από τις γρίλιες του κόσμου
από εκεί θα γλιστρήσει ,
η  αλήθεια .
Όλοι είμαστε κουρασμένοι ,
λίγο ή πολύ .
Δυστυχισμένοι , λίγο η πολύ ,
γιατί δεν ξεγελάσαμε την χαρά να κοιμηθεί μαζί μας .

Η λύπη αδέσποτη , καλοντυμένη
Κερδίζει το αμήχανο χαμόγελο
της αναγκαίας παρουσίας .
Όπως όταν παίρνουμε το ασανσέρ με κάποιον άγνωστο,
το μόνο μας κοινό ή συνύπαρξη στον χώρο και τον χρόνο.

Μετρώ τα πόσα «σ αγαπώ» σε υποχρέωσα να πεις
και ντρέπομαι.
Κι υστέρα θυμάμαι με πόσο πόνο και απόγνωση κραύγασες
«ήσουν για μένα ο κόσμος μου».
Αυτό το ήσουν ,
σαν βελόνα ραπτομηχανής
γάζωσε μια συνείδηση αμαρτωλή μέσα μου.

Κανένας και τίποτα δεν θα ξαναδιασταλεί στην καρδία μου.
Ήμουν ο κόσμος , κάποτε για κάποιον .
Κι ύστερα έγινα κόμπος στον λαιμό του
και την σκέψη του .  
Μετρώ τα πόσα βλέμματα σιωπής σε υποχρέωσα να στείλεις
και ντρέπομαι.

Τώρα μετρώ πόσο σου κόστισα
και περιμένω .
Θέλω να δω αν εξαργύρωσα , όλη την φωτιά των ενοχών σου,
ή κάπου εκεί στο γύρισμα των χρόνων ,
θα με ξαναθυμηθείς , ως προοπτική. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου