Από το παράθυρο ,
από τις γρίλιες του κόσμου
από εκεί θα γλιστρήσει ,
η αλήθεια .
Όλοι είμαστε κουρασμένοι ,
λίγο ή πολύ .
Δυστυχισμένοι , λίγο η πολύ ,
γιατί δεν ξεγελάσαμε την χαρά να κοιμηθεί μαζί μας .
Η λύπη αδέσποτη , καλοντυμένη
Κερδίζει το αμήχανο χαμόγελο
της αναγκαίας παρουσίας .
Όπως όταν παίρνουμε το ασανσέρ με κάποιον άγνωστο,
το μόνο μας κοινό ή συνύπαρξη στον χώρο και τον χρόνο.
Μετρώ τα πόσα «σ αγαπώ» σε υποχρέωσα να πεις
και ντρέπομαι.
Κι υστέρα θυμάμαι με πόσο πόνο και απόγνωση κραύγασες
«ήσουν για μένα ο κόσμος μου».
Αυτό το ήσουν ,
σαν βελόνα ραπτομηχανής
γάζωσε μια συνείδηση αμαρτωλή μέσα μου.
Κανένας και τίποτα δεν θα ξαναδιασταλεί στην καρδία μου.
Ήμουν ο κόσμος , κάποτε για κάποιον .
Κι ύστερα έγινα κόμπος στον λαιμό του
και την σκέψη του .
Μετρώ τα πόσα βλέμματα σιωπής σε υποχρέωσα να στείλεις
και ντρέπομαι.
Τώρα μετρώ πόσο σου κόστισα
και περιμένω .
Θέλω να δω αν εξαργύρωσα , όλη την φωτιά των ενοχών σου,
ή κάπου εκεί στο γύρισμα των χρόνων ,
θα με ξαναθυμηθείς , ως προοπτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου