Δούρειος Άνεμος

Συνακόλουθα με κάθε συναίσθημα
ένας δούριος άνεμος
χαλκεύει τα γκέμια μιας οποιασδήποτε λογικής

Εκεί που ανατέλει μια ονειρώδεις έκφανση του κάθε εαυτού μας ,
αγνώστου χώρου προέλευσης ,
αγνώστου ταυτότητας,
αλλά τόσο γνώριμής θερμοκρασίας .

Ενιότε ψυχρής , ενιότε δροσερής .
σημείο μέτρησης το πόσο ζεστός είσαι .

Ο δικός μου δούρειος άνεμός , Εσύ.

Χρωματιστός και ανέμελός
καραμελωμένος με μυρωδιές από λιβάνι και γιασεμί.
Φρέσκος στην γεύση
αλλά αρχαίος στην υφή .

Δικός μου όσο και ξένος.
Δικός μου για όσο του παραδόθηκα με τα μάτια κλειστά
Και ξένος ,
γιατί σε ποιον να ανήκει ένας άνεμος ;

Αλησμόνητες μέρες σε μέτρησα
ξανά και ξανά .
Μην ξεχάσω ούτε κόμμα από κάθε σου φύσιγμα .

Πάντα με τα μάτια κλειστά
πόσο να είσαι , ρωτούσα τα σύννεφα;
Κι ύστερα μια σιωπή σαν νύχτα απλώνονταν
κι ήξερα πάντα πως έφυγες για να έλθεις πάλι πίσω
να χτυπήσεις καμπάνες ,
να κλείσεις πατζούρια ,
να σηκώσει τα φορέματα από κορίτσια , να νιώσουν ντροπή.
Να γύρεις κορφές από αγέρωχα έλατα .
Να φουντώσεις φωτιές κι ύστερα να γεμίσεις τον τόπο καπνούς .

Και πάντα όταν γύνραγα από σένα με τα μαλλιά ανάκατα
και το πρόσωπο κόκκινο,
κάποιος θα ξέρναγε
"Ντύσου θα κρυώσεις , φυσάει ένας αγέρας ολέθριος".

Ύστερα χάθηκες και δεν ξαναμύρισες ποτέ.
κι ακόμα περιμένουν να φυσήξεις
Καμπάνες
Πατζούρια
Φορέματα
Έλατα
Φωτιές

Κι ένας ποιητής στον λόφο με τα μάτια κλειστά
με ξέφρενη και ατίθαση λογική
στο σκοτάδι μιας αχαραυγής μέρας .