Τριγυρίζω σαν στοιχειό
ανάμεσα στην θολερή πραγματικότητα
της ψύχωσης και της αλήθειας.
Καταραμένη ψυχή
που κάνει μόνο κακό και φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.
Τι σημασία έχει πια εγώ τι νιώθω
και γιατί.
Καταραμένη ψυχή που φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.
Πίστεψα πώς αλήθεια ήταν μια φαντασία του νου
μια σκοτεινή σκιά
ένας δαίμονάς που σκοπό είχε μόνο
να παίξει με την ανικανότητα μου
να νιώσω.
Και τώρα νικημένος
με αίμα στα χέρια
από τα σωθικά μου.
Άρρωστος.
Στο κατώφλι ενός θανάτου
φίλου.
Σκοτεινός στην όψη
κρύος και απελπισμένος στην καρδιά.
Φτωχός
αδιάφορος
και δύστυχης.
Από έρωτα
νικημένος.
Ταπεινός πρώτη φορά
εγώ ο …. απαισιότατος.
Αισθάνομαι
απελευθερωμένος
και άξιος.
Καθαρμένος από την απόρριψη
και την αλήθεια.
Τόσο σ αγάπησα
που άξιζε που υπήρξα.
Εγώ ο απαισιότατος
η Καταραμένη ψυχή που φέρνει πόνο
από την ύπαρξη της και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου