Εν τέλη

Σήμερα , μια ακόμα χρεωκοπημένη μέρα
Μου λες μ αγαπάς
Κι όλη σου η ζωή μου λέει σήκω φύγε
Εγώ σε βλέπω σαν δώρο που δόθηκε
Εσύ με βλέπεις σαν υποχρέωση
Που να πάω
Μακριά που θέλω
Κοντά που πρέπει
Να μείνω που μου ζητάς
Να φύγω που εύχεσαι
Πονάω να σε κοιτάω άδεια
Να μην με θές
Να μην μ αποζητάς
Ξέρω , θα μου πεις ότι έχεις τα δικά σου
Εγώ από πάντα έχω τα δικά μας
Και τα φέρω στις πλάτες μου
Με κοιτάς με ύφος θλιμμένο
Σαν να με λυπάσαι που κρέμασα την ζωή μου πάνω σου
Δεν την κρέμασα , σε έντυσα μ αυτήν για να μην είσαι γυμνή
Να μεγαλώσεις την δική σου ζωή από κάτω
Και τώρα την βαρέθηκες
Δεν έχω άλλη
Αυτή είναι
Αν δεν σ αρέσει άστη κάτω , να πέσει στο πάτωμα
Και ζήσε με την γύμνια σου
Τι να πω
Λυπάμαι
Σε λυπάμαι
Θίγεσαι , γιατί ?
Έτσι σκέπτομαι τον εαυτό , δώρο
Πώς να μην λυπάμαι αν κάποιος δεν με χαίρετε έτσι
Σαν δώρο
Τόσο σ αγάπησα ώστε να πάρεις ότι ήτανε δικό μου
Δεν έχω άλλο
Αν δεν σ αρέσει … άστο να πέσει στο πάτωμα
Πίστεψα σε σένα
Πίστεψα σε μας
Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που διαψεύδομαι