Επανεκκίνηση

Κρατώ στα μάτια τα κλειστά

ένα δικό σου ενσταντανέ

του κοριτσιού

μ ένα αφηγηματικό χαμόγελο

και τα χέρια ανοιχτά

να χωρέσουν τον κόσμο όλο

αγκαλιά.

Πώς πέρασε ο καιρός

να σε πολεμάω με την αγάπη μου.

Να μην θυμώσουν τίποτα

αυτό θα αρκούσε

ούτε σε θέλω

ούτε μπορώ

ούτε όχι

ούτε μεγάλα λόγια

ούτε μικρά.

Να μην με γνώριζες

αυτό θα αρκούσε.

ούτε όνομά να ήξερες

ούτε ποιος είμαι

ούτε το πως

ούτε το τι

και το γιατί.

Και κάπου απέναντί μου

απλά να κοίταγες την θάλασσα.

Ενώ ξεφύλλιζες ένα περιοδικό

μηχανικά

ρουφούσες το τσιγάρο σου

νωχελικά

και έσβηνες με την γλώσσα από τα χείλι σου

μια στάλα από καφέ.

Πρώτη φορά να σ έβλεπα

και την ανάσα να μου έκοβες

πρώτη φορά.

Να μην θυμώσουν τίποτα

από μένα.

Αυτό θα αρκούσε.

Ούτε καλό

ούτε κακό.

Και εκεί απάνω

ανάμεσα σε θάλασσα , τσιγάρο και καφέ

να σου λεγα την πρώτη μου κουβέντα.

Κι όπου μας έβγαζε.