Ελένη

Σου γράφω σε χαρτί από γέλια,
ένα νησί
και μια γλάστρα με βασιλικό.
Φυλακίζω στα χοντρά χέρια του ακροβάτη χρόνου
μια πανοπλία,
ένα τριαντάφυλλο
και σκόνη από όνειρα παιδιών.

Ψηλό θα με θυμάσαι πάντα.
Σαν βουνό.
Να σκαρφαλώσουν πάνω του οι πόθοι και οι ελπίδες σου
να χτίσεις μια πόλη, να υπάρχεις στα χρόνια που θα έρθουν.
Κι ύστερα ένα ένα τα παιδιά μας
να σπέρνουν το αίμα τους στην Γή

υπερασπίζοντάς την.  
Τείχη στα δόρατα κατακτητών
και τα γυμνά σπαθιά τους .

Ελένη, φωνάζω παντού.

Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Και δεν μου φτάνουν οι απόρθητες Τροιές,
δεν με τρομάζουν οι σαγηνευτές Πάρηδες.
Κι αν είχα ακόμα μια πατρίδα, έξω απ αυτή
κι εκείνη θα την έβγαζα στον πόλεμο.

Δέκα χρόνια χτυπώ το στήθος μου στα τείχη της πόλης, που σε κρατά φυλακισμένη.

Όλοι μου λένε πως ακολούθησες την μοίρα σου
διπλά σε ένα αμούστακο αγόρι.
Μονάχα εγώ ξέρω,
πως κάθε βράδυ ακουμπάς της Τροίας της ξερολιθιές, κοιτώντας το αιγαίο

και μου φωνάζεις,

Μενέλαε, έλα και σώσε με από μένα.